ਅਸੀਂ ਵੀ ਚਾਹਿਆ ਹਰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕਰੀਬ ਹੋਵੇ
ਹਰ ਵਕ਼ਤ ਸਾਥ ਤੁਹਾਡਾ ਨਸੀਬ ਹੋਵੇ
ਪਰ ਓਥੇ ਰੱਬ ਵੀ ਕੀ ਕਰੇ
ਜਿਥੇ ਇਨਸਾਨ ਖੁਦ ਹੀ ਬਦਨਸੀਬ ਹੋਵੇ|

ਨਾ ਕਰੌ ਫੌਟੌਆ Add ਆਪਣੀਆ Facebook ਤੇ ਕੁੜੀਉ
ਐਵੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਬਦਨਾਮੀ ਵਾਲੀ ਨਹਿਰ ਵਿਚ ਰੁੜੀਉ
ਕੁਝ ਲੌਕ ਤੁਹਾਡੀਆ ਫੌਟੌਆ ਦਾ ਗਲਤ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਦੇ ਨੇ
ਕਰਕੇ Dowanload ਫੌਟੌਆ ਤੁਹਾਡੀਆ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ-ਕੀ ਬਣਾਉਦੇ ਨੇ
ਇੰਦਾ ਦੇ ਬੰਦਿਆ ਦੀਆ ਸੌਚਾ ਬੜੀਆ ਨੰਕਮੀਆ ਨੇ
ਭੁੱਲ ਜਾਦੇ ਕੀ ਧੀਆ ਤਾ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵੀ ਜੰਮੀਆ ਨੇ|

ਜਿਸ ਦਿਨ ਮੀਚ ਲਈਆਂ ਅਸੀਂ ਅਖਾਂ
ਕਈ ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚੋ ਅਥੱਰੂ ਬਰਸਣਗੇ,
ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤ ਬੁਰੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ
ਕਦੇ ਉਹੀ ਬੁਰੇ ਨੂੰ ਤਰਸਣਗੇ|

ਅੱਜ ਸੰਤ ਭਿੰਡਰਾਂ ਵਾਲੇ ਜੇ ਜਿਊਂਦੇ ਹੁੰਦੇ
ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਉਨਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਹੁੰਦੇ,
ਬਾਦਲ ਕੈਪਟਨ ਲੱਭਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਸਿੰਘ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਹਿਰੇਦਾਰ ਹੁੰਦੇ,
ਅਕਾਲ ਤੱਖਤ ਦਾ ਹੁਕਮ ਸੀ ਚਲਨਾ
ਸਿੱਖੀ ਸਰੂਪ ਸੀ ਸੱਭ ਦਾ ਹੋਣਾ
ਪੰਜ ਕਕਾਰ ਸੱਭ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਹੁੰਦੇ,
ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਸੀ ਹੋਣਾ
ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਬੇਠੈ ਸਿੰਘ ਸਰਦਾਰ ਹੁੰਦੇ
ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਨਾਲ ਲੜਾਈਆਂ ਚਾਰ ਲੜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਸਿੰਘ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲਾਹੋਰੋਂ ਪਾਰ ਹੁੰਦੇ|

ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਹੰਜੂ ਬੇਹਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ
ਦੋ ਦਿਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂ ਤੜਫ਼ਾਉਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ,
ਕਹੰਦੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਤਾ ਫੇਰ ਪਿਆਰ ਨੂ ਖੇਲ ਬਣਾਉਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ|

ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਹੰਜੂ ਬੇਹਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ
ਦੋ ਦਿਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂ ਤੜਫ਼ਾਉਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ,
ਕਹੰਦੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਤਾ ਫੇਰ ਪਿਆਰ ਨੂ ਖੇਲ ਬਣਾਉਂਦੇ ਕਿਓਂ ਨੇ|

ਜੁਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੇਰੀ ਕਿਤੇ ਦੁਸ਼ਵਾਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਰੱਬਾ ਚੱਲਦੇ ਰੱਖੀ ਮੇਰੇ ਸ਼ਾਹ
ਜਦ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ|

love u ਕਹਿਣ ਨਾਲ ਜੇ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਤਾਂ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਟੁਟਦਾ ਨਾ,
ਜੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਓਹ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਪਾਣੀ ਵਫ਼ਾ ਦਾ
ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਬੂਟਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸੁੱਕਦਾ ਨਾ,
ਜਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਉਸ ਬੇਵਫ਼ਾ ਨੂੰ
ਜੇ ਓਨਾ ਹੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਓਹ ਕਦੇ ਰੁੱਸਦਾ ਨਾ,
"ਬੱਲ" ਜੇ ਓਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ
ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਅੱਧਵਾਟੇ ਮੁੱਕਦਾ ਨਾ|

ਕੀ ਸਮਝਾਈਏ ਸੱਜਣਾ ਇਹਨਾਂ ਨੈਣ ਕਮਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਕਹਿੰਦੇ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ

ਜੱਗ ਜਾਣਦੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਦਿਲ ਤੋਂ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਉਸਤੋਂ ਵਧਕੇ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਰ ਪਿਆਰਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ|

ਅਜ ਬੇਈਮਾਨ ਕੁਝ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਤੇ ਕੁਝ ਬੇਈਮਾਨ ਇਸ਼ਕ਼ ਚ ਹੁਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ
ਕੁਝ ਮੁੰਡੇ ਤ਼ੋਰ ਚੜਾਉਂਦੇ ਨਾ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁੜੀਆ ਰਾਹ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਮੁੜੀਆਂ ਨੇ,
ਮੁੰਡੇਆ ਨੂ ਲਾਲਚ ਹੁਸਨਾ ਦਾ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁੜੀਆਂ ਪੈਸੇ ਕੋਲ ਜਾ ਖੁਰੀਆਂ ਨੇ
ਏਵੇਂ ਤਾ ਨਹੀ ਇਸ਼ਕ਼ ਬਦਨਾਮ ਹੋਏਆ ਨੀਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਹੀ ਬੁਰੀਆਂ ਨੇ|

ਸਭ ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾ ਬੰਦਿਆ ਮਾਣ ਨਾ ਕਰ
ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਨਿਭਾ ਲੈ ਅਹਿਸਾਨ ਨਾ ਕਰ
ਆਸ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ ਜੇ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ
ਓਹਨੂੰ ਕੁਝ ਕੁ ਪਲਾਂ ਦ ਮਹਿਮਾਣ ਨਾ ਕਰ|

ਪਿਆਰ ਉਹ ਜੋ ਜਜ਼ਬਾਤ ਨੂੰ ਸਮਝੇ
ਮੁਹੱਬਤ ਉਹ ਜੋ ਇਹਸਾਸ ਨੂੰ ਸਮਝੇ
ਮਿਲ ਤਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤ ਆਪਣਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ
ਪਰ ਆਪਣਾ ਤਾ ਉਹ ਜੋ ਬਿਨਾ ਕਹੇ ਹਰ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸਮਝੇ|

ਅੱਜ ਤੱਕ ਅਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਮੰਨੀ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਜਣ ਨੂ ਵੀ ਪਰਖ ਕੇ ਵੇਖਾਂਗੇ
ਅਗਰ ਸੱਚੀ ਹੋਈ ਮਹੋਬਤ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ
ਨਹੀ ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਵਾਗੇ ਭਾਣੇ ਲੇਖਾਂ ਦੇ|

ਜਿਨਾਂ ਇਸ਼ਕ ਨਮਾਜਾਂ ਪੜੀਆਂ ਨੇ
ਉਹ ਦਰ ਦਰ ਤੇ ਸੱਜਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ,
ਜਿਹੜੇ ਇਕ ਦੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਉਹ ਹਰ ਦੁਜੇ ਤੀਜੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦੇ|

ਮਂਨਿਆ ਕੀ ਸੋਹਣੇ ਉ
ਜੀ ਸੋਹਣੇ ਤੁਸੀ ਰੱਜ ਕੇ
ਪਰੀਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂ ਨਿੱਤ ਰਹਿਂਦੇ ਸੱਜ ਧੱਜ ਕੇ
ਆਕੇ online ਦੋ ਪੱਲ ਵੀ ਬਿਤਾ ਲਿਆ ਕਰੋ
ਅਸੀ ਨਹਿਉ ਕਹਿਂਦੇ ਤੁਸੀ ਪਿਆਰ ਕਰ ਲਉ
ਬੱਸ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸ ਕੇ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਕਰੋ|

ਤੈਨੂੰ ਲੁਕ-ਲੁਕ ਤੱਕਿਆ ਬਥੇਰਾ,ਅਸੀਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਤਾਰ ਲਿਆ
ਸਾਨੂੰ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਦੀ ਆਦਤ ਨੇ ਮਾਰ ਲਿਆ
ਸਾਡਾ ਸੁਪਨਾ ਚੰਨ ਨੂੰ ਫੜਨ ਜਿਹਾ,ਕਿ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਹੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵਸਾਂਗੇ
ਤੈਨੂੰ ਕੀ-ਕੀ ਮੰਨੀ ਬੈਠੇ ਹਾਂ,ਕਦੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਦੱਸਾਂਗੇ|

ਲੱਖ ਯਾਰੀ ਲਾਉਣ ਦਾ ਸੌਂਕ ਹੋਵੇ
ਪਰ ਥਾਂ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਲਾਈ ਦਾ ਏ,
ਅਖਾਂ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ਤੱਕ ਕੇ ਹੀ ਸਬ ਕੁਝ ਪਤਾ ਲਗ ਜਾਂਦਾ
ਗਲ ਗਲ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਅਜਮਾਈਦਾ ਏ,
ਭਾਵੇਂ ਮੰਗੇ ਮਾਫ਼ੀ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਰੇ ਤਰਲੇ
ਨਜਰੋਂ ਡਿਗਿਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੂੰਹ ਲਾਈਦਾ ਏ|

ਚੁਪਕੇ ਜਿਹੇ ਕੁਛ ਕਹਿ ਗਈ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਾਤ
ਨੀਂਦਰ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਈ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਾਤ,
ਭੁੱਲ ਨਾਂ ਸਕਾਂ ਗਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਮੈਂ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਉਹ ਯਾਦ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਾਤ|

ਦਿਲ ਦੀ ਭਾਵੇਂ ਕਾਲੀ ਹੋਵੇ ਰੰਗ ਰੂਪ ਵੱਲੋਂ ਸੋਹਣੀ ਮੰਗਦੇ
ਅਕਲ ਉਕਲ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਹੀ ਹੋਵੇ ਪੈਸੇ ਵਾਲੀ ਹੋਣੀ ਮੰਗਦੇ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਭੋਰਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਅਖਵਾਉਂਦੇ ਇਹ ਦਿਲਵਾਲੇ ਨੇ
ਅੱਜ ਕੱਲ ਕੌਣ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖੇ ਸਭ ਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਨੇ|

ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾ ਇਕੱਲੇ ਵੇ ਸਾਨੂੰ ਥੌੜਾ ਰੌ ਲੈਣ ਦੇ
ਸ਼ਾਇਦ ਆ ਜਾਵੇ ਤੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਥੌੜਾ ਸੌ ਲੈਣ ਦੇ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਬਿਨ ਕੱਟਣੀ,ਸਾਨੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਤੇਂ ਤੇਰਾ ਹੌ ਲੈਣ ਦੇ|

ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਭੁਲਾਏ ਨਾ ਜਾਂਦੇ
ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਮੋਤੀ ਤਾਂ ਗਵਾਏ ਨਾ ਜਾਂਦੇ,
ਜਦੋ ਛਪ ਜਾਂਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ
ਤੇ ਓਹ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਜਿੰਦਗੀ ਚੋ ਮਿਟਾਏ ਨੀ ਜਾਂਦੇ|

ਮਨਿਆ ਕੀ ਮੇਰੇ ਇਸ਼ਕ਼ ਵਿਚ ਦਰਦ ਨਹੀ ਸੀ
ਪਰ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਬੇਦਰਦ ਨਹੀ ਸੀ
ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਮੇਰਿਆ ਅਖਾ ਚੋ ਹੰਜੂਆ ਦੀ ਬਾਰਿਸ਼
ਪਰ ਓਹਨਾ ਲਈ ਹੰਜੂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀ ਸੀ|

ਧੁੰਦਲਾ ਜਿਹਾ ਏ ਚੇਤਾ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦਾ
ਸੰਗ ਸੰਗ ਟਾਲਣਾ ਜਵਾਬ ਹਰ ਬਾਤ ਦਾ,
ਹਰ ਗੱਲੋਂ ਕਹਿਣਾ ਤੇਰਾ ਠੀਕ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਏ
ਤੇਰੇ ਵੱਖ ਹੋਣ ਦੀ ਤਰੀਕ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਏ|

ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ,ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾ ਵਿਸਾਰੋ
ਹੱਸਦੇ ਮੁਸੱਕੁਰਾਂਦੇ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰੋ
ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਖਾਤਮਾ
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਹੰਦੇ ਰਹੋ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਪਰਮਾਤਮਾ|

ਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂ ਕਰੀਏ ਸ਼ਿਕਵਾ,ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ ਹੋਏ ਨੇ,

ਜਿਨਾ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਸਾਨੂ ਮੇਹਕ ਨੀ ਮਿਲਦੀ,

ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਫੁੱਲ ਉਗਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..
...
ਜਿਨਾ ਦੁਖਾਂ ਨੂ ਸੋਚ ਕੇ ਕੰਬਦੀ ਦੁਨੀਆਂ,

ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਦੁਖ ਹੰਦਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..

ਕਿਸਮਤ ਬਾਂਝ ਨੀ ਸਚੇ ਯਾਰ ਮਿਲਦੇ ,

ਉਂਝ ਭਾਵੇਂ ਲਖਾਂ ਯਾਰ ਬਨਾਏ ਹੋਏ ਨੇ..

ਮਹਫਿਲਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਹਸਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,

ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ " ਦਿਲ " ਵਿਚ ਦਰਦ ਛੁਪਾਏ ਹੋਏ ਨੇ

ਇੱਕ ਅਰਦਾਸ ਰੱਬਾ ਇੰਨੀ ਕੁ ਤੋਫ਼ੀਕ ਦੇਵੀ,
ਚਾਰ ਸੱਜਣ ਤੇ ਚਾਰ ਕੁ ਸ਼ਰੀਕ ਦੇਵੀ,
ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਦੀ ਤਾਂਘ ਤੇ ਉਡੀਕ ਦੇਵੀ,
ਪਹੁੰਚਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਤਰੀਕ ਦੇਵੀ

ਦੇਖ ਲਿਆ ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਧੋਖੇ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਨੇ
ਜਾਨ ਤੋ ਪਿਆਰਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਛੱਡ ਰਾਹੇ ਤੁਰਦੇ ਨੇ
ਕੋਈ ਕਦਰ ਨਹੀ ਕਰਦਾ ਅੱਜ ਕੱਲ ਪਿਆਰ ਦੀ
ਰੱਬ ਵਰਗੇ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮਿੱਟੀ ਚਂ ਰੋਲ ਤੁਰਦੇ ਨੇ
ਹੁਣ ਗੱਲ-ਗੱਲ ਤੇ ਕਰਕੇ ਯਾਦ ਓੁਹਨਾ ਨੂੰ ਅੱਖੋ ਹੰਜੂ ਕਿਰਦੇ ਨੇ

ਮੈਨੂੰ ਲੱਭਣੇ ਲਈ ਤੂੰ NET ਉੱਤੇ ਨਾਂ ਭਰਿਆ ਕਰੇਂਗੀ
Facebook ਤੇ Search ਸੋਹਣੀਏ ਕਰਿਆ ਕਰੇਂਗੀ
ਜਦ ਛੱਡ ਗਏ ਯਾਰ ਬੇਗਾਨੇ,ਮੁੱਖ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਧੋਵੇਂਗੀ,
DESKTOP ਤੇ ਲਾਕੇ ਮੇਰੀ ਫ਼ੋਟੋ ਤੂੰ ਫੇਰ ਰੋਵੇਂਗੀ

ਕੋਈ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦਾ ਬਾਜ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਚਾਰ ਕਰਕੇ.
ਕੋਈ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦਾ ਲਾਰੇ ਦਾ ਵਪਾਰ ਕਰਕੇ.
ਜੇ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁੱਝ ਮਿੱਲ ਜਾਂਦਾ.
ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਹਾਰ ਜਾਂਦੇ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਕਰਕ,

ਜਦੋਂ ਸਿਰ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਲਗਣਗੀਆਂ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਖਲੋ ਕ ਦੇਖਾਂਗੇ
ਸਾਡੀ ਥਾਂ ਤੇ ਜੇਹੜੇ ਤੂੰ ਚੁਣ ਲਏ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਨਿਬੁਓਂਦੇ ਵੇਖਾਂਗੇ|

ਦੂਰ ਤੇਰੇ ਤੋ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿਣਾ ਬਹੁਤਾ ਔਖਾ ਏ
ਤਨਹਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਕੱਲਿਆਂ ਬਹਿਣਾ ਬਹੁਤਾ ਔਖਾ ਏ
ਛੇਤੀ ਮੁੜਕੇ ਆਜਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾ
ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਇੱਕ ਸਾਹ ਵੀ ਲੈਣਾ ਬਹੁਤਾ ਔਖਾ ਏ|

ਅੱਖਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਨੇ ਤੱਕਦੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇਰੀਆਂ
ਚਾਹੁੰਣ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਉਣਾ ਤੈਨੂੰ ਵਾਹਾਂ ਮੇਰੀਆਂ
ਸਾਲ ਬੜੇ ਸਾਨੂੰ ਹੋ ਗਏ ਵੇ ਵਿਛੋੜਾ ਜਰਦੇ
ਜੇ ਸਾਥੋਂ ਹੋ ਗਈ ਕੋਈ ਭੁੱਲ, ਹੋ ਗਈ ਕੋਈ ਭੁੱਲ ਸਾਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰਦੇ

ਹਥੀ ਕਰਕੇ ਆਪ ਕੰਗਾਲ ਕੂੜੇ
ਪੁਛਦੇ ਇਹ ਸਾਡਾ ਹਾਲ ਕੂੜੇ
ਤੇਨੁ ਕੀ ਦਸੇਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਾਡੇ
ਕਿੰਜ ਰਹੇ ਹੈ ਬਿੱਤ ਕੂੜੇ
ਇਕ ਆਉਂਦੇ ਤੇਰੇ ਯਾਦ ਬੜੀ
ਬਾਕੀ ਤਾ ਸਬ ਕੁਜ਼ ਠੀਕ ਕੂੜੇ

ਕੱਲਿਆਂ ਰਹਿ ਗਏ ਆਂ.ਹਾਏ ਨੀ ਤੇਰੀ ਯਾਦਾਂ ਸਹਿ ਰਹੇ ਆ
ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਕਹੀਏ ਰੋਜ ਥੋੜਾ ਥੋੜਾ ਮਰ ਰਹੇ ਆਂ
ਆ ਕੇ ਤੂੰ ਮਿਲ ਜਾ ਦੇਖ ਅਸੀਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ ਆਂ
ਮੰਗਣਾ ਕੀ ਕੁੜੀਏ ਰੋਜ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੇ ਆਂ

ਅਸੀਂ ਹਿੱਕ ਤੇ ਖਾਣੀਆਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ,ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਤੇਗਾਂ ਕਦੇ ਮਾਰੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਅਸੀਂ ਇੱਜ਼ਤਾਂ ਬਚਾਈਆਂ ਇਤਿਹਾਸ ਦੱਸੇ,ਜੂਏ ਵਿੱਚ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਹਾਰੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਭਾਜੀ ਮੋੜਨੀ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ,ਧਰਮ ਨਾਲੌਂ ਜਾਨਾਂ ਸਾਨੂਂ ਪਿਆਰੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਲਈਆਂ ਨੇ,ਮੁੱਲ ਵਿਕਦੀਆਂ ਇਹ ''ਸਰਦਾਰੀਆਂ'' ਨਹੀਂ

ਹੁਣ ਨਾ ਰਖਾਂਗੇ ਵਫ਼ਾ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਿਸੇ ਤੋ
ਸਾਨੂ ਹਰ ਕਦਮ ਤੇ ਬੇਵਫਾਈ ਮਿਲੀ ਏ
ਨਾ ਲਭ ਸਾਡੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਜਖਮਾ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ
ਅਸੀਂ ਹਰ ਸਟ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਤੇ ਲਵਾਈ ਏ

ਜੇ ਕੀਤਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਸਾਥ ਨਾ ਛੱਡੀ
ਰੱਖੀ ਸਾਡੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਦੇ ਆਸ ਨਾ ਛੱਡੀ
ਲ਼ੈ ਆਵਾਂਗਾ ਤੈਨੂੰ ਰੱਬ ਕੋਲੋਂ ਖੋ ਕੇ
ਬੱਸ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਮੇਰੇ ਤੇ ਏਤਬਾਰ ਤਾਂ ਰੱਖੀ

ਰਾਂਹਾਂ ਵੀ ਲੰਮੀਆਂ ਨੇ ਵਿਸਵਾਸ ਵੀ ਪੱਕਾ ਏ
ਰੱਬ ਸਾਥ ਦਿਉ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਵੀ ਸੱਚਾ ਏ
ਲੱਖ ਲਾ ਲਏ ਜੋਰ ਜਮਾਨਾਂ ਸਾਥ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ
ਦਿਲ ਭਾਂਵੇ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਚੋਂ ਨਹੀਂ ਕੱਢਣਾ

ਐਨਾ ਤੋੜ ਕੇ ਨਾ ਸੁੱਟ ਕਿੱਤੇ ਮਰ ਹੀ ਨਾ ਜਾਈਏ,
,ਤੇਰੇ ਵਾਧਇਆ ਦੇ ਵਾਂਗੂ ਕਿੱਤੇ ਖ਼ਰ ਹੀ ਨਾ ਜਾਈਏ
ਕਿੱਤੇ ਹੋਗੀ ਅਨਹੋਣੀ ਫੇਰ ਬੜਾ ਪਛਤਾਏਗਾ
ਜੇ ਅਸੀਂ ਹੀ ਨਾ ਰਹੇ ਤਾ ਝੂਠੀਂ ਸਹੁ ਕਿਹਦੀ ਖਾਏਂਗਾ

ਸਮਾਂ ਤਾ ਆਪਣੀ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਚੱਲਦਾ ਜਾਵੇਗਾ,
ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ,
ਉਝ ਤਾ ਸ਼ਾਇਦ ਕਮੀ ਨਾ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿਸੇ ਦੀ
ਪਰ ਤੇਰੀ ਜਗਾਹ ਨਹੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਲੇ ਪਾਵੇਗਾ

ਕੁਝ ਤਾਂ ਜ਼ਖਮ ਦਿਲ ਦੇ ਏਨੇ ਗਹਿਰੇ ਸੀ
ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਲੱਗੇ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਪਹਿਰੇ ਸੀ
ਉਹਦੀਆ ਠੋਕਰਾਂ ਤੋ ਬਾਅਦ ਤਾਂ ਮਰਨਾ ਹੀ ਸੀ ਅਸੀ_
ਕਿਉਕਿ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਤਾਂ ਠਹਿਰੇ ਸੀ

ਘੱਲਿਆ ਘਰੋਂ ਵਪਾਰ ਕਰਨ ਲਈ,
ਦਮੜੀਆਂ ਦੋ ਤੋਂ ਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ.
ਭੁੱਖੇ ਸਾਧੂਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਣ ਗਈ ਢਾਣੀ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ,
ਬਾਣੀ ਗੁਰੂ, ਗੁਰੂ ਹੈ ਬਾਣੀ; ਬਾਣੀ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ

ਬੇਈਮਾਨਾਂ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਈਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਹਰ ਸ਼ੈਤਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਗਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਬੰਦੇ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਤੇ ਕਰਮ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨੇ ਮਹਾਨ ਉਸਨੂੰ
ਨਾ ਕਿ ਕੋਈ ਜੰਮਦਾ ਹੀ ਮਹਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਬੇਸ਼ੱਕ ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਦੀ ਦਵਾਈ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਪਰ ਪਿਆਰ ਦੇ ਦੋ ਬੋਲਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਤਾਂ ਆਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ

ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰਸਤਾ ਬਣਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਤੁਫਾਨ ਵਿੱਚ ਦੀਏ ਨੂੰ ਜਲਾਨਾ ਮੁਸਕਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਦੋਸਤੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਕਰ ਲਓ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਹੀਂ
ਇਸ ਨੂੰ ਬਸ ਨਿਭਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ

ਜਿਹੜੇ ਪਤਝੜ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਚੁਕੇ ਹੋਣ,
ਫੇਰ ਓਨਾ ਨੇ ਬਹਾਰਾ ਤੋ ਕੀ ਲੈਣਾ
ਜਿਨਾ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਧੋਖਾ ਹੋਵੇ ,
ਓਨਾ ਨੇ ਕੋਓਲ ਕਰਾਰਾ ਤੋ ਕੀ ਲੈਣਾ
ਕੁੱਟ ਕੁੱਟ ਕੇ ਹੋਵੇ ਨਫਰਤ ਭਰੀ ਜਿਨਾ ਚ ,
ਫੇਰ ਓਨਾ ਨੇ ਪਿਆਰਾ ਤੋ ਕੀ ਲੈਣਾ
ਜਿਨਾ ਨੂੰ ਅਸੀ ਸੀ ਚਾਹਿਆ ਓਨਾ ਨੇ ਕੀਤੀ ਖਿੜਕੀ ਬੰਦ,
ਅਸੀ ਹੋਰਨਾ ਦੇ ਖੁਲੇ ਦਰਾਂ ਤੋ ਕੀ ਲੈਣਾ

ਅਸੀੰ ਅੱਗ ਦੇ ਵਸ਼ਤਰ ਪਾਓੁਣੇ ਨੇ ਨਜਦੀਕ ਨਾ ਹੋ।
ਅੱਜ ਧਰਤ ਆਕਾਸ਼ ਜਲਾਓਣੇ ਨੇ ਨਜਦੀਕ ਨਾ ਹੋ।
ਅਸੀੰ ਯਾਰਾਂ ਨੂ ਤਾਂ ਗਲ਼ੇ ਲਗਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ,
ਅੱਜ ਦੁਸ਼ਮਣ ਗਲ਼ੇ ਲਗਾਓਣੇ ਨੇ ਨਜਦੀਕ ਨਾ ਹੋ।
ਜਾਹ ਤੈਥੋਂ ਸਾਡਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਇਆ ਨਈਂ ਜਾਣਾ,
ਮੇਰੇ ਰਸ਼ਤੇ ਬੜੇ ਡਰਾਓਣੇ ਨੇ ਨਜਦੀਕ ਨਾ ਹੋ।
ਮੈਨੂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੇ ਤਿੜਕਾ ਕੇ ਜਖਮੀ ਕੀਤਾ ਏ ,
ਅੱਜ ਮੈਂ ਸ਼ੀਸੇ ਤਿੜਕਾਓਣੇ ਨੇ ਨਜਦੀਕ ਨਾ ਹੋ।।।।

ਨਾਂ ਉਹ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖੋ ਜਿਹੜਾ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ,
ਨਾਂ ਉਹ ਹੱਥ ਫੜੋ ਜਿਹੜਾ ਛੁੱਟ ਜਾਵੇ...
ਨਾਂ ਆਉਣ ਦਵੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੰਨਾਂ ਨੇੜੇ,
ਕੀ ਉਹਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਇੰਸਾਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਰੁੱਸ ਜਾਵੇ..

ਸੌਖੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਨਹੀ,ਸੌਖੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ,
ਅਸੀਂ ਜਿੰਨਾ ਪਿੱਛੇ ਰੁਲ ਗਏ,.ਉਹ ਤਾਂ ਬੋਲ ਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ,
ਅਸੀਂ ਲਿੱਖ-ਲਿੱਖ ਚਿੱਠੀਆਂ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੇ, ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਪੜੇ ਹੀ ਤੀਲੀ ਲਾਉਂਦੇ ਰਹੇ.,
ਇਸੇ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ ਲੰਘ ਗਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਾਡੀ,.ਉਹ ਰੁੱਸਦੇ ਰਹੇ ਅਸੀਂ ਮਨਾਉਂਦੇ ਰਹੇ,
ਚੰਨ-ਤਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸੀ ਸਾਂਝ ਪਹਿਲਾਂ,.ਹੁਣ ਉਹ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਰੁਵਾ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਰਾਤੀਂ ਅੱਖੀਆਂ ਚ ਨੀਂਦ ਤਾਂ ਆਵੇ ਨਾ, ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਦੇ ਹੰਝੂ ਜ਼ਰੂਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਨੇ.

ਤੇਰੇ ਬਾਜੋਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਦਾ ਨੀ ਕੋਈ ਵੇ
ਲੱਗੇ ਇੰਝ ਜਿਵੇਂ ਕਮਲੀ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਵੇ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਮੇਰਾ ਵੀ ਪਲ ਸਰਦਾ ਵੇ
ਸੀ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਕੁੜੀ ਠੱਗ ਲਈ
ਮੇਰੇ ਹਾਣੀਆਂ ਤੂੰ ਪਿਆਰ ਮੈਨੂੰ ਕਰਦਾਂ ਏ ਕਹਿ ਕੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਕੱਢ ਲਈ

ਆਕੜਾਂ ‘ਚ ਲੰਘਦੇ ਨੇ ਉਹ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਦੀ,
ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਣੀ ਉਹਨੇ ਸਾਡੇ ਇੱਕ ਬੋਲ ਦੀ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਾਡੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਇੰਝ ਰੋਲਿਆ,
ਜ਼ਿਵੇਂ ਲੰਘਦੀ ਏ ਹਵਾ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਲਦੀ

‎ਕਿਸੇ ਗਰੀਬ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕੀਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ,.
ਭਾਈਆ-ਭਾਈਆ ਵਿੱਚ ਜਦ ਪੇ ਜਾਣ ਵੰਡੀਆਂ,
ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਬਟਵਾਰਾ ਕੀਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ,.
ਆ ਗਿਆ ਬੁਢਾਪਾ, ਨਾਲ ਹੀ ਆ ਗਈ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੋਟੀ,
ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛੋ ਕਿ ਸਹਾਰਾ ਕੀਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ

ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ,ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾ ਵਿਸਾਰੋ,
ਹੱਸਦੇ ਮੁਸੱਕੁਰਾਂਦੇ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰੋ;
ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ,ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਖਾਤਮਾ,
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਹੰਦੇ ਰਹੋ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਪਰਮਾਤਮਾ ||

ਜੇ ਪਰਦੇ ਰਖਣੇ ਯਾਰ ਤੋ..
ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਯਾਰੀ ਲਾਉਣ ਦਾ..
ਜੇ ਕਦਰ ਨਹੀ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੀ..
ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਇਸ਼ਕ਼ ਕਮਾਉਣ ਦਾ..
ਜੇ ਵਾਅਦੇ ਪੂਰੇ ਕਰਨੇ ਨਹੀਂ..
ਕੀ ਹੱਕ ਆ ਲਾਰੇ ਲਾਉਣ ਦਾ

ਟਾਹਣੀ ਹੁਂਦੀ ਤਾਂ ਤੋਰ੍ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿਂਦੇ
ਤੁਸੀ ਯਾਦ ਚ ਸਮਾਂ ਗਏ ਕੀ ਕਰੀਏ,
ਰਿਸ਼ਤਾ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਹੁਂਦਾ ਤਾਂ ਵੱਖ ਗੱਲ ਸੀ,
ਸਾਂਜ ਰੂਹਾਂ ਵਾਲੀ ਪਾ ਗਏ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰੀਏ”

ਇਹ ਪਿਆਰ ਨਾ ਵੇਖੇ ਰੁੱਤਾਂ ਨੂੰ, ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨਾ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ ਨੂੰ
ਇਹ ਬਿਨ ਦੱਸਿਆਂ ਹੀ ਘੇਰ ਲੈਂਦਾ ਏ, ਆ ਕੇ ਜੋਬਨ ਭਾਰੇ ਨੂੰ...
ਪਹਿਲਾਂ ਮੋਮ ਜਿਹੀ ਸੀ ਹਾਣਦੀਏ, ਹੁਣ ਲਾਟ ਵਾਂਗਰਾਂ ਮੱਚਦੀ ਏਂ.
ਬੜਾ ਜੋਸ਼ ਝਲਕਦਾ ਅੱਖੀਆਂ ਚੋਂ, ਨੀ ਹੁਣ ਬੜੀ ਬਦਲੀ ਬਦਲੀ ਲੱਗਦੀ ਏਂ

ਅਸੀਂ ਤੁਰਦੇ ਰਹੇ ਬਿਨਾਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੋਂ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਖੜੀ ਸੀ ਲੰਮਾ ਰਾਹ ਬਣਕੇ
ਜ਼ਿੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਨੇ ਯਾਦਾ ਸਾਡੀਆਂ
ਉਥੇ ਖੜੇ ਨੇ ਰੁੱਖ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ
ਜਦੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਕਤ ਮਿਲੂ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਦਾ
ਉਦੋ ਪਏ ਹੋਵਾਗੇ ਅਸੀ ਕਿਤੇ ਸਵਾਹ ਬਣਕੇ ..

ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਜੁਦਾ ਹੋ ਕੇ
ਰੋਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਝੂਠੇ ਦਿਲਾਸੇ ਦੇ ਕੇ
ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ
ਕਦੇ ਮਿਲ ਜਾਈਏ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਫੇਰ
ਚਾਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ
ਜਿੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਛੱਡਿਆ ਸੀ ਕਦੇ
ਉਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਮੁੜ ਮੁੜ ਕੇ
ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ

ਅਲਫ ਅਖਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਂ ਮਾਰ ਸਾਨੂੰ,
ਇਹ ਤਾਂ ਦਸਦੇ ਸਾਡਾ ਕਸੂਰ ਕੀ ਹੈ ?
ਜਾਂ ਤਾਂ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਜਾਂ ਪਿਆਰ ਕਰ ਲੈ,
ਦਸ ਦੋਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਤੈਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕੀ ਹੈ ??"

ਉਸ ਪਿਆਰ ਦੀ ਮੈਨੁੰ ਚਾਹ ਨਹੀ
ਮੁਕਦੇ ਮੁਕਦੇ ਜਿਸਨੇ ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ...
ਉਸ ਯਾਰ ਦੀ ਮੈਨੁੰ ਚਾਹ ਨਹੀ
ਅੱਧ ਵਾਟੇ ਜਿਸਨੇ ਰੁੱਕ ਜਾਣਾ...
ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਐਸਾ ਹਮਸਫ਼ਰ,
ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੱਕ ਸਾਥ ਨਿਭਾਏ ਜਿਹੜਾ ...
ਜਿਸ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਲੋਕ ਮਿਸਾਲਾਂ ਦੇਣ,
ਐਸਾ ਪਿਆਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪਾਏ ਜਿਹੜਾ

ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਥਰੂ ਹਾਂ ਆਖਿਰ ਗਿਰਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਮਾਤਮ ਵਹਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਥਰੂ ਹਾਂ ਆਖਿਰ ਗਿਰਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਮਜਾਲ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਕੀ ਵਿਸਾਰ ਦੇਣ ਭਲਾਂ
ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਭੁਲਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਪੱਥਰ ਜੇ ਹੈ ਤਾਂ ਲੀਕ ਹਾਂ ਮੈਂ ਵੀ
ਵੇਖ ਲਈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨਾ ਮਿਟਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਸੀ ਕਿਸਮਤ ਦਰਦ ਮੰਦਾਂ 'ਚੋਂ ਲਿਆ
ਇਸ ਨਿਰਮੋਹੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਖਪਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਥਰੂ ਹਾਂ ਆਖਿਰ ਗਿਰਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ
ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਮਾਤਮ ਵਹਾਇਆ ਜਾਵਾਂਗਾ...

1947 ਤੋਂ ਅੱਜ ਤੱਕ,
ਕੋਈ ਸੁਣੇ ਨਾ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨ ਅੰਦਰ,
ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ।
ਕੀ ਕਰੀਏ ?
ਹਰ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨੀ ਹਿੰਦੂ ਕਰੇ ਧੋਖਾ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਘਾਤ,
ਕੀ ਕਰੀਏ ?
ਲੋੜ ਹੈ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ, ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ,
ਇਹ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਗਮ ਦੀ, ਲੰਮੀ 'ਤੇ ਕਾਲੀ ਰਾਤ,
ਕੀ ਕਰੀਏ ?
ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ,
ਹਿੰਦੀ ਹਿੰਦੂ ਹਿੰਦੂਸਤਾਨੀਆਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਣਦੇ ਹੀ ਨਾਂ।

ਸਾਨੂੰ ਭਾਅ ਕੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜਾਦੀ ਦਾ
ਲੋਕ ਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਗੁਲਾਮੀਂ ਵਾਲੀ
ਚੱਕੀ ਵਿੱਚ ਪਿਸ ਰਹੇ ਨੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜੀ ਹਕੁਮਤ ਨੇ ਲੁੱਟ ਖਾ ਲਿਆ
ਥੋੜੇ-ਬਹੁਤੇ ਬਚਦਿਆਂ ਨੂੰਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਵਾਢਾ
ਆਪਣੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਲਾ ਲਿਆ
ਜਾਲੀਮ ਤਾਂ ਚਲੇ ਗਏ, ਜੁਲਮ ਛੱਡ ਗਏ
ਗੋਰੇ ਭੱਜ ਗਏ, ਪਰ ਅੰਗਰੇਜੀ ਪੈੜਾ ਗੱਡ ਗਏ

ਇਹ ਦੁਨਿਆ ਕੋਠਾ ਕੰਜਰੀ ਦਾ,
ਇਥੇ ਜਿਸਮ-ਜਵਾਨੀ ਵਿਕਦੀ ਹੈ...
ਇਥੇ ਅਕਲਾ ਦੇ ਮੁੱਲ ਘਟ ਪੈਂਦੇ,
ਇਥੇ ਸ਼ਕਲ ਸੁਹਾਨੀ ਵਿਕਦੀ ਹੈ.

ਜਦ ਆਪਣਾ ਹੀ ਤੂੰ ਆਖ ਦਿੱਤਾ
ਫੇਰ ਤਕੱਲੁਫ਼ ਕੀ - ਤੇ ਯਾਰੀ ਕੀ,
ਜਦ ਇਸ਼ਕ਼ ਬਾਜ਼ੀ ਹੀ ਖੇਡ ਲਈ
ਫੇਰ ਜਿੱਤੀ ਕੀ - ਤੇ ਹਾਰੀ ਕੀ

ਜਦ ਕੋਈ ਇੰਨਾ ਖਾਸ ਬਣ ਜਾਵੇ,
ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਹੀ ਇੱਕ ਇਹਸਾਸ ਬਣ ਜਾਵੇ,
ਤਾ ਮੰਗ ਲਿੳ ਉਹਨੁੰ ਰੱਬ ਤੋ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਲਈ,
ਇਸ ਤੋ ਪਹਿਲਾ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਉਹਦੇ ਸਾਹਾ ਦਾ ਹਕਦਾਰ ਬਣ ਜਾਵੇ

ਹਰ ਪਾਸੇ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀਆ ਰੱਸਮਾਂ ਕਿੳ ਨੇ,
ਪਿਆਰ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ ਤਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੱਸਮਾ ਕਿੳ ਨੇ,
ਕਿੳ ਨਹੀ ਦੱਸਦਾ ਕੋਈ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਸਾਨੂੰ,_
ਦਿੱਲ ਆਪਣਾ ਹੈ ਤਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਵੱਸ ਵਿੱਚ ਕਿੳ ਹੈ

ਮਜਬੂਰੀ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਆਵੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤਾਂ ਮਰਦਾ
ਯਾਰ ਸਾਥ ਨਾ ਨਿਭਾਵੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤਾਂ ਮਰਦਾ
ਕਦੇ ਮਰਦਾ ਨਾ ਆਸ਼ਿਕ ਮੌਤ ਆਪਣੀ
ਕੋਈ ਸਾਹਿਬਾ ਬਣ ਮਰਵਾਵੇ ਆਸ਼ਿਕ ਤਾਂ ਮਰਦਾ

ਬੇੜੀ ਡੁੱਬੀ ਜਦੋਂ ਹੱਸ ਪਏ ਮਲਾਹ ਵੇਖ ਕੇ,
ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਰਾਹ ਵੇਖ ਕੇ,
ਸੋਚਦੇ ਸੀ ਕੋਈ ਤਾਂ ਰੋਵੇਗਾ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਪਰ,
'ਉਹ' ਵੀ ਮੁੜ ਗਈ ਸਿਵੇ ਦੀ ਸਵਾਹ ਵੇਖ ਕੇ

ਹੱਕ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਸੀ ਗਲਤੀ ਵੇ ਦੋਸਤਾ,
ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇੰਞ ਰੁੱਸ ਜਾਏਂਗਾ..
ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਣਾ ਸਿਖਾ ਕੇ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਛੱਡ ਜਾਏਂਗਾ..
ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ ਦੁੱਖ ਬੱਸ ਤੈਂਨੂੰ ਮੂੰਹੋਂ ਦੱਸਣਾ,
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਉੱਤੇ ਸਾਡਾ ਜ਼ੋਰ ਕੋਈ ਨਾ..
ਜਿਵੇਂ ਦੇ ਵੀ ਹਾਂ ਅਸੀ ਤੇਰੇ ਹਾਂ,
ਸਾਥੋਂ ਮੁੱਖੜਾ ਨਾਂ ਮੋੜੀਂ ਸਾਡਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਾਂ.

ਸੋਚਾ ਮੇਰੀਆ ਨੇ ਜਦ ਪਾੳਣਾ ਦਿੱਲ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਘੇਰਾ,
ਲੱਖ ਵਾਰ ਸੱਦੇ ਭਾਵੇ ਨਹੀ ਪਾਉਣਾ ਮੁੜ ਫੇਰਾ
ਤੂੰ ਤੱਕ ਤੱਕ ਰਾਹਾ ਨੂੰ ਅੱਖਾ ਮੱਲ ਮੱਲ ਰੋਨਾ,
ਪਰ ਅਫਸੋਸ ਮੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾ ਵੀ ਨੀ ਤੇਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆੳਣਾ

ਉਹਨਾ ਲਭ ਲਏ ਹੋਰ ਸਹਾਰੇ
ਭੇਦ ਤਾ ਖੁਲ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਦੋਂ ਪੈ ਜਾਨ ਜੁਦਾਈਆਂ
ਯਾਰ ਯਾਰੀ ਭੁਲ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ.

ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲਿਆਂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕੀ ਰੱਖਣਾ,
ਜੋ ਬੀਤ ਗਏ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀ ਰੱਖਣਾ,
ਬੱਸ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਹੱਸ ਪਏ ਅਸੀ
ਕਿ ਆਪਣੇ ਗਮ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆ ਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕੀ ਰੱਖਣਾ

ਹੁਣ ਆਦਤ ਹੋ ਗਈ ਏ ,ਕਲਾ ਰਹਿਣ ਦੀ
ਨਾ ਬਣਾੳ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਮਹਿਲ ਖਿਆਲਾਂ ਚ
ਜਰ ਨਹੀ ਹੋਵੇਗ਼ੀ ਪੀੜ ,ਫ਼ਿਰ ਇਨਾਂ ਦੇ ਢਹਿਣ ਦੀ॥
ਸ਼ੋਕ ਹੁੰਦਾ ਏ ਹਰ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਹੱਸਣ ਤੇ ਚਹਿਕਣ ਦਾ
ਬੇਵਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਹਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੀ॥
ਛਿੱਲ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਯਾਰੋ
ਜਿਨਾਂ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਆਦਤ ਹੈ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਦੀ॥
ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਤੁਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ੳਹੀ ਸ਼ਾਇਦ
ਜੋ ਰਖਦਾ ਹੈ ਹਿੰਮਤ ਠੋਕਰਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਦੀ ॥
ਜੋ ਪੂਰੀ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਦਿਲ ਦੀ ਮੁਰਾਦ ਨੂੰ
ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ ਇਨਾਂ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਿਰ ਰੱਬ ਕਹਿਣ ਦੀ॥
ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੇਖ਼ ਕੇ ਨਾ ਉਦਾਸ ਹੋ ਯਾਰਾਂ
ਇਹ ਤਾਂ ਆਦਤ ਹੈ ਇਨਾਂ ਨੂੰ ਮਾਯੂਸ ਰਹਿਣ ਦੀ ॥
ਅਜੇ ਤਾਂ ਹਾਂ ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਅਣਜਾਣ ਯਾਰਾਂ
ਆ ਜਾਵੇਗੀ ਜਾਂਚ ਮੈਨੰ ਵੀ ,ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਦੀ

ਦਿੱਲ ਨੁੰ ਦਿੱਲਲਗੀ ਤੋ ਬਚਾਇਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਕਿਸਮਤ ਤੋ ਆਪਣਾ ਪੱਲਾ ਛੁਡਾਇਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਸੁਣਿਆ ਕਈ ਲੋਕ ਤਾ ਰੱਬ ਨੁੰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਏ
ਪਰ ਸਾਥੋ ਤਾ ਇੱਕ ਸ਼ਕਸ ਭੁਲਾਇਆ ਨਾ ਗਿਆ

ਸੁੱਚਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਯਾਰਾ ਪਾ ਲਵੀ.
ਸੁਖ ਚੈਨ ਤੇਰਾ ਸਬ ਲੁਟ ਜਾਊਗਾ
ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਜਦ ਤੈਨੂ ਚੋਟ ਲੱਗੂ ..
ਖੁੱਲੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੁਮ ਤੇਰਾ ਘੁੱਟ ਜਾਊਗਾ

ਜਿੰਦਗੀ ਨਾ ਲੱਗਦੀ ਬੋਝ ਨਾ ਨੈਣੋਂ ਹੰਝੂ ਆਉਂਣੇ ਸੀ
ਸੁਪਨੇ ਸੀ ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਣੇ, ਫਿਰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੇ ਰੋਣੇ ਸੀ
ਦਿੰਦੇ ਜ਼ਹਿਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦੋਹਾਂ ਲਈ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਪੀਅ ਲੈਂਦੇ
ਜੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਸਾਨੂੰ ਸੱਜਣਾਂ ਤੂੰ ਅਸੀਂ ਹੱਸ ਕੇ ਜੀਅ ਲੈਂਦੇ

ਅਸੀਂ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰ ਰੋਂਦੇ ਹਾ
ਸਾਨੂ ਦਰਦ ਵਿਖਾਉਣ ਦੀ ਆਦਤ ਨਹੀ
ਜਿੰਦਗੀ ਇਕੋ ਸਹਾਰੇ ਕਟ ਲਾਂਗੇ
ਸਾਨੂ ਨਵੇ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਆਦਤ ਨਹੀ.

ਜਿਹੜਾ ਰੁੱਖ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਨਹੀ ਤੇ ਕੱਲ ਵੀ ਨਹੀ
ਜਿਹੜਾ ਟੁੱਟਿਆ ਤਾਰਾ ਅੰਬਰ ਤੋਂ ਉਹ ਬਿੰਦ ਵੀ ਨਹੀ ਪੱਲ ਵੀ ਨਹੀ
ਜਿਹੜਾ ਆਸ਼ਕ ਟੁੱਟਾ ਦਿਲ ਤੋਂ ਉਹਦਾ ਜਿਉਂਣ ਵੀ ਨਹੀ ਉਹਦਾ ਅੰਤ ਵੀ ਨਹੀ
ਜਿਹੜਾ ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਲੁੱਟ ਦਾ ਲੋਕਾ ਨੂੰ ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਵੀ ਨਹੀ ਸੰਤ ਵੀ ਨਹੀ.

ਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਖੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀ ,
ਪਰ ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ
ਕਈਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਦੀ ,
ਓਹਨਾ ਦੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ
ਪਿਆਰ ਲਈ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਲੜ੍ਹਨਾ ਤਾ ਠੀਕ ਹੈ ,
ਪਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਚ ਮਿਲਾਉਣ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ
ਕਈ ਵਾਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਯਾਰ ਹੀ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ,
ਦੁਸ਼ਮਣਾ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠੇਹਰਾਉਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ

ਬੜੀ ਹੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਦਿਲ ਲਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਪਰ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਵਾਅਦੇ ਨਿਭਾਏ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਮੁਹੱਬਤ ਉਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ
ਜਿੱਥੇ ਦੀਵੇ ਨਹੀ ਦਿਲ ਜਲਾਏ ਜਾਂਦੇ ਨੇ

ਜੋ ਸੁਪਨਿਆ ਦੇ ਵਿਚ ਨਿਤ ਆਵੇ ਓਹ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਏ ,
ਜੋ ਪਿਆਰ ਚ ਕੋਈ ਹਕ਼ ਨਾ ਜਤਾਵੇ ਉਹ ਹੀ ਅਸਲੀ ਹਕ਼ਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਏ ,
ਜੋ ਹੁਸਨ ਵੇਖ ਕੇ ਲਾਵੇ ਓਹ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਟਿਕਦਾ ਹੀ ਦਿਨ ਚਾਰ ਹੁੰਦਾ ਏ,
ਜੋ ਰਬ ਵਾਂਗ ਸਜਣਾ ਨੂ ਚਾਵੇ ਓਹਦਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਅਜ ਕਲ ਪਾਰ ਹੁੰਦਾ ਏ

ਮੈ ਤਾ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿੱਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪੁਰਾਣਾ
ਪਰ ਦਿਲ ਮੁੜ+ਮੁੜ ਆਖੇ ਗਲੀ ਸੱਜਣਾ ਦੀ ਜਾਣਾ
ਦਿਲ ਤੋੜਨ ਵਾਲੀ ਚੰਦਰੀ ਬੜਾ ਚੇਤੇ ਆਉਦੀ ਏ
ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲੀ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰਵਾਉਂਦੀ ਏ

ਟਵਿੰਕਲ ਟਵਿੰਕਲ ਜੱਟਾਂ ਦੀ ਕਾਰ , ਵਿੱਚ ਖੜਕੇ ਗਲਾਸੀ ਮਾਰੋ ਮਾਰ...
ਬਹਿੰਦੇ ਜਦ ਵਿੱਚ ਵੈਲੀ ਚਾਰ , ਫੇਰ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਚ' ਦਿੰਦੇ ਗੇੜੀ ਮਾਰ...
ਚਮਕੀਲੇ ਦੇ ਗਾਣੇ ਤੇ ਚਿਕਨ ਫਰਾਈ,100 ਦੀSpeed ਤੇ ਫਿਰਨ ਭਜਾਈ...
Down 2 Earth But Spirit High, JATTS Always ਟੱਲੀ Never cRy

ਵਸ ਗਈ ਏਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਤੇਰਾ ਹੀ ਗੂੰਜੇ
ਇੰਨੀ ਪਿਆਰੀ ਤੱਕਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਯਾਰ ਲਗਾ ਤੇ ਖੂੰਜੇ
ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਕੁੜੀਏ ਕਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ ਮੈਂ
ਬਸ ਐਨਾਂ ਜਾਣਾ ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ ਮੈਂ

ਧੀਆ ਵਾਲਿਆ ਨੂੰ ਧੀਆ ਦੀ ਕਦਰ ਹੁੰਦੀ...
ਓਹੀ ਜਾਣਦੇ ਧੀਆ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕੀ ਹੈ...
ਜਿਨਾ ਨੇ ਨਾ ਕਦੀ ਧੀਆ ਜੰਮੀਆ ਨੇ..
ਓਹਨਾ ਲਈ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਮਾਰ ਕੀ ਹੈ?
ਪਥਰ ਦਿਲ ਵੀ ਦੇਖਦਾ ਜਦ ਧੀ ਤੁਰਦੀ..
ਨੀਰ ਓਸ ਦੀਆ ਅੱਖਾ ਵਿਚੋ ਚੋਅ ਪੈਦੇਂ..
ਸੰਹੁ ਰੱਬ ਦੀ ਜੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪੈਂਦੀ ਧੀ ਤੋਰਨੀ..
ਹੰਙੂ ਓਸ ਦੀਆ ਅੱਖਾ ਵਿਚੋ ਵੀ ਚੋਅ ਪੈਂਦੇ|

ਲੱਖ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਰ ਗਈ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਵਕਤ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਪੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਚੰਨ ਸਿਤਾਰੇ ਤੋੜ ਲਿਆਉਣ ਦੇ ਦਾਵੇ ਵਾਅਦੇ ਕਰਦੇ ਲੋਕੀਂ,
ਮੈਥੋਂ ਇਸ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਮੱਥੇ ਇੱਕ ਵੀ ਤਾਰਾ ਜੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਕੁਝ ਡਿੱਗਦੇ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲੈਂਦੇ ਕੁਝ ਨਦੀਆਂ ਤੇ ਪੁਲ ਬਣ ਜਾਂਦੇ,
ਪਰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਭਾਰ ਹੀ ਖੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਯਾਦ ਦੀ ਛੈਣੀ ‘ਥੌੜਾ ਲੈ ਕੇ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ,
ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਇੱਕ ਵੀ ਚਿਹਰਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਘੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਕਈ ਲੜਾਈਆਂ ਲੜੀਆਂ ਵੀ ਨੇ ਜਿੱਤੇ ਵੀ ਆਂ ਹਾਰੇ ਵੀ ਆਂ,
ਪਰ ਇੱਕ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਜੰਗ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਥੋਂ ਲੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।
ਧੋਖਾ ਬੇਵਫਾਈ ਜ਼ਿੱਲਤ ਦੁੱਖ ਗਰੀਬੀ ਕੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਂਉ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਦੋਸ਼ ਕਿਸੇ ਸਿਰ ਮੜ ਨਾ ਹੋਇਆ।

ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਜਦੋ ਜਲਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇਗੀ,
ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਹੰਜੂਆ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ਹੋਵੇਗੀ,
ਬੱਸ ਤੂੰ ਹੱਸਕੇ ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਰੱਖ ਦੇਈਂ ਮੇਰੀ ਲਾਸ਼ ਉੱਤੇ,
ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗੀ..

ਕੁਛ ਕੱਢਣ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਕੋਈ ਰੁੱਸਣ ਮਨਾਉਣ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਕੋਈ ਰੋਣ ਹਸਾਉਣ ਨੂੰ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ਏ,
ਦਿਲ ਪੈਰੀਂ ਲੱਤੜ ਵਿਖਾਇਆ ਏ,
ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰਵਾਇਆ ਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ- ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਸਬ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਝੂਠੀਆਂ ਨੇ ਬਸ ਐਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਜਦ ਜਾਨੋਂ ਵਧ ਪਿਆਰੇ ਈ ਗਮ ਝੋਲੀ ਪਾ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਜਦ ਆਪਣਿਆਂ ਹੀ ਲੁੱਟਿਆ ਏ
ਸਾਡੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟਿਆ ਏ ,
ਯਾਰੋ ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਏ,,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,

ਵਸ ਗਈ ਏਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵਿੱਚ ਨਾਮ ਤੇਰਾ ਹੀ ਗੂੰਜੇ
ਇੰਨੀ ਪਿਆਰੀ ਤੱਕਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਯਾਰ ਲਗਾ ਤੇ ਖੂੰਜੇ
ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਕੁੜੀਏ ਕਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ ਮੈਂ
ਬਸ ਐਨਾਂ ਜਾਣਾ ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿ ਨੀ ਸਕਦਾ ਮੈਂ|

ਹੁਸਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਤਾਂ ਰਖਦੇ ਬਥੇਰੇ
ਕੋਈ ਦਿਲ ਨੂੰ ਚਾਹਵੇ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨੀਏ,
ਅੱਲੜਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਰਖਦੇ ਸਿਰ ਮੱਥੇ
ਕੋਈ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਪੁਗਾਵੇ ਗੱਲ ਤਾਂ ਮੰਨੀਏ|

ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ,

ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ,
ਤੇ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ,

ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ,

ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ|

ਸਭ ਕੁੱਝ ਓਹੀ ਏ, ਫਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਇਹ ਦਿਲ ਉਦਾਸ ਹੈ.

ਕਿੰਝ ਸਮਝਾਵਾਂ ਇਸ ਦਿਲ ਨੂੰ, ਪਿਆਰ 'ਚ ਕਿੰਨੇ ਝਮੇਲੇ ਨੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਲੋਚਦਾ ਹੈ ਉਹ ਦੂਰ ਵਸੇਦੇਂ ਨੇ.

ਉਹ ਲੱਖਾਂ ਕੋਹਾ ਦੁਰ ਨੇ, ਦਿਲ ਨੁੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਅੱਜ ਇਹ ਦਿਲ ਉਦਾਸ ਹੈ.

ਆਖਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਉਗਾ ਫੇਰ ਸੱਜਣਾਂ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦਾ
ਦਿਲ ਨੁੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਆਸ ਹੈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉ ਅੱਜ ਇਹ ਦਿਲ ਉਦਾਸ ਹੈ|

ਖੁਸ਼ੀ ਆਉਂਦੀ ਸੁਨਿਹਰੀ ਰਾਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ
ਦਿਸਦੀ ਸੱਜਣਾਂ ਦੀਆਂ ਚਾਹਾਂ ਵਿਚੋਂ
ਪਰ ਇਕ ਦਿਨ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚੋਂ
ਦੁੱਖ ਆਉਂਦਾ ਲੱਗੀਆਂ ਹਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ
ਦਿਸਦਾ ਬਿਰਹਾ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿਚੋਂ
ਪਹੁੰਚਾ ਕੇ ਛੱਡਦਾ ਇਹ ਬਂਦੇ ਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਤੱਕ
ਤੇ ਬੰਦਾ ਲੱਭਦਾ ਅੰਤ ਸੁਆਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ|

ਕੇਸ ਕਟਾ ਕੇ ਤਿਆਗ ਨਾ ਹੁੰਦੇ ਜੇ ਦਸਤਾਰਾਂ ਦੇ
ਕਿਓ ਕਾਰਾਂ ਪਿਛੇ ਲਿਖਣਾ ਪੈਂਦਾ "ਪੁੱਤ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ"
ਦਿੱਸ ਪੈਂਦੇ ਸੀ ਲਖਾਂ ਵਿਚੋ ਦੁਨੀਆ ਸਾਰੀ ਨੂੰ
ਸੋਚੋ ਵੀਰੋ ਕੀ ਬਣਾਤਾ ਸ਼ਕਲ ਪਿਆਰੀ ਨੂੰ
ਜੇ ਟੋਪੀ ਨਾ ਪਾ ਕੇ ਫਿਰਦੇ ਵਿਚ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਦੇ
ਕਿਓ ਕਾਰਾਂ ਪਿਛੇ ਲਿਖਣਾ ਪੈਂਦਾ "ਪੁੱਤ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ"

ਮੋਇਆ ਨਾਲ ਨਹੀ ਮਰਿਆ ਜਾਦਾ,
ਲੇਖਾ ਨਾਲ ਨਹੀ ਲੜਿਆ ਜਾਦਾ
ਨਿੱਕਿਆ ਹੁੰਦਿਆ ਵਾਲੀ ਯਾਰੀ ,
ਰੋਗ ਹਿਜਰ ਦਾ ਲਾ ਗਈ ਏ
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਸੱਜਣ ਰੁੱਸ ਗਏ,
ਰੋਣ ਦੀ ਜਾਚ ਤੇ ਆ ਗਈ ਏ,

ਅਸੀ ਤਾ ਬਸ ਆਪਣੇਆ ਦਾ ਸਹਰਾ ਮੰਗਿਆ ਸੀ,
ਧੁੰਦਲਾ ਹੀ ਸਹੀ ਇੱਕ ਸਿਤਾਰਾ ਮੰਗਿਆ ਸੀ,
ਰਾਤ ਵੀ ਦੇ ਗਈ ਸਾਨੂੰ ਤਾ ਯਾਰੋ ਦਗਾ ,
ਜਦ ਖਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹਦਾ ਇੱਕ ਨਜ਼ਾਰਾ ਮੰਗਿਆ ਸੀ

ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪੂਜਾ ਸੀ ਰੱਬ ਦੀ,
ਤੂੰ ਨਾਲ ਸੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾ ਨਹੀ ਸੀ ਜੱਗ ਦੀ,
ਛੁਰੀਆ ਵਰਗੇ ਬੋਲ ਗੈਰਾ ਦੇ ਸੀਨੇ ਹੁਣ ਜਰਾਗਾ,
ਦਿਲ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਨਾਮ ਮਿਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ ਕਰਾਗਾ|

ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀਆ ਖੇਡਾਂ ਦੀ ਯਾਰੋ ਰਤਾਂ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ,
ਲੁਕਿਆ ਆਪ ਕਿਧਰੇ ਬਣ ਮਦਾਰੀ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪੁਤਲੀਆ ਵਾਗ ਨਚਾਵੇ,
ਉਹ ਕਿਓ ਤੇ ਕਿੱਧਰੋ ਆਉਦਾ ਬੰਦਾ ਤੇ ਮਰ ਕੇ ਕਿੱਧਰ ਜਾਵੇ,
ਉਹ ਤੇ ਉਹਦੀ ਖੇਡ ਬੁਝਾਰਤ ਜਿਹੜੀ ਬੁਝਣ ਵਿੱਚ ਨਾ ਆਵੇ

ਅਸੀਂ ਹਾਰਾਂ ਤੋ ਨਹੀਂ ਡਰਨ ਵਾਲੇ,
ਕਰ ਮਿਹਨਤਾਂ ਅਸੀਂ ਜਿੱਤ ਨੂੰ ਪਾ ਲਈਦਾ ਜੇ ਲੱਗੇ ਕੇ ਮਨ ਅੱਜ ਉਦਾਸ ਬਹੁਤਾ,
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਚੁਟਕਲਾ ਸੁਨਾ ਲਈਦਾ ਸੁਖ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ ਅਸੀਂ ਰਹਨੇ ਈਆਂ,
ਦੁਖ ਵੇਲੇ ਵੀ ਮਨ ਨੀ ਢਾਅ ਲਈਦਾ ਜਦੋਂ ਲੱਗੇ ਚਾਰੇ-ਪਾਸੇ ਹਨੇਰ ਛਾਓਂਦਾ,
ਤਾਂ ਆਪਨੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜੁਗਨੂੰ ਬਣਾ ਲਈਦਾ

ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਕੀ ਆ ਮਿੱਤਰੋ ਇਹ ਤਾਂ ਇਕ ਪਲ ਦਾ ਝਾਕਾ,
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੇ ਕੰਮ ਹੈ ਆਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਜਦ ਕਰਨਾ ਵਾਕਾ,
ਖੜਦੇ ਜੋ ਹਿੱਕ ਤਾਣ ਕੇ ਗਿੱਦੜਾ ਵਾਂਗ ਭਜਦੇ ਨਾ,
ਨੱਡੀ ਭਾਵੇਂ ਜੱਗ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਯਾਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ ਨਾਂ .

ਓਹਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੀ , ਨੀਰ ਅਖੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਡੁਲ੍ਹ ਗਏ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾਂਗੇ ਨਾਂ ਤੇਰਾ , ਅੱਜ ਸ਼ਕਲ ਵੀ ਸਾਡੀ ਭੁੱਲ ਗਏ
ਲਗੀਆਂ ਤੋੜਨ ਨੂੰ ਦੇ ਨਾਂ ਮਜਬੂਰੀ ਦਾ , ਜੋ ਸੀ ਗਏ ਸੀ ਸਾਡੇ ਬੁਲ੍ਹ ਗਏ
ਅੱਜ ਵੇਖਿਆ ਘੁੰਮਦੇ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ , ਓਹਨਾ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਦੇ ਰਾਜ਼ ਵੀ ਖੁੱਲ ਗਏ

ਚਲਦੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ 'ਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਵੇਗੀ
ਹਰ ਧੜਕਣ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਆਵੇਗੀ
ਭਰ ਦੇਵਾਂਗਾ ਤੇਰੇ ਦਿੱਲ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਇੰਨਾ
ਕਿ ਸਾਹ ਵੀ ਲਵੇਂਗੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਆਵੇਗੀ

ਓਹ ਕਹਿੰਦੀ ਏ ਕਿ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਫ਼ ਨੇ
ਮੈ ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ ਹੱਸ ਪਿਆ
ਓਸ ਬੇਖ਼ਬਰ ਨੂੰ ਕੀ ਖ਼ਬਰ ਸੀ ਕਿ
ਅਕਸਰ ਬਾਰਿਸ਼ ਤੋ ਬਾਅਦ ਹੀ ਮੌਸਮ ਨਿਖ਼ਰਦਾ ਹੈ

ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਅਜੀਬ ਕਾਰੋਬਾਰ ਮੈਂ ਕੀਤਾ,
ਉਹ ਬੇਵਫਾ ਸੀ ਪਰ... ਪਿਆਰ ਮੈਂ ਕੀਤਾ
ਉਹ ਛੱਡ ਗਏ ਤਾਂ ਨਾ ਕਹੋ ਬੁਰਾ ਉਸ ਨੂੰ,
ਕਸੂਰ ਉਹਦਾ ਨਹੀਂ, ਇਤਬਾਰ ਮੈਂ ਕੀਤਾ

ਤੇਰੇਆਂ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਪੱਕਾ ਡੇਰਾ ਲਾਉਣਾ ਏ,,
ਉਂਝ ਭਾਵੇਂ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ ਏ
ਪਰ ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਦਾ, ਹੰਝੂ ਬਣ ਵਗੇਂਗੀ,
ਅੱਖੋਂ ਹੋ ਜੂੰ ਓਹਲੇ, ਪਰ ਦਿਲੋਂ ਕਿਵੇਂ ਕੱਢੇਂਗੀ..

ਜੇ ਜਿੰਦ ਵਾਰੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸਭ ਤੋ,
ਤੇ ਕੱਲਾ ਏਸ ਦੁਨਿਆ ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਕੌਣ
ਜੇ ਯਾਰ ਮਿਲ ਜਾਦੇ ਏਥੇ ਸਭ ਨੂੰ,ਤਾ ਰੱਬ ਦੇ ਚਰਨੀ ਪੈਦਾ ਕੌਣ
ਜੇ ਸਿਰੇ ਚੜ ਜਾਦੀ ਯਾਰੀ ਸਭ ਦੀ,ਤਾ ਇਸ਼ਕ ਜੁਦਾਈਆ ਸਹਿਦਾ ਕੌਣ

ਦਿਲ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦੇਵੀਂ,
ਮਜਬੂਰ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ
ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਯਾਰ ਹੋਰ ਬਥੇਰੇ,
ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਤੇ ਮਰਦੇ ਨਹੀਂ
ਇਹ ਜਨਮ ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਲਾ ਦਿੱਤਾ
ਤੈਨੂੰ ਅਗਲੇ ਜਨਮ 'ਚ ਤੰਗ ਅਸੀਂ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ

ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਉੱਤੇ,
ਚੰਦ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਉੱਤੇ
ਸੱਚ ਦੇ ਕੋਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ,
ਇੱਕ ਅੱਖਰ ਮੈਂ ਬਣ ਜਾਵਾਂ
ਤੂੰ ਭੁੱਲੇ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ
ਮੈਂ ਭੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮਰ ਜਾਵਾਂ

ਓਹਨੇ ਦੁੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਅਸੀਂ ਸਹਿ ਗਏ
ਨਾ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਜੋਗੇ ਰਹਿ ਗਏ
ਓਹਨੇ ਜ਼ਖਮ ਹੀ ਇੰਨੇ ਗਹਿਰੇ ਦਿੱਤੇ
ਅਸੀਂ ਹੰਝੂਆਂ ਅਤੇ ਤਨਹਾਈਆਂ ਦੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਏ

ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿਲ 'ਚ ਜਗ੍ਹਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਰੁੱਖ ਵੀ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਝਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਵਾਕਫ਼ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰਿਵਾਜਾਂ ਤੋਂ,
ਮਤਲਬ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਠੁਕਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ

ਜਿੰਦ ਖੜੀ ਏ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਮੋੜ ਉੱਤੇ, ਲੁੱਟ ਗਿਆ ਏ ਚੈਨ ਕਰਾਰ ਮੇਰਾ,
ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੇ ਘਰ ਹੈ ਸੱਜਣਾ ਦਾ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਪਰਵਰਦਿਗਾਰ ਮੇਰਾ,
ਕਿੱਧਰ ਜਾਵਾਂ ਤੇ ਕਿੱਧਰ ਮੈਂ ਨਾ ਜਾਵਾਂ, ਓਧਰ ਰੱਬ ਤੇ ਏਧਰ ਦਿਲਦਾਰ ਮੇਰਾ,
ਓਸ ਗਲੀ ਵਿਚ ਰੱਬ ਦਾ ਘਰ ਸਾਦਿਕ਼, ਜਿਸ ਗਲੀ ਵਿਚ ਵਸਦਾ ਯਾਰ ਮੇਰਾ,
ਕਿਹੜੇ ਘਰ ਜਾਵਾਂ ਏਹੋ ਖੜਾ ਮੈਂ ਵਿਚਾਰਦਾ, ਇਕ ਘਰ ਰੱਬ ਦਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਘਰ ਯਾਰ ਦਾ.

ਕੱਲਿਆਂ ਦੀ ਕਾਹਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।
ਮਿਲ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਰੰਗੀਨ ਹੁੰਦੀ ਏ।
ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬਹਾਲ ਹੁੰਦੀ ਏ।
ਤਾਂਹੀ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾਰੀ ਚਲਾਉਣੀ ਆਉਂਦੀ ਏ।
ਜੇਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਏ।
ਤੰਗ ਕੰਮਿਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੋਚਣੀ ਸੋੜੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।
ਦਸੋਂ ਕਿਹੜੀ ਉਥੇ ਸਿੱਖਲਾਈ ਮੋਹੀਆ ਹੁੰਦੀਏ।
ਜਿੰਦਗੀ ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ।

ਚੰਨ ਤੇ ਲਿਖ ਦੇਵਾ ਨਾਮ ਤੇਰਾ,
ਇਹ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ,
'ਪਰ' ਇਕ ਤਾ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਨੀ ਉੱਥੇ ਤੱਕ ਜਾਂਦਾ,
'ਦੂਜ਼ਾ' ਏ ਖਿਆਲ ਦੁਪਿਹਰ ਨੂੰ ਆਂਉਦਾ ਏ

ਤੀਰਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਰਹੀ ਨਾ ਡੱਬ ਚ 32 ਬੋਰ ਕੁੜੇ,
ਘਿਰਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਜੱਟ ਸੂਰਮਾਂ ਉਹ ਵੇਲੇ ਸੀ ਹੋਰ ਕੁੜੇ,
ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਚ ਬੱਲੀਏ ਤੀਜਾ ਨਾ ਕੋਈ ਪਾਵੀਂ,
ਨੀਂ ਮੈਂ ਮਿਰਜ਼ਾ ਕਲਯੁਗ ਦਾ ਨੀ ਸਿਹਬਾ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਬਚਾਂਵੀ

ਇਕ ਦਿਨ ਦਿਲ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਭਲਾ ਇਹ ਇਨਸਾਫ਼ ਕਿੱਥੇ ਦਾ,
ਲੜਦੀਆਂ ਤੁਸੀਂ ਤੇ ਫੜ ਲਿਆ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ,
ਅੱਖੀਆਂ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਸੁਣ ਵੇ ਦਿਲਾ ਭਲਾ ਤੂੰ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ,
ਅਸੀਂ ਤੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਨਾ ਵੇਖੀਏ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਤੂੰ ਹੀ ਟਿਕਣ ਨਾ ਦੇਂਦਾ

ਜ ਵੀ ਜਦ ਬਚਪਨ ਦੇ ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਪੁਰਾਣੇ ਮਿਲਦੇ ਨੇ
ਦਿਲ ਦੀ ਬੰਜਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਖਿਲਦੇ ਨੇ
ਯਾਰਾਂ ਬਿਨ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜਿੰਦੜੀ ਨੂੰ ਨਹੀ ਹੈ ਮਹਿਕਾਉਣਾ
ਜੇ ਗਿਆ ਇਹ ਬਚਪਨ ਫਿਰ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀ ਆਉਣਾ""

ਵਕਤ ਦਾ ਚੱਕਰ ਚੱਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਲ ਪਲ ਯੁਗ ਬਦਲਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸੂਰਜ ਲਾਲ ਜਿਹਾ ਹੈ ਡੁੱਬਦਾ ਜਾਂਦਾ ਦੂਰ ਕਿਤੇ,
ਪਰ ਡੁੱਬਦਾ ਡੁੱਬਦਾ ਲਾਲੀ ਆਪਣੀ ਚਿਹਰੇ ਮੇਰੇ ਮਲ਼ਦਾ ਹੈ।
ਸੁਰਮੇਂ ਰੰਗੇ ਅਸਮਾਨ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਡਾਰ ਜਾਂਦੀ ਏ ਕੂੰਜਾਂ ਦੀ,
ਸੱਧਰਾਂ ਦੇ ਕੂਲ਼ੇ ਪੰਖ ਫੈਲਾ ਦਿਲ ਕੂੰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਲ਼ਦਾ ਹੈ।
ਜਦ ਕਾਲ਼ੀ ਰਾਤ ਨੇ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਗੋਰਾ ਚਿੱਟਾ ਚੰਨ ਚੜਿਆ,
ਇਸ ਚੰਨ ਵਰਗਾ ਏ ਚਿਹਰਾ ਇੱਕ ਜੋ ਸੀਨੇ ਮੇਰੇ ਪਲ਼ਦਾ ਹੈ।
ਰਾਤ ਦੀ ਸਰਦ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚੀਕ ਰੋਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਏ,
ਹਰ ਰਾਤ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਤਲ ਹੁੰਦਾ, ਹਰ ਰਾਤ ਸਿਵਾ ਇੱਕ ਬਲ਼ਦਾ ਹੈ।
ਜਦ ਸੁਬ੍ਹਾ ਦਾ ਸੂਰਜ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਮਾਰਦਾ ਏ,
ਅਹਿਸਾਸ ਨਵਾਂ ਇੱਕ ਜੰਮ ਪੈਂਦਾ ਜੋ ਰਾਤ ਦੇ ਸੱਚ ਤੋਂ ਟਲ਼ਦਾ ਹੈ।

ਪਤਝੜ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਸੁਨਹਿਰੀ,
ਪੱਤਾ ਪੱਤਾ ਝੜਦਾ ਹੈ।
ਚੁੱਪ ਚਪੀਤੇ ਚਿਹਰਾ ਤੇਰਾ,
ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਵੜਦਾ ਹੈ।
ਹਰ ਐਸੀ ਪਤਝੜ ਮਗਰੋਂ,
ਕੁਝ ਅੰਦਰ ਮੇਰੇ ਸੜਦਾ ਹੈ।
ਲੰਘਿਆ ਹੋਇਆ ਕੱਲ੍ਹ ਮੇਰਾ,
ਫਿਰ ਵਰਤਮਾਨ ਹੋ ਖੜ੍ਹਦਾ ਹੈ।

ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂਪਿੱਛੋਂ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ‘ਚ ਆਇਆ ਹਾਂ,
ਕਵਿਤਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਦੂਰ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਨਾ ਪਰੋਖੇ ਕਰ,
ਹੋਰ ਨਾ ਮੈਂ ਮੰਗਾਂ ਕੁਝ ਬੱਸ ਇੱਕ ਨਿਗ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗੂੰ ਬੇ-ਰਸ ਹੋਈ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਦੋ ਘੁੱਟਾਂ ਰਸ ਅਤੇ ਕੁਝ ਪਲ ਮਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਲੰਬੀ ਇਸ ਜੁਦਾਈ ਦਾ ਕੀ ਗਿਲਾ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ,
ਤੇ ਜੇਕਰ ਹੈ ਗਿਲਾ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਠੰਡੀ ਪੈਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏ ਧੂਣੀ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ,
ਬੁਝ ਰਹੇ ਕੋਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਲੇ ਦੀ ਹਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਪੁੱਛਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂ ਕਲਮ ਤੇਰੀ,
ਇਸਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਜ੍ਹਾ ਤਾਂ ਦੇ।
ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਸਮੇਂ ਨਾਲ਼ ਫੱਟ ਭਰ ਜਾਂਦੇ,
ਅੱਲੇ ਪਰ ਜ਼ਖਮਾਂ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਦਵਾ ਤਾਂ ਦੇ।

ਓਹਨਾਂ ਸਾਡੇ ਪੱਥਰ ਵੀ ਜਦ ਮਾਰਿਆ ਅਸਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਲਿਆ,
ਸਾਡਾ ਦਿੱਤਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਓਹਪੈਰਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਸਮਝ ਕੇ ਚੁਣਦੇ ਰਹੇ,
ਹਰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਓਹ ਸਾਡੀ ਨੂੰ ਬਸ ਚੰਦ ਸਿੱਕਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਤੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਮਿਟਾਵਣ ਲਈ,
ਪਰ ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੁਣਦੇ ਰਹੇ ਓਹ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵਾਂਗਰਾਂ ਪੂਜਦੇ ਰਹੇ,
ਓਹ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਸਾਡੀ ਸੀ, ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਧੇਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਸੁੱਟਿਆ,
ਫਿਰ ਟੁੱਟੇ ਹੇਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਓਹ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਫਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।

ਕਦੇ ਮੰਗੇਂ ਛੱਲਾ ਕਦੇ ਮੁੰਦਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ,
ਏਦਾਂ ਕਦੇ ਸੋਹਣੀਏਂ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਗੱਲੀਂ-ਬਾਤੀਂ ਜਿਹੜੇ ਜਾਨ ਪੈਰਾਂ ’ਚ ਵਿਛਾਉਂਦੇ,
ਔਖੇ ਵੇਲ਼ੇ ਭੱਜਣ ਓਹ ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਸੋਹਣਿਆ ਨਿਭਾਉਣੀਆਂ ਨੇ ਪੈਂਦੀਆਂ,
ਸਿਰੀਂ ਬੰਨ੍ਹ ਪੱਗ ਸਰਦਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਓਨਾ ਚਿਰ ਇਸ਼ਕ ਫਜ਼ੂਲ ਲੱਗਦਾ ਏ,
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਨੈਣ ਦੋ ਤੋਂ ਚਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਝਗੜਾ ਮੁਕਾਅ ਲਵੋ ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਲੀਂ-ਬਾਤੀਂ,
ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ ਹਥਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਆਪਣਾ ਜੇ ਚਾਹਵੇਂ ਸਭਨਾਂ ਦਾ ਮਾਣ ਕਰ,
ਰੋਅਬ ਨਾਲ਼ ਕਦੇ ਸਤਿਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।
ਸਿੱਧੂ ਸਿਧਰੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੜੀਆਂ ਬੁਰਾਈਆਂ,
ਕੌਣ ਕਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ਼ ਖ਼ਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ।

ਚੁੱਪ ਦੇ ਬਾਗੀਂ ,
ਮਹਿਕ ਤੇਰੀ ਦਾ,
ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਜਦ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਏ,
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਬੂਟੇ ,
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਦੇ,
ਪੀਲ਼ੇ ਫੁੱਲ ਖਿੜਾਉਂਦਾ ਏ।
ਇੱਕ ਚਿਹਰਾ ਤੇਰੇ ਮੁੱਖ ਵਰਗਾ ,
ਮੇਰੇ ਨਿੱਤ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਏ।
ਫਿਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਹੀ ਸੂਲ਼ਾਂ ਵਰਗੀ,
ਰੜਕ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦਾ ਏ।
ਹਰ ਰਾਤ ਹੋ ਆਪ ਮੁਹਾਰਾ ਦਿਲ,
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਦੀ ਹੂਕ ਲਗਾਉਂਦਾ ਏ।
ਪਰ ਦਿਨ ਵੇਲ਼ੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਬਣ,
ਇਹ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਏ।
ਇੰਝ ਦੋ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਫਸ ਕੇ ,
ਅਕਸ ਮੇਰਾ ਕੁਰਲਾਉਂਦਾ ਏ।

ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਸਪੋਲ਼ੀਏ ਨਾ ਮਿੱਤ ਕਦੇ ਬਣਦੇ,
ਦੁੱਧ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਪਿਆ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਡੂੰਘਾ ਜਿਹਾ ਡੰਗ ਇੱਕ ਮਾਰ ਜਾਣ ਮੌਕਾ ਲੱਗੇ,
ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਜੇ ਆਉਂਦਾ ਅਜ਼ਮਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਲਾਲਚੀ ਦੀ ਨੀਅਤ ਕਦੇ ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਰੱਜਦੀ ਨਾ,
ਪੈਸਾ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਖਵਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਕੁਹਾੜਾ ਜਿਵੇਂ ਯਾਰੀ ਇੰਝ ਮੂਰਖ ਦੀ,
ਕਮ-ਅਕਲਾਂ 'ਨਾ ਯਾਰੀ ਲਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਪੱਥਰ ਦਾ ਦਿਲ ਕਦੇ ਮੋਮ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਨਹੀਂ,
ਦੁੱਖ ਜਿੱਡਾ ਮਰਜ਼ੀ ਸੁਣਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਚੇਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜਾ ਵਸ ਜਾਵੇ ਇੱਕ ਵਾਰੀ,
ਭੁੱਲਦਾ ਨਾ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਭੁਲਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ ਆਉਣੀ ਹੁੰਦੀ,
ਚਾਹੇ ਜਿੰਨਾ ਓਸ ਨੂੰ ਦਬਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
ਜ਼ੁਲਮ ਕਮਾ ਕੇ ਕਦੇ ਧਰਮ ਦਬਾ ਨਾ ਹੁੰਦੇ,
ਲੱਖ ਵਾਰ ਨੀਹਾਂ 'ਚ ਚਿਣਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।

ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਦਾ ਸੂਰਜ,
ਚਾਨਣੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਲ਼ਾ ਕਰ ਜਾਏ।
ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੱਪ ਧੁਆਂਖੀ,
ਚੰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਕਾਲਖ਼ ਮਲ਼ ਜਾਏ।
ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਸੁਬ੍ਹਾ ਤੱਕ,
ਚਾਨਣ ਨਾਂਅ ਦੀ ਸ਼ੈਅ ਹੀ ਮਰ ਜਾਏ।
ਹਾਂ ਇਹ ਹੋ ਸਕਦੈ ਕਿ ਨ੍ਹੇਰਾ,
ਦੋਸ਼ ਵੀ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਹੀ ਮੜ੍ਹ ਜਾਏ।
ਬੋਲੀਂ ਨਾ ਤੂੰ ਚੁੱਪ ਹੀ ਕਰ ਜਾਈਂ,
ਅੰਤਿਮ ਇੱਛਾ ਮੈਂ ਕਹਾਂ।
ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਨਾ ਰਹਾਂ.

ਜੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ,ਕੁਝ ਗਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ
ਜੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ, ਜੀ ਲਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ
ਸੇਕ ਪੀੜ ਦਾ ਪਾ, ਪਰਬਤ ਪਿਘਲ ਜਾਂਦੇ
ਅੱਜ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਦੀਵਾ, ਜਗਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ
ਕੱਚਾ ਪਿਆਲਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ, ਰੰਗ ਸ਼ਿੰਗਰਫ਼ੀ
ਚੁੱਪ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ, ਕੁਝ ਪਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ
ਹੋ ਜਾਏ ਜੇ ਸੱਜਣਾ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ
ਇਹ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ
ਵੇਖ ਲਈ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਪ੍ਰਹੁਣਚਾਰੀ
ਮੌਤ ਮੈਨੂੰ ਸੱਦ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਾ ਕੇ ਵੇਖ ਲਾਂ

ਖਿਜਾ ਦਾ ਬੋਲ ਬਾਲਾ ਸੀ ਤੇਰੇ ਤੁਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ,
ਚੁਫੇਰਾ ਮਹਿਕ ਉਠਿਆ ਹੈ ਤੇਰੇ ਮੁੜ ਆਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ
ਖੁਦਾ ਨੂੰ ਭੁਲ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਨਾ ਆਪਣਾਂ ਹੀ ਪਤੈ ਕੋਈ,
ਅਜੇਹਾ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ
ਨਾਂ ਸਾਥੀ ਹੈ ਨਾਂ ਸਾਕੀ ਹੈ ਨਜ਼ਾਰਾ ਪੀਣ ਵਿਚ ਕੀ ਹੈ,
ਅਸੀਂ ਪੀਣੋਂ ਕਰੀ ਤੌਬਾ ਤੇਰੇ ਮਿਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ
ਮਿਰਾ ਦਿਲ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਬੀਤਦੀ ਹੈ ਕੀ ਉਦੋ ਦਿਲ ਤੇ,
ਜਦੋਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਝੁਕਾ ਲੈਦੇ ਉਹੋ ਮੁਸਕਾਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ
ਉਨਾਂ ਦੀ ਇਸ ਨਜਾਕਤ ਨੂੰ ਕਹਾਂ ਤਾਂ ਕੀ ਕਹਾਂ ,
ਮਿਰਾ ਹੁਣ ਹਾਲ ਪੁਛਦੇ ਨੇ ਉਹ ਨਸ਼ਤਰ ਲਾਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ।

ਠੋਕਰ ਹੈ ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ,ਸੁੱਖ ਇੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਦੁੱਖਾਂ ਭਰੀ ਇਹ ਜਿ਼ੰਦਗੀ,ਕੋਈ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਨਹੀਂ
ਮੇਥੋਂ ਸੁਖੀ ਨੇ ਵਸਦੇ, ਦੋਜ਼ਖ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ
ਮੇਰੇ ਜੇਹਾ ਬਦ ਕਿਸਮਤ,ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਧੱਕੇ ਠੇਡੇ ਠੋਕਰਾਂ , ਚੋਟਾਂ ਤੇ ਹਾਦਸੇ
ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ,ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਸੀ ਨਹੀਂ
ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ,ਰੰਗਤ ਤਾਂ ਖੂਬ ਸੀ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫੁੱਲ ਦੀ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਮਿਲੀ ਨਹੀਂ
ਲੱਖਾਂ ਸਦਮੇਂ ਸੈਹਿ ਲਏ,ਦੜ ਵੱਟ ਦਿੱਲ ਨੇ
ਸਿ਼ਕਵਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ,ਆਹ ਵੀ ਨਿਕਲੀ ਨਹੀਂ
ਵੈਰੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਅਰਸ਼ੀ,ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਵੈਰੀ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਤਾਂ,ਕੀਤੀ ਭਲੀ ਨਹੀਂ

ਉਜਾੜ ਪਈਆਂ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ, ਕਿਉਂ ਮਹਿਫ਼ਲ ਦਿਖਦੀ ਏ ਮੈਨੂੰ,
ਮੌਤ ਨੂੰ ਲਭਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ, ਕਿਉਂ ਜਿੰਦਗੀ ਮਿਲਦੀ ਏ ਮੈਨੂੰ।
ਬੰਜਰ ਹੋਇਆਂ ਦਿਲ, ਤੇ ਬੁਤ ਬਣਿਆਂ ਸਰੀਰ ਮੇਰਾ,
ਹਾਸਾ ਹੋਇਆਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਮੈਥੋਂ, ਤੇ ਗ਼ਮ ਬਣਿਆਂ ਸਰੀਕ ਮੇਰਾ।
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਕੇਰਨ ਹੰਝੂ, ਜਦ ਵੇਖਣ ਮੈਨੂੰ,
ਹੋ ਜਾਣ ਦੂਣੇ ਚਾਅ ਗ਼ਮ ਦੇ, ਜਦ ਵੇਖੇ ਮੈਨੂੰ।
ਇਕਲਤਾ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੇ, ਤੇ ਕੋਸਿ਼ਸ਼ ਕਰੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ,
ਮਹਿਫ਼ਲ ਮੈਥੋਂ ਕੰਨ ਕਤਰਾਵੇ, ਤੇ ਕੋਸਿ਼ਸ਼ ਕਰੇ ਮੈਥੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਉਣ ਦੀ।
ਬਿਖਰੇ ਮੇਰੇ ਚਾਅ ਸਾਰੇ, ਸ਼ਾਇਦ ਬਿਖਰੇ ਹੀ ਰਹਿਣਗੇ,
ਚੰਗਾ ਹੋਵੇ ਜੇ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾ, ਨਈਂ ਤਾਂ ਕਮਲਾ ਸਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣਗੇ।
ਆਖਿਰ ਵਿਚ ਬਸ, ਇਹੋਂ ਦੁਆਂ ਕਰਾਂ,
ਮੌਤ ਬਣ ਜਾਵੇਂ ਮਹਿਬੂਬ ਮੇਰੀ, ਤੇ ਮੈਂ ਬਸ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂ।

ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੈ ਲਗਦਾ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਤੀਰ ਜੇਹਾ
ਸੁੱਤਾ ਉੱਠਿਆ ਸੂਰਜ ਲਗਦਾ ਪੀਰ ਜੇਹਾ
ਡਾਲੀਆਂ ਪੱਤਿਆਂ ਵਿਚ ਛੁਪੀ ਕੋਈ ਜਨਤ ਹੈ
ਪੂਰਬ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗੇ ਓਹਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜੇਹਾ
ਰੁੱਖਾਂ ਵਿਚਦੀ ਚਾਨਣ ਹੋਇਆ ਸੁੱਖਾਂ ਲਈ
ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਦਾ ਰੁੱਗ ਮੱਥੇ ਲਈ ਤਕਦੀਰ ਜੇਹਾ
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਚੀਰ ਦੇਵੇ ਉਹ \'ਨੇਰੇ ਨੂੰ
ਨੂਰ ਓਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਹੈ ਸ਼ਮਸ਼ੀਰ ਜੇਹਾ
ਅਕਸ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਬੱਦਲ ਓੜੀ ਬੈਠਾ ਹੈ
ਸੁਪਨਾ ਪਲਕੀਂ ਲਟਕੇ ਪਾਟੀ ਲੀਰ ਜੇਹਾ
ਬਹੁਤ ਵਿਰਾਇਆ ਮੋਢੇ ਲਾ 2 ਵਿਰਦਾ ਨਹੀਂ
ਰਾਂਝੇ ਸੀਨੇ ਹਾਉਕਾ ਉੱਗਿਆ ਹੀਰ ਜੇਹਾ
ਖੰਜ਼ਰ ਵਾਂਗ ਡੁੱਬਦਾ ਜਾਵੇ ਹਿੱਕ ਦੇ ਵਿਚ
ਸੱਲ ਹਿਜ਼ਰ ਦਾ ਸੱਜਰਾ ਤਿੱਖੇ ਤੀਰ ਜੇਹਾ
ਕੀ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਪਾ ਕੇ ਧੁੱਪੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ
ਦਰਦ ਨਾ ਘਟੇ ਖੁੱਭਦਾ ਜਾਵੇ ਕਰੀਰ ਜੇਹਾ

ਤੈਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦਾ, ਪੂਰਾ ਰਹਾਗਾ ਦਿਲੋਂ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਤੇਰਾ ।
ਤੇਰੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਹੋਣਾ,ਤੇਰੀ ਪਰਚੀ ਨੇ ਲਾਉਣਾ ਪਾਰ ਮੈਨੂੰ।
ਜੋ ਵੀ ਮਨ ਕਰਦਾ ਆ ਕੇ ਖਾ ਮੈਥੋਂ,ਐਪਰ ਦਿਲੋਂ ਨਾ ਸੱਜਣ ਵਿਸਾਰ ਮੈਨੂੰ।
ਫੇਰੇ ਮਾਰ-ਮਾਰ ਮੈਂ ਥੱਕਿਆ, ਪਰ ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਅੱਜੇ ਇਤਬਾਰ ਮੈਨੂੰ।

ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਉੱਪਰ ਛਾਈ
ਮੈਂ ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਮੈਂ ਮੁਰਝਾਏ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ
ਮਜ਼ਲੂੰਮ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਦੋ ਟੁਕੜੇ ਅੰਨ ਹੀ ਮਿਲੇ ਆਖਿਰ
ਮਜ਼ਦੂਰ ਨੂੰ ਮੇਹਨਤ ਮਜ਼ਦੂਰੀ
ਮੈਂ ਖੂਨ ਚੂਸਦੀ ਨਿਰਧਨ ਦਾ
ਧੰਨਵਾਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਧਰਤੀ ਦੇ ਕੋਨੇ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ
ਸੂਲੀ ਨਿੱਤ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ੇ
ਮੈਂ ਸੱਚੇ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਲਗਦੀ
ਝੂਠੀ ਹੀ ਤੋਹਮਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਜਦ ਜੇਠ ਹਾੜ ਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਨੂੰ
ਦੌਲਤਮੰਦ ਛਾਂਵਾਂ ਮਾਣਦੇ ਨੇ
ਤਦ ਭਿੱਜੀ ਵਿੱਚ ਪਸੀਨੇ ਦੇ
ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੀ ਮੇਹਨਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਇੰਸਾਫ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬੈਠਾ
ਸ਼ੈਤਾਨ ਕਰੇ ਸਾਉਦੇ ਬਾਜ਼ੀ
ਮੈਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿਕਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਕੀਂਮਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਜਦ ਜਕੜੀ ਜਾਵੇ ਮਾਸੂਮੀਂ
ਹਾਲਾਤ ਦੀਆਂ ਜੰਜ਼ੀਰਾਂ ਵਿੱਚ
ਫਿਰ ਵੇਸ਼ਵਾ ਬਣਕੇ ਮਜਬੂਰਨ
ਮੈਂ ਨੱਚਦੀ ਗੈਰਤ ਵੇਖੀ ਏ
ਪੈਹਿਰੇ ਵਿੱਚ ਪੈਹਿਰੇਦਾਰਾਂ ਦੇ
ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮਮਤਾ ਕਤਲੀ ਗਈ
ਵਿਰਲਾਪ ਸੁਣੇ ਨੇ ਮਾਂਵਾਂ ਦੇ
ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਮਈਅਤ ਵੇਖੀ ਏ

ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰੀ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰਨੇ ਲਈ,
ਗਾਂਧੀ-ਗਿਰੀ ਨਹੀਂ, ਹੱਥ ਕਰਾਰੇ ਹੋਵਣ।
ਥਾਂ ਅਮ੍ਰਿੰਤ ਦੇ ਜ਼ਹਿਰ ਨਾਲ ਜੋ ਪਲਦੇ,
ਕਿੱਦਾਂ ਸੋਚੀਏ ਮਿੱਠੇ ਪਿਆਰੇ ਹੋਵਣ।
ਬੇਈਮਾਨੀ ਅੱਜ ਇੱਕ ਸੰਸਕਾਰ ਬਣਕੇ,
ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਅ ਗਈ ਏ;
ਹੱਕ ਰਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਨੈਤਿਕ-ਆਚਾਰ ਬਾਝੋਂ,
ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਅੰਨਾ ਹਜਾਰੇ ਹੋਵਣ।।

ਸੂਰਬੀਰਾਂ ਤੇ ਗੁਰਾਂ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ,ਏਥੇ ਧਰਮ ਕਮਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ,
ਗਊ ਗ਼ਰੀਬ ਦੀ ਸਦਾ ਹੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ,ਹੱਸ ਫਰਜ ਨਿਭਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਭਾਰਤ ਮਾਂ ਨੇ ਜਦ ਵੀ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ,ਹੱਸ ਖੂਨ ਵਿਹਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਅਣਖ ਇੱਜ਼ਤ ਤੇ ਆਣ ਦੀ ਲੈ ਗੁੜਤੀ,ਖੰਡਾ ਧਰਮ ਲਈ ਖੜਕਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਦਰ ਆਏ ਦੀ ਸਦਾ ਹੀ ਲਾਜ ਰੱਖੀ,ਨੀਵੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਵੱਿਡਆਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਇਸ ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਨ ਤੇ ਸ਼ਾਨ ਬਦਲੇ ਬੰਦ-ਬੰਦ ਕਟਵਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਚੜੇ ਚੜਖੜੀਆਂ,ਆਰਿਆ ਨਾਲ ਚੀਰੇ.ਖੋਪਰ ਰੱਬੀਆਂ ਨਾਲ ਲਿਵਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਮੀਰ ਮੰਨੂੰ ਦੀ ਨਾ ਈਨ ਮੰਨੀ,ਹੱਸ ਮੌਤ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਾਇਆਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ.
ਅਹਿਮਦ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਨਾਦਰ ਆਏ ਚੜ੍ਹ ਕੇ,ਸਦਾ ਰਾਹ ਅਂਟਕਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ
ਅੱਜ ਤੀਕ ਅਫਗਾਨੀ ਯਾਦ ਕਰਦੇ,ਜਿਹੜਾਂ ਰੋਹਬ ਜਮਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਖੈਰਬ ਤੀਕ ਝੰਡੇ ਪਏ ਝੁਲਦੇ ਸੀ, ਜੰਮੂ ਤੇ ਲਦਾਖ ਨਿਵਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਅੱਜ ਤਕ ਨੇ ਜੰਡ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਦੇ,ਜਿੱਥੇ ਸੀਸ ਲਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਚੱਕੇ ਇੰਜਣਾਂ ਦੇ ਜਾਮ ਹੋ ਗਏ,ਖੂਨ ਦੇ ਕੇ ਲੰਗਰ ਛਕਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਮਦਨ ਲਾਲ ਤੇ ਸਰਾਭਾ ਨੇ ਘੋਲ ਕੀਤੇ,ਫਰਜ ਪੂਰਾ ਨਿਭਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ,ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਰਾਜ ਗੂਰੂ ਰਲਕੇ , ਮਜਾਂ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆ ਨੇ,
ਜਲਿਆ ਵਾਲੇ ਬਾਗ ਦਾ ਜਿਸ ਲਿਆ ਬਦਲਾ,ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਾਂਮ ਧਰਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆ ਨੇ।
ਬੱਬਰ ਤੇ ਕੂਕਿਆ ਨੇ ਸੀਸ ਦਿੱਤੇ,ਨਾਲ ਸਿਂਖੀ ਦਾ ਚਮਕਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਕੀਤੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੇਵਾ ਗਦਰੀ ਬਾਬਿਆਂ ਨੇ,ਦਿੱਤਾ ਸਾਥ ਸੀ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਦੇਸ਼ ਅਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾਉਣ ਖਾਤਰ ਹਿੱਸਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਂਧ ਪਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਕੱਟੀਆਂ ਤੇ ਬਾਰਾਂ ਛੱਡੀਆਂ ਸੀ,ਕਾਲੇ ਪਾਣੀ ਜੀਵਨ ਬਤਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ
ਚੀਨ ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਦੀ ਜੰਗ ਹੋਈ, ਹੱਸ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਪੈਹਠ ਤੇ ਇਂਕਤਰ ਦੀ ਜੰਗ ਵੇਲੇ,ਲੰਗਰ ਫੋਜ ਦੇ ਤਾਈ ਪਹੁੰਂਚਾਇਆਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਜਦੋਂ ਪਾਕੀ ਫੌਜ ਦੇ ਪਏ ਸੀ ਪੈਰ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ,ਭੜਥੂ ਵੈਰੀ ਨੂੰ ਪਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਅਬਦੁਲ ਹਰੀਮ ਦੇ ਨਾਲ ਰਲਕੇ, ਪੈਂਟਨ ਟੈਂਕਾਂ ਦਾ ਭੜਥਾ ਬਣਾਇਆਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ ।
ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਅੰਨ ਭੰਡਾਰ ਅੰਦਰ,ਲਂਖਾਂ ਟਨ ਭੰਡਾਰ ਅਨਾਜ਼ ਦਾ ਲਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਪੰਜਾਬ ਵੱਲ ਜਿਸ ਨੇ ਕੀਤੀ ਅਂਖ ਮੈਲੀ,ਡੇਲਾ ਉਸ ਦਾ ਭੁਵਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਸਿੰਘ ਸਦਾ ਹੀ ਕਿੰਗ ਹੁੰਦਾ, ਇਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਸੱਚ ਕਰ ਵੇਖਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।
ਦੇਸ਼ ਕੌਮ ਦੀ ਕੀਤੀ ਰੱਜ ਸੇਵਾ,ਰਤਬਾ ਉੱਚਾ ਪਾਇਆ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ।

ਬੂਹੇ ਤੇ ਆਈ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ
ਠੁਕਰਾਇਆ ਤਾਂ ਪਛਤਾਉਗੇ,
ਛੱਤ ਪਾੜ ਪਾੜ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਰੱਬ
ਏਦਾਂ ਰੋਜ਼ ਸੁਗਾਤ ਨਹੀਂ।
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਸੂਰਜ ਹਾਂ,
ਖੁਦ ਆਪਣਾ ਰਾਹ ਰੁਸ਼ਨਾ ਲਾਂਗੇ,
ਤੇਰੀਆਂ ਧੁੰਦਲਾਈਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ
ਸੌਖੀ ਕੱਟ ਹੋਣੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਮਤਲਬਪ੍ਰਸਤੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ
ਬੜੇ ਗਾਹਕ ਨੇ ਸੋਹਣੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ,
ਚਾਰ ਛਿੱਲੜ ਸੁੱਟਿਆਂ ਮਿਲਦਾ ਸਦਾ,
ਉਮਰਾ ਦਾ ਸੱਚਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ।
ਤੂੰ ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਛੱਡ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ
ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹੀ,
ਪਰ ਤੂੰ ਉਦੋਂ ਪਛਤਾਏਂਗੀ
ਜਦ ਕਿਸੇ ਪੁੱਛੀ ਤੇਰੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ।

ਤੁਸੀਂ ਪੁੱਛੋ ਤੇ ਅਸੀਂ ਦੱਸੀਏ ਨਾ
ਐਸੇ ਵੀ ਹਾਲਾਤ ਨਹੀਂ।
ਇੱਕ ਦਿਲ ਹੀ ਤਾਂ ਟੁੱਟਿਆ ਹੈ,
ਕੋਈ ਐਨੀ ਵੱਡੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ।
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ,
ਜੋ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉਤੇ ਅਟਕ ਗਏ,
ਦਿਲ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਨਾ
ਜਿਹਨਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਵੇਖੀ ਝਾਤ ਨਹੀਂ।
ਕੋਈ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਓਦਾਂ ਦਾ
ਰੰਗ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ,
ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਵੀ ਰੱਖਿਆ ਨਾ,
ਤੂੰ ਸਮਝੇਂ ਤੇਰੀ ਜ਼ਾਤ ਨਹੀਂ।

ਕੀ ਗਲ ਕਰਾ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੀ ਯਾਰੋਂ,
ਅਖੋਂ ਉਹਲੇ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸਭਿਆਚਾਰ ਉਏ ਯਾਰੋਂ।
ਓੁ ਦਿਨ ਲੰਘਗੇ ਜਦ ਖੇਤੀ ਹਲ ਵਗਦੇ ਸੀ,
ਓੁ ਵੀ ਦਿਨ ਲੰਘਗੇ ਜਦ ਖੂਹੀ ਪਾਣੀ ਵਗਦੇ ਸੀ,
ਨਜ਼ਰ ਨੀ ਆਉਦੀ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਭਤਾ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ, ਕੋਈ ਮੁਟਿਆਰ ਉਏ ਯਾਰੋਂ।
ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਕੀ ਗਲ ਮੈਂ ਦਸਾ ਯਾਰੋਂ,
ਦੁਧ, ਮਲਾਈਆਂ, ਮਖਣ, ਖਾਣ ਦੀ ਤਾਂ ਛਡੋ, ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਨਾ ਲਭਦੇ ਯਾਰੋਂ।
ਪਿਪਲ ਤੇ ਤੂਤਾਂ ਦੀਆ ਛਾਂਵਾਂ, ਜੋ ਸਨ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਮਾਂਵਾਂ ਉਏ ਯਾਰੋਂ,
ਨਾ ਰਹੇ ਪਿਪਲ, ਨਾ ਰਹੇ ਤੂਤ, ਨਾ ਹੀ ਰਹੀਆਂ ਓੁ ਛਾਂਵਾਂ ਉਏ ਯਾਰੋਂ।
ਚੁਲਾਂਚੌਕਾਂ ਲਿੰਬਣਾ ਤੇ ਕਢਣੀਆਂ ਫੁਲਕਾਰੀਆਂ,
ਏ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਦੇ ਸ਼ੌਂਕ ਯਾਰੋਂ।
ਕਢਣੀਆਂ ਫੁਲਕਾਰੀਆਂ ਤੇ ਚੁਲਾਂਚੌਕਾਂ ਲਿੰਬਣਾ,
ਭੁਲ ਗਈਆਂ ਸਭ ਕੁਝ ਅਜ ਦੀਆਂ ਨਾਰੀਆਂ।
ਨਾ ਰਹੇ ਪਿੰਡ, ਨਾ ਹੀ ਓੁ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਨਾਰੀਆਂ ਉਏ ਯਾਰੋਂ

ਪੋਹ ਦੀ ਬਾਰਸ਼ ਪੰਛੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆ ਟਹਿਣੀਆਂ,
ਕੁੰਗੜ ਕੇ ਰੁਖੀ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਕਰਨ ਕਹਾਣੀਆਂ॥
ਕੁਝ ਉਡ ਚਲੇ ਭਾਲਣ ਹੋਰ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਨੂੰ,
ਕੁਝ ਆਣ ਬੈਠਣ ਫਿਰ ਮਲ ਲੈਣ ਟਹਿਣੀਆ॥
ਕੁਝ ਭਰੀ ਚੁੰਝ ਬੈਠੇ ਬੋਟਾਂ ਲਈ ਆਹਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਕੁਝ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੇ ਬੋਟ ਬਣ ਕੇ ਸਿਆਣੀਆ॥
ਚੁੰਝ ਵਿਚ ਚੁੰਝ ਪਾ ਕੇ ਕਰਨ ਕਲੋਲਾਂ ਬਾਹਲੇ,
ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਕੀਕਣ ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਲੰਘਾਣੀਆਂ॥
ਆਹਲਣਿਆਂ ਚੋਂ ਕਢ ਧੌਣਾਂ ਝਾਕਦੇ ਨੇ ਬੋਟ ਬਾਹਰ,
ਪੇਟ ਭਰ ਉਹਨਾ ਕਦ ਸੁੰਢੀਆ ਨੇ ਖਾਣੀਆ॥
ਠੰਡ ਅਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਸੰਤਾਪ ਲਗੇ ਪੇਟ ਵਾਲਾ,
ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਚੋਗਾ ਪਾਉਣ ਆਈਆ ਨਹੀਂ ਸੁਆਣੀਆ॥
ਬਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਭੋਰੇ ਡਿਗਣ ਜਿਹੜੇ ਧਰਤ ਉਤੇ,
ਅਜ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏ ਯਾਰ ਬੰਨ ਬੰਨ ਢਾਣੀਆਂ॥

ਇੱਜਤ ਹੈ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੁੰਦੀ,ਨਾ ਮੱਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਰੀ ਹੁੰਦੀ,
ਰੋਲ ਦਿੰਦੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ,ਚਾਹੇ ਗਲਤੀ ਕੋਈ ਅਨਜਾਣੇ ਚ' ਹੁੰਦੀ,
ਪਰ ਨਾ ਹਾਰੋ ਕੋਈ ਜਿੰਦਗੀ ਤੋਂ,ਚਾਹੇ ਲੋਕ ਕਰਨ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਜੀ,
ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਰੋ ਕੰਮ ਕੋਈ ਐਸਾ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਕਰੇ ਸਲਾਮੀ ਜੀ,

ਸਭ ਸਿਆਣੇ ਇਹ ਸਮਝਾਉਂਦੇ,ਨਾ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣਾ ਬਦਨਾਮ,
ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਹਰ ਇੱਕ ਮੋੜ ਤੇ,ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਿਓ ਲਾਜਵਾਬ,
ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਨਾ ਕਰੋ ਕੋਈ ਕੰਮ ਐਸਾ,ਜਿਸ ਨਾਲ ਹੋਵੇ ਬਦਨਾਮੀ ਜੀ,
ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਰੋ ਕੰਮ ਕੋਈ ਐਸਾ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਕਰੇ ਸਲਾਮੀ ਜੀ।

ਸਵਾਰਥ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਂ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿੰਨੇ ਝੂਠੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਗਦਾਰ ਨੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਵਾਸਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਰਦੇ ਨੇ ਝੂਠੇ ਇਕਰਾਰ ਲੋਕੀਂ,
ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਹੋਣ ਤੇ ਲੱਤ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਬੇਸਮਝ ਤੇ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਅਨਜਾਣ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨੂੰ ਇੱਜਤ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਅੰਨੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਬੋਲੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਸੱਚ ਤੇ ਫਿਟਕਾ ਝੂਠ ਤੇ ਤਾੜੀ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਝੂਠ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਖਾਤਰ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗਿਰਗੇ ਨੇ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਬੇਦਰਦ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਜਾਲਮ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਂਵਾ ਸਮਝ ਦੀ ਥਾਂ ਉਸ ਤੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਬੇਸਮਝ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਮਲ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।

ਦੇਖ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੇਰ ਸਹਿਣਗੇ ਇਹ ਸੱਜਰੇ ਸਵੇਰੇ
ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੱਥਕੜੀਆਂ ਹਰ ਦਿਨ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਹਨੇਰੇ
ਵਕਤ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਅਰਸ਼ ਦੇ ਬਨੇਰੇ \'ਤੇ
ਸਾਹਾਂ ਚ ਕਲਮ ਡੋਬ 2 ਵਾਰ 2 ਲਿਖੇ ਨਾਂ ਤੇਰੇ
ਮਰਮਰ ਤੇ ਉੱਕਰੇ ਸੀ ਰੇਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਏ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਰੰਗ ਮਿਲਾਏ ਸਾਰੇ ਬਣ ਗਏ ਤੇਰੇ ਚੇਹਰੇ
ਯਾਦ ਏਦਾਂ ਆਵੇ ਤੇਰੀ ਜਿਵੇਂ ਚੀਸ ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਚੀਰੇ
ਤੀਰ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਵਿਚ ਜਗਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰੇ
ਸਨ ਪੈਰੀਂ ਸਾਡੇ ਜੰ਼ਜੀਰਾਂ ਨੱਚਦੇ ਰਹੇ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਤੇ
ਸੀਨੇ ਚ ਸੀ ਬਲਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਸਨ ਬਥੇਰੇ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਹੋਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਨਦੀ ਜ਼ੁਲਮ ਵਾਂਗ ਸਹਿੰਦੀ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਟੰਗੇ ਕਿੱਲੀ ਖੰਜ਼ਰ ਮੇਰੇ
ਹੋਟਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਨੀਲੀ ਬੰਸਰੀ ਇੱਕ ਕਹੇਗੀ
ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਚ ਤੂੰ ਸੁਰ ਗਿਣੀਂ ਜਦੋਂ ਪੋਟੇ ਹੋਏ ਤੇਰੇ

ਕਿੱਥੋਂ ਲਭਦੈਂ ਬਹਾਰਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਖਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿੰਨੇ ਸਹੀਦ ਦਿਸਦੇ ਉਨੇ ਗਦਾਰ ਇਥੇ ।
ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਦੇ ਮਾਪੇ ਹਜਾਰ ਇੱਥੇ।
ਧੀਆਂ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦੇ ਕੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਇਥੇ।
ਬਣ ਕੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਜਾਂਨੀ ਕਰਦੇ ਨੇ ਵਾਰ ਇਥੇ।
ਲੱਭ ਦੇ ਨੇ ਭਾਈ ਬਣਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਕਾਰ ਇਥੇ।
ਵੈਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਰਹਿਦੈ ਵੜਿਆ ਖੁਮਾਰ ਇਥੇ।
ਬੰਦੇ ਵੀ ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਨੇ ਕਰ ਕਰ ਪੁਕਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਮੰਡੀ ਲਉਦੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਇਥੇ।

ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁੱਝਲ ਸੱਜਣਾਂ ਖੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜੀ ਕਰਦੈ ਜਿਥੇ ਕੱਲਿਆਂ ਬੈਹ ਕੇ ਰੋ ਲਈ ਦੈ ।
ਹੰਝੂ ਸਾਡੇ ਇਨੇਂ ਮਹਿਗੇ ਮੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਪਾਟੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਡੁੱਲ ਜਾਦੈ ।
ਪਰ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ ਡੋਲਿਆਂ ਡੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜਿਸਮ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਖਾਤਰ ਤੁੱਲਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ ।
ਚੇਤੇ ਰੱਖੀਂ ਦਿਲ ਪਰ ਕਿਦਰੇ ਤੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਲੇਉਣ ਵੇਲੇ ਜਗਤਾਰ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਲਾਉਦੇ ਨੇ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਦਰ ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਲਈ ਖੁੱਲੇ ਰਹਿਦੇ ਸੀ ।
ਸਣਿਐਂ ਅੱਜ ਕੱਲ ਸੱਜਣੇ ਲਈ ਵੀ ਖੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਧੀ ਅੱਜ ਤੋਰਨੀ ਸੀ,
ਉਹੀ ਹੱਥ ਨੇ ਅੱਜ ਅਲੋਪ ਹੋਏ।
ਕਿਸਮਤ ਕਿਸ ਮੋੜ ਤੇ ਲੈ ਆਈ,
ਵੇਖੋ ਕਰਮ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਕਰੋਪ ਹੋਏ।
ਮੌਤ ਭੈੜੀਏ ਰਤਾ ਨਾ ਤਰਸ ਕੀਤਾ,
ਡਾਕਾ ਧੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕ ਤੇ ਮਾਰਿਆ ਤੂੰ।
ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਧੀਆਂ ਤੋਂ ਮਾਂ ਖੋਹੀ,
ਇਹ ਕੀ ਕਹਿਰ ਗੁਜਾਰਿਆ ਤੂੰ।
ਖੁਸ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਮੂਲ ਨਾ ਜ਼ਰ ਸਕੀ,
ਰੰਗ ਵਿਚ ਕੀ ਭੰਗ ਖਿਲਾਰਿਆ ਤੂੰ,
ਮਮਤਾ ਭਰਿਆ ਪਿਆਰ ਲੁੱਟਿਆ ਈ,
ਭਲਾ ਗ਼ਰੀਬ ਦਾ ਨਾ ਵਿਚਾਰਿਆ ਤੂੰ।
ਛੱਡ ਕੇ ਘਰ ਬਾਬਲ ਦਾ ਜਦ ਧੀ ਤੁਰਨਾ,
ਹਿੱਲ ਜਾਣੈ ਨੇ ਜ਼ੀਮੀ ਅਸਮਾਨ ਲੋਕੋ।
ਜਦ ਮਾਂ ਨਾ ਧੀ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਆਈ,
ਰਹਿ ਜਾਣੈ ਨੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਅਰਮਾਨ ਲੋਕੋ।
ਬਿਨਾਂ ਮਾਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪਿਆਰ ਦੇਣਾ,
ਮਿਲਣੈ ਧੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਨਮਾਨ ਲੋਕੋ।
ਦਿਲ ਧੜਕਣਾ ਮਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਬਦਲੇ,
ਰਹਿ ਜਾਣੈ ਨੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣ ਲੋਕੋ।
ਬਿਨਾਂ ਮਾਂ ਨਾ ਵਾਰਣੈ ਕਿਸੇ ਪਾਣੀ,
ਸ਼ਗਨ ਨੂੰਹ ਦੇ ਕਿਸੇ ਉਤਾਰਣੈ ਨਹੀਂ।
ਦੁੱਖ ਵਿਚ ਨਾ ਕਿਸੇ ਭਾਈਵਾਲ ਬਣਨਾ,
ਕਾਰਜ ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਣ ਸਵਾਰਨੈ ਨਹੀਂ।
ਨਿੱਘ ਮਾਂ ਦੀ ਗੋਦ ਦਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ,
ਕਿਸੇ ਲਾਡ ਨਾਲ ਸਿਰ ਪਿਆਰਨੈ ਨਹੀਂ।
ਜਿੰਨੇ ਮਾਂ ਝੱਲੇ ਬੱਚਿਆ ਲਈ,
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਦੁੱਖ ਸਹਾਰਨੈ ਨਹੀਂ।
ਅੰਤ ਵਿਚ ਹੈ ਰੱਬਾਂ ਅਰਦਾਸ ਮੇਰੀ,
ਮਾਂ ਮਰੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੀ,
ਇਸ ਜੱਗ ਤੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਾਰ ਲੈਂਦਾ,
ਬਾਂਹ ਫੜੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨਿਤਾਣਿਆਂ ਦੀ।
ਟੁੱਕ ਹੱਥਾਂ ,ਚੋ ਕਾਂ ਨੇ ਖੋਹ ਲੈਂਦੇ,
ਵਸ ਚਲਦੇ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੇ।
“ਢਿੱਲੋਂ” ਮਾਂ ਨਾਲ ਹੈ ਘਰ ਸੋਹਦਾ,
ਬੋਲ ਮਿੱਠੇ ਲੱਗਦੇ ਵਾਂਗ ਮਿਖਾਣਿਆਂ ਦੇ।

ਤੂ ਸਰਘੀ ਤੇ ਸੂਰਜ-ਸ਼੍ਵਾਵਾਂ ਦਾ ਹਾਣੀ,
ਮਹਿਕ ਵਾਨ ਚੰਚਲ ਫ੍ਜ਼ਾਵਾਂ ਦਾ ਹਾਣੀ,
ਮੁਅੱਤਰ - ਮੁਅੱਤਰ ਹਵਾਵਾਂ ਦਾ ਹਾਣੀ,
ਅਲਖ ਬਣ ਤੇਰਾ ਮਨ ਜਗੋਂਦਾ ਪਿਆ ਹਾਂ
ਕਰੀਂ ਗੌਰ ਤੈਨੂੰ ਬੁਲਾਓੰਦਾ ਪਿਆ ਹਾਂ

ਤੂੰ ਅਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਤਾਰਾ ਮੈਂ ਦੀਪ ਇੱਕ ਨਿਮਾਣਾ
ਤੇਰਾ ਤਨ ਬਦਨ ਖੁਦ ਹੈ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਸੁਹਣਾ
ਛੰਦਾਂ ਤੇ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਸਾਰ ਸੁਹਣਾ
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗ ਤੇਰਾ ਹੈ ਵਿਵਹਾਰ ਸੁਹਣਾ
ਸੁਹੱਪਣ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਸਲਾਹੁੰਦਾ ਪਿਆ ਹਾਂ
ਕਰੀਂ ਗੌਰ ਤੈਨੂੰ ਬੁਲਾਓੰਦਾ ਪਿਆ ਹਾਂ

ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕਈ ਮੁਖੌਟੇ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਦੀ ਪਹਚਾਨ ਕਰਾਂ
ਸਾਧੂ ਫਿਰਦੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਡਾਕੂ
ਕਿਸਦਾ ਮੈ ਸਨਮਾਨ ਕਰਾਂ
ਆਪਨੇ ਚੇਹਰੇ ਦਾ ਚਿਕੜ
ਸਭ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਸੁਟਦੇ ਨੇ
ਹਥ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਬਗਲ ਵਿਚ ਚਾਕੂ
ਹਰ ਹਾਲ ਵਿਚ ਲੁਟਦੇ ਨੇ
ਵਕਤ ਦੇ ਮਾਰੇ ਪੱਪੂ ਨੇ ਵੀ
ਬਦਲ ਲਿਆ ਕਿਰਦਾਰ ਏ
ਇਹ ਕੈਸੀ ਰਫਤਾਰ ਏ ਲੋਕੋ
ਇਹ ਕੈਸੀ ਰਫਤਾਰ ਏ

ਭਟਕਦੀ ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਆ ਮੁਕਤ ਕਰਾ ਦਿਆਂ
ਹਿੱਕ ਤੇਰੀ ਚ ਖੰਜ਼ਰ ਡੋਬ ਸੁਆ ਦਿਆਂ
ਆ ਕਰਾਂ ਸਨਮਾਨ ਪਿਆਸੀ ਰੂਹ ਦਾ
ਸੀਨਾ ਤੇਰਾ ਤਗਮਿਆਂ ਨਾਲ ਸਜ਼ਾ ਦਿਆਂ
ਤਾਮਰ ਪੱਤਰ ਭੁੱਖ ਜੋ ਲੱਗੀ ਕੁੱਖ ਤੇਰੀ
ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਲ ਮੇਚਦਾ ਪੱਥਰ ਰੱਖਵਾ ਦਿਆਂ
ਰਹਿ ਨਾ ਜਾਵੇ ਵਿਚ ਗੁਆਚੀ ਰਾਹਾਂ ਦੇ
ਕਬਰਾਂ ਵੱਲ ਦਾ ਰਾਹ ਇਹਨੂੰ ਵਿਖਾ ਦਿਆਂ
ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਰਾਹ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ
ਦਰੀਂ ਮਾਂ ਉਡੀਕਦੀ ਯਾਦ ਕਰਾ ਦਿਆਂ
ਨਗਮੇ ਦੇ ਕੇ ਤਗਮੇ ਲੈ ਜਾਓ ਲੋਕੋ ਵੇ
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਲਿਖਵਾ ਦਿਆਂ

ਭਗਤ ਸਿੰਘ...!!
ਅਸੀਂ ਉਹ ਹਾਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੰਮਦਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਗੁੜ੍ਹ ਨਹੀਂ...!
ਭੁੱਖ ਲਾਈ ਗਈ ਸੀ...
ਰੋਟੀ , ਗਰੀਬੀ , ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਤੇ ਸਾਡੀ ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਦੀ
ਸਾਨੂੰ ਸਦਾ ਹੀ ਭੁੱਖ ਰਹੀ !
ਮੈਨੂੰ ਸੌਂਹ ਹੈ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇਰੇ ਬਸੰਤੀ ਚੋਲ਼ੇ ਦੀ
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਭਾਰਤ ਸਿਰਜਾਂਗਾ !
ਇਹ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰਤਾਜ ਬਾਦ੍ਸ਼ਾਹ ਨੇ,
ਇਹ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਬੇਤਾਜ ਬਾਦ੍ਸ਼ਾਹ ਹਾਂ !
ਇਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਖੇਡਣ
ਆਪਣੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੇ ਸਿਵਿਆਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ
ਪੈਰ ਤੇ ਥਾਪੜ ਕੇ ਘਰ ਘਰ ਬਣਾਉਣ,
ਅਤੇ ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ
ਇਹ ਉਸੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਜਾਣ ਸਦਾ ਲਈ
ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਚਾਦਰ ਓੜ ਕੇ,
ਬਦ੍ਕਿਸਮਤੀ ਦਾ ਸਿਰਾਹਣਾ ਲੈ ਕੇ !
ਪਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ
ਅਸੀਂ ਉਹ ਪਾਂਡਵ ਨਹੀਂ ਹਾਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚੌਪਟ ਦੀ ਖੇਡ ਤੇ
ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜਤ ਦਾਅ ’ਤੇ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ !
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਹੌਂਸਲਿਆਂ ਦਾ ਹਸਤਨਾਪੁਰ ਹਾਰਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ,
ਘਰ ਦੀ ਇਜ਼ੱਤ ਤਾ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ....!
ਅਸੀਂ ਜੰਮੇ ਹਾਂ....
ਸੌਨ ਮੰਜਿਆਂ ਦੇ ਪਾਵਿਆਂ ਨਾਲ
ਤਾਕਤ ਦੇ ਰਾਵਣ ਬੰਨ ਕੇ
ਭਾਂਵੇ ਕਿ ਰਾਵਣ ਨੇ
ਮੰਜੇ ਦੇ ਪਾਵੇ ਨਾਲ ਕਾਲ ਬੰਨਿਆਂ ਸੀ!
ਅੱਜ ਦੀਆਂ ਸਰ੍ਕਾਰਾਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਵਾਂਗੂੰ,
ਤੇ ਅਸੀਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਬਣਨਾ ਲੋਚਦੇ ਹਾਂ !
ਅਸੀਂ ਉਹ ਹਾਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਵਰੇਸ ਦੀ ਅੱਲ੍ਹ੍ੜ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ
ਤਕਦੀਰ ਦਾ ’ਮੰਥ” ਕੀਤਾ ,
ਭਾਂਵੇ ਕਿ ਪਤਾ ਹੀ ਸੀ
ਕਿ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲੇਗੀ ਸਿਰਫ਼ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ !
’ਤੇ ਅਜੇ ਮਾਅਨੇ ਪੁਛ੍ੱਦੇ ਓ ਕਿ
ਅਸੀਂ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੀਕ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਕਿਉਂ ਹਾਂ
ਅਸੀਂ ਪੀ ਲਿਆ ਜ਼ਹਿਰ
ਬਦਨਸੀਬੀਆਂ ਤੇ ਬਦਕਿਸਮਤੀਆਂ ਦਾ ,
ਪਰ ਹਾਰੇ ਨਹੀਂ ...
ਅੱਜ ਵੀ ਸੋਚਾ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਾਗਰ ’ਚ
ਤਾਰੀਆਂ ਲਾਉਣੋ ਨਹੀਂ ਹਟਦੇ !
ਅਸੀਂ ਮੰਨੀ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਕਿ ਐਥੇ ਹਰ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ
ਅਲੀ ਬਾਬਾ ਵਰਗਾ ਹੈ
ਤੇ ਇਹ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤ ਸਰ੍ਕਾਰਾਂ
ਚਾਲ਼ੀ ਚੌਰਾਂ ਦਾ ਗਿਰੋਹ....!
ਜੋ ਲੁੱਟੀ ਬੈਠੀਆਂ ਨੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਡਿਗਰੀਆਂ ਦੇ,
ਪਰ ਸਰ੍ਕਾਰਾਂ ਨੂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਨਹੀਂ ਕਿ
ਕਦੇ ਕਦੇ ਹੱਕ ਖੋਹ ਵੀ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਅਲੀ ਬਾਬੇ ਵਾਂਗੂੰ ....!
ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਲੇਖਾਂ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ
ਉਮੀਦਾ ਦਾ ਸੁਦਰ੍ਸ਼ਨ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕ ਲੱਤ ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ
ਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਇਹ ਦੱਸ ਕੇ ਮਰਾਂਗੇ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੰਮੇ ਸੀ...

ਸੁੱਚਾ ਪਿਆਰ ਨਾ ਯਾਰਾ ਪਾ ਲਵੀ.
ਸੁਖ ਚੈਨ ਤੇਰਾ ਸਬ ਲੁਟ ਜਾਊਗਾ
ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਜਦ ਤੈਨੂ ਚੋਟ ਲੱਗੂ ..
ਖੁੱਲੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੁਮ ਤੇਰਾ ਘੁੱਟ ਜਾਊਗਾ

ਪਆਰ ਬਿਨਾ ਜਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ,
ਹੋਵੇ ਸਚਾ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਰੀਸ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ
ਜੇ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਤਾ ਮਾਪੇਆਂ ਨਾਲ ਕਰੋ,
ਕਿਯੂੰ ਕੇ ਓਹਨਾ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਧੋਖੇ ਜੇਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ.

ਮੰਨਿਆ ਕੀ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਲੜਦੇ ਹਾਂ
ਮਗਰ ਪਿਆਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ
ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਵਜਹ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੀ
ਕਿਉਂਕਿ ਗੁੱਸਾ ਉੱਪਰੋਂ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦਿਲੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ.

ਘੜਿਆ ਹੋਇਆ ਭਾਂਡਾ ਤੋੜਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੌਖਾ,ਇਹ ਬਣਦਾ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਪੁੱਛੋ ਘੁਮਿਅਰ ਕੋਲੋਂ,
ਆਮ ਬੰਦਾ ਜਾਣਦਾ ,ਕੀ ਮੁੱਲ ਮੋਤੀਆਂ ਦਾ,ਕੀਮਤ ਹੀਰੇ ਦੀ ਪੈਂਦੀ ਸੁਨਿਆਰ ਕੋਲੋਂ,
ਅੱਗ ਪੇਟ ਦੀ ਬੁਝਾਓਨੀ ਕਿੰਨੀ ਔਖੀ, ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਛ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਕਤਾਰ ਕੋਲੋਂ,
ਨਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੋਲੋ ਅਨਮੋਲ ਜਵਾਨੀ,ਇਹ ਮਿਲਣੀ ਨੀ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਸੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਕੋਲੋਂ.

ਕਿੰਝ ਰੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਖੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਹੁਣ ਕੀ ਮੈ ਆਖਾਂ ਲੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚੁੱਪ ਚੁੱਪੀਤੇ ਤੁਰ ਚੱਲ ਏ,
ਕੋਈ ਪੁਛੇ ਬਾਹੋ ਫੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਉੱਚਾ ਨੀਵਾਂ ਮਾੜਾ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀ,
ਫੇਰ ਬੋਲ ਨੇ ਕਿਹੜੇ ਰੜਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,

ਕਿੰਝ ਰੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਖੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਹੁਣ ਕੀ ਮੈ ਆਖਾਂ ਲੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚੁੱਪ ਚੁੱਪੀਤੇ ਤੁਰ ਚੱਲ ਏ,
ਕੋਈ ਪੁਛੇ ਬਾਹੋ ਫੜ ਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,
ਉੱਚਾ ਨੀਵਾਂ ਮਾੜਾ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀ,
ਫੇਰ ਬੋਲ ਨੇ ਕਿਹੜੇ ਰੜਕੇ ਜਾਦੇ ਸੱਜਣਾਂ ਨੂੰ,

ਹੁਸ਼ਨ ਨੇ ਕਮਲੀ ਕਰਤੀ ਦੁਨੀਆਂ
ਫੈਸ਼ਨ ਨੇ ਪੱਟਤੀ ਦੁਨੀਆਂ
ਪੈਸੇ ਨੇ ਅੱਗੇ ਲਾ ਲਈ ਦੁਨੀਆਂ
ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਖਾ ਲਈ ਦੁਨੀਆਂ
ਬੇਈਮਾਨੀ ਤੇ ਖੜ ਗਈ ਦੁਨੀਆਂ
ਲੜ-ਲੜ ਮਰਦੀ ਦੁਨੀਆਂ

ਦਿਲ ਤੇ ਅਖ ਦੀ ਕਦੇ ਬਣੀ ਨਾ;
ਦੋਵੇਂ ਕਰਦੇ ਕੰਮ ਖਰਾਬ ਆਏ ਨੇ;
ਦਿਲ ਕਹੇ ਮੈਂ ਅੱਜ ਸੌਣਾ ਨੀ, ਮੇਰੀ ਧੜਕਣ ਵਿਚ ਜਨਾਬ ਆਏ ਨੇ;
ਅਖ ਕਹੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਲਗ ਜਾਣ ਦੇ, ਓਹ ਬਣਕੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਖਵਾਬ ਆਏ

ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆ ਦੀ ਕੀਸਮਤ ਬੁਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਮੁਲਾਕਾਤ ਜੁਦਾਈ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਸਮਾਂ ਮਿਲੇ ਤਾ ਪਿਆਰ ਦੀਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜਨਾ
ਹਰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅਧੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਪਿਆ ਭੁਲੇਖਾ ਓਹਦਾ ਯਾਰੋ ਜਾਂਦਾ ਕੁੜੀਆ ਦਾ ਇੱਕ ਟੋਲਾ ਸੀ ,
ਮੁੜ ਕੇ ਤੱਕਆ ਮੈ ਨਾ ਮਿਲੀ ਸਾਇਦ ਕਰ ਲਿਆ ਓਹਨੇ ਓਹਲਾ ਸੀ ,
ਸਾਡੇ ਲਈ ਯਾਰੋ ਅੱਜ ਵੀ ਓਹ ਮਰਜਾਨੀ ਰੱਬ ਦੇ ਸਮਾਨ ਏ ,
ਬ੍ਡੀ ਖੁਸੀ ਹੋਈ ਵੇਖ ਕੇ ਓਹਨੂ ਅੱਜ ਵੀ ਸਾਡੀ ਪਿਹਚਾਨ ਏ

ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਵਾਂਗ ਕਬੂਤਰਾਂ ਦੇ
ਲੋਕ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਚੋਗ ਚੁਗਾਉਦੇ ਨੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਅਪਣਾ ਬਣਾਕੇ ਰੱਖਦੇ ਨੇ
ਫੇਰ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰ ਉਡਾਉਦੇ ਨੇ

ਕੱਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮਹਿਫਲਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਾਂਗੇ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੱਬ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਾਂਗੇ
ਨਾਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਨਾਂ ਮਿਲੇਗਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਪਿਆਰ
ਅੱਜ਼ ਹੀ ਨਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਨਾਜ਼ ਕਰਾਂਗੇ

ਸਚੇ ਦਿਲੋ ਯਾਰੀ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲੇ ਯਾਦ ਆਉਣਗੇ ,
ਆਪਣੇ ਤੋ ਵਧ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਯਾਦ ਆਉਣਗੇ ,
ਅਸੀਂ ਤਾ ਹੱਸਾ ਕ ਤੁਰ ਜਾਵਾਂਗੇ ਸੋਹਣੇਓ
ਫਿਰ ਸਾਡੇ ਜੇਹੇ ਹੱਸ ਕੇ ਬੁਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਯਾਦ ਆਉਣਗੇ

ਜੇ ਏਨਾ ਸੋਖਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂ ਭੁਲਣਾ
ਤਾ ਮੈ ਕਦੋ ਦਾ ਭੁਲ ਜਾਂਦਾ
ਮੇਰਾ ਪਯਾਰ ਇਨਾ ਵੀ ਸਸਤਾ ਨਹੀ
ਜੋ ਹਰ ਤਕੜੀ ਵਿਚ ਤੁਲ ਜਾਂਦਾ

ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਕੰਢਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕਿਵੇਂ ਖੁਰਨਾ,
ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਰਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕਿਵੇਂ ਤੁਰਨਾ,
ਲੂਣ ਦੀ ਡਲੀ ਜੋ ਪਈ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ,
ਹੋਂਦ ਉਹਦੀ ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭੁਰਨਾ,
ਫੱਲਾਂ, ਖੁਸ਼ਬੋਆਂ, ਪੰਛੀ, ਭੌਰਿਆਂ ਚੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਲੱਭ,
ਛੱਡ ਯਾਰਾ ਐਵੇਂ ਨਿੱਤ ਨਿੱਤ ਦਾ ਤੂੰ ਝੁਰਨਾ.

ਟਾਹਣੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾ ਤੋੜ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੇ
ਤੁਸੀਂ ਦਿਲ 'ਚ ਸਮਾ ਗਏ ਕਿੰਝ ਕੱਢੀਏ
ਰਿਸ਼ਤਾ ਦਿਲਾ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾ ਗੱਲ ਹੋਰ ਸੀ
ਸਾਂਝ ਰੂਹਾਂ ਵਾਲੀ ਪਾ ਗਏ ਕਿੰਝ ਛੱਡੀਏ

ਤੇਰੇ ਸਹਿਰੋਂ ਬੱਦਲ ਜਦ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਨੇ
ਵਿੱਚ ਉਹਨਾ ਦੇ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆ ਹੁੰਦੀਆ ਨੇ
ਜਿਹੜੇ ਬਿਨ ਵਰਸੇ ਮੁੜ ਜਾਦੇ
ਉਹ ਤੇਰੇ ਲਾਰੇ ਲਗਦੇ ਨੇ
ਜਿਹੜੇ ਵਰਸ ਜਾਦੇਂ
ਉਹ ਮੇਰੀਆ ਟੁੱਟੀਆ ਸਧਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆ ਨੇ
ਤੇਰੇ ਸਹਿਰੋਂ ਬੱਦਲ ਜਦ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਨੇ
ਵਿੱਚ ਉਹਨਾ ਦੇ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆ ਹੁੰਦੀਆ ਨੇ

ਕਿਸੇ ਦਾ ਪਿਆਰ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਵਕਤ ਲੱਗਦਾ,
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਬਣਾਉਣ ਨੂੰ ਵਕਤ ਲਗਦਾ,
ਜਦ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ [ਰੱਬ] ਕੋਲੋਂ ਤਾਂ [ਰੱਬ] ਕਹਿੰਦਾ
ਕਿਸੇ ਅਨਮੋਲ ਚੀਜ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਵਕਤ ਲਗਦਾ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ, ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਆਉਦੀ ਏ,
ਕਈ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਰਾਜੇ, ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਮੰਗਣ ਲਾਉਦੀ ਏ..
ਮਾਣ ਕਰੋ ਨਾ ਹੁਸਨ ਤੇ ਪੈਸਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਹੋਇਆ ਨਾ,
ਕਰਮਾ ਵਾਲਾ ਹੋਉ ਦਿਲ ਜਿਹੜਾ ਕਦੀ ਵੀ ਰੋਇਆ ਨਾ.

ਤੂੰ ਤੁਰਜਾਏਗਾ ਜਦੋ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਕੱਲੇ
ਹੰਝੂ ਅੱਖੀਆ ਚੋ ਬਹਿਣੇ ਸਾਥੋ ਜਾਣੇ ਨਹੀ ਝੱਲੇ,
ਅਸੀ ਦਿਨ ਰਾਤ ਅੱਖੀਆ ਨੂੰ ਧੋਇਆ ਕਰਾਂਗੇ
ਬਹਿ ਕਿ ਤਾਰਿਆ ਦੀ ਛਾਵੇ ਕੱਲੇ ਰੋਇਆ ਕਰਾਂਗੇ|

ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਨਾ ਕਦੇ ਦਿਲ ਤੋ ਜੁਦਾ ਕਰੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕਦੇ ਇਹ ਗੁਨਾਹ ਨਾ ਕਰੀ ,
ਕੁਝ ਪਲ ਤਾ ਲ਼ੰਘ ਜਾਣਗੇ ਗੱਲ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾ
ਕਿਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਏ ਇਹ ਦੁਆ ਕਰੀ|

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੂਜਦੇ ਰਹੇ
ਇਹ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਖੁਦਾ ਨੂੰ
ਜਦ ਅਸੀ ਉਸ ਖੁਦਾ ਦੇ ਹੱਥ ਦੇ ਬਣਾਏ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਚਾਹਿਆ ਤਾ
ਗੁਨਹਗਾਰ ਹੋ ਗਏ

ਰੱਬਾ ਤੂ ਵੀ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ਼ ਕਿਤਾ ਸੀ
ਜੇ ਨਈ ਕਿਤਾ ਤੇ ਕਰੀ ਵੀ ਨਾ "ਪਛਤਾਵੇ ਗਾ"
ਅਸੀਂ ਤਾ ਮਰ ਕੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਆਵਾਂਗੇ
ਦੱਸ ਤੂ ਕਿਧਰ ਨੂ ਜਾਵੇਗਾ|

ਸੱਤ ਪੱਤਣਾਂ ਦਾ ਤਾਰੂ ਵੀ
ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਠੋਕਰ ਖਾ ਜਾਂਦਾ
ਬੰਦਾ ਨੀ ਮਾੜਾ ਹੁੰਦਾ
ਸਮਾਂ ਈ ਮਾੜਾ ਆ ਜਾਂਦਾ|

ਅਸੀਂ ਤੁਰਦੇ ਰਹੇ ਬਿਨਾਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੋਂ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਖੜੀ ਸੀ ਲੰਮਾ ਰਾਹ ਬਣਕੇ
ਜ਼ਿੰਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਨੇ ਯਾਦਾ ਸਾਡੀਆਂ
ਉਥੇ ਖੜੇ ਨੇ ਰੁੱਖ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ
ਜਦੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਕਤ ਮਿਲੂ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਦਾ
ਉਦੋ ਪਏ ਹੋਵਾਗੇ ਅਸੀ ਕਿਤੇ ਸਵਾਹ ਬਣਕੇ|

ਇਸ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕੋਈ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੁੰਦਾ
ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀ ਚਾਹੀਏ ਓਹੀ ਕਿਉ ਸਾਡੇ ਤੋ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ,
ਜਿਹੜੇ ਕਰੇ ਇਸ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸੱਚੇ ਮਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ
ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦਾ|

ਮੇਰੇ ਬੁੱਲਾ ਦਾ ਹਾਸਾਂ ਤੇਰੇ ਬੁੱਲਾ ਤੇ ਆਵੇ
ਤੇਰੀਆ ਅੱਖਾ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਮੇਰੀਆ ਅੱਖਾ ਵਿੱਚ ਆਵੇ,
ਮਰ ਕੇ ਬਣ ਜਾਵਾ ਮੇ ਉਹ ਤਾਰਾ
ਜੋ ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਮੰਨਤ ਤੇ ਟੁੱਟ ਕੇ ਡਿੱਗ ਜਾਵੇ|

ਮੁਲ ਪਾਣੀ ਦਾ ਨੀ ਪਿਆਸ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ
ਮੁਲ ਮੋਤ ਦਾ ਨੀ ਸਾਹ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ
ਯਾਰ ਤਾ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਦੁਨਿਯਾ ਤੇ ਪਰ
ਮੁਲ ਯਾਰੀ ਦਾ ਨੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ|

ਜਿਨਾਂ ਬਾਹਾਂ ਨੇ ਪਾਲ-ਪੋਸ ਮੈਨੂੰ ਵੱਡਾ ਕੀਤਾ
ਲੱਖ਼ਾ ਵਾਰੀ ਮੇਰਾ ਉਹਨਾਂ ਬਾਹਵਾ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਏ
ਦੁੱਖ਼ਾ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨੈਣੋਂ ਹੰਝੂ ਨਾ ਵਗਣ ਦਿੱਤਾ
ਮੇਰਾ ਰੱਬ ਦੇ ਸਮਾਨ ਮਾਪਿਆ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਪਰਣਾਮ ਏ|

ਰੱਬਾ ਗੁਜਾਰਿਸ਼ ਇਕੋ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ
ਅਗਲੇ ਜਨਮ ਚ ਰਿਸ਼ਤੇ ਅਧੂਰੇ ਨਾ ਦੇਈ,
ਇਕ ਦੇਈ ਨਾ ਤੂ ਪਿਆਰ ਚ ਵਿਛੋੜਾ
ਦੂਜਾ ਯਾਰ ਤੇ ਸਜਣ ਦਗੇਬਾਜ਼ ਨਾ ਦੇਈ,

ਅੱਗ ਇਸ਼ਕ਼ ਦੀ ਫਿਰ ਸੇਕਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦਾ ਏ

ਉਸ ਚੰਦਰੀ ਨੂੰ ਫਿਰ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦਾ ਏ,

ਟੁਟਿਆ ਹੋਇਆ ਰਿਸ਼ਤਾ ਫਿਰ ਤੋ ਜੁੜ ਜਾਵੇ

ਕਾਸ਼ ਕਿਤੇ ਵਕਤ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਾਵੇ|

ਜਿੰਦਗੀ ਹੁੰਦੀ ਸਾਹਾ ਦੇ ਨਾਲ
ਮੰਜਿਲ ਮਿਲੇ ਰਾਹਾ ਦੇ ਨਾਲ
ਇਜ਼ਤ ਮਿਲਦੀ ਜ਼ਮੀਰ ਨਾਲ
ਪਿਆਰ ਮਿਲੇ ਤਕਦੀਰ ਨਾਲ

ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਤਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਨਹੀ ਬਦਲੀ
ਉਹਨਾ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਦੀ
ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਓ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲਿਆ ਚੋ ਵੀ
ਉਹਨਾ ਦੇ ਹੀ ਆਉਣ ਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ|

ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਦੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ,
ਉਜਾੜ ਦਿੱਤੀ ਉਹਨਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ
ਤੇ ਹੁਣ ਕਹਿੰਦੇ ਬੇਕਸੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ|

ਤੇਨੂੰ ਬਾਹਾ ਵਿੱਚ ਲਵਾ ਉਹ ਸ਼ਾਮ ਆ ਜਾਵੇ

ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਵਹਿਣ ਦਾ ਪੇਗਾਮ ਆ ਜਾਵੇ,

ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਬੱਸ ਤੇਰੀ ਆ ੳ ਸੱਜਨਾ

ਬੱਸ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਦੇ ਨਾਲ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਆ ਜਾਵੇ|

ਪਲਕਾ ਤੇ ਬਠਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਪਲਕਾ ਉਹ ਦੀਆ ਚੋ ਹੰਝੂ ਨਹੀਂ ਚੋਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ
ਓਹ ਕੁੜੀ ਮੈਨੂ ਹਰ ਵਕ਼ਤ ਰੁਵਾਂਦੀ ਏ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰੋਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ|

ਪਲਕਾ ਤੇ ਬਠਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਪਲਕਾ ਉਹ ਦੀਆ ਚੋ ਹੰਝੂ ਨਹੀਂ ਚੋਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ
ਓਹ ਕੁੜੀ ਮੈਨੂ ਹਰ ਵਕ਼ਤ ਰੁਵਾਂਦੀ ਏ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰੋਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ|

ਕਦੀ ਕੋਲ ਆ ਗਏ ਕਦੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ
ਓਹ੍ਹਨਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਮੁਰਕੇ ਤੱਕੇਆ ਸਾਨੂ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਊਹਦੇ ਲਈ ਬੇਵਫਾ ਜਰੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਕੀ ਗਲਤੀ ਹੋਯੀ ਸਾਥੋ
ਅਸੀਂ ਪੁਛਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਓਹ ਕਹੰਦੇ ਰਹੇ
ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਅਸੀਂ ਮੰਗਦੇ ਰਹੇ ਦੁਆਵਾਂ ਉਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿਯਾਂ
ਓਹ ਸਾਨੁ ਹੀ ਸ਼ੱਡ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਿਯਾ ਆਂਖਾ ਦੇ ਨੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਊਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੈ "ਬੱਲ"
ਪਰ ਅਸੀਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਅੰਦਰ ਤਕ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਮੈਨੂ ਪੀਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਊਹ ਸਜ਼ਾ
ਕੇ ਊਹ ਮਾਰ ਕੇ ਵੀ ਸਾਨੁ ਬੇਕਸੂਰ ਹੋ ਗਏ|

ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿਲ 'ਚ ਜਗ੍ਹਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ,
ਰੁੱਖ ਵੀ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਝਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਵਾਕਫ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰਿਵਾਜਾਂ ਤੋਂ,
ਮਤਲਬ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਠੁਕਰਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ!

ਜਿੰਦਗੀ ਨਾ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੀ ਏ
ਸਚ ਕਹਨਾ ਗੱਲ ਉਧੜੇ ਚੰਮ ਦੀ ਏ
ਹਕ਼ ਸਚ ਲਈ ਮਰਣਾ ਅਣਖ ਨਾਲ ਖੜਨਾ
ਹੁਣ ਰਹ ਗਿਆ ਪੁਰਾਣੀਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚ
ਹੁਣ ਨਾ ਲਭਦਾ ਭਗਤ ,ਸਰਾਭਾ ਕਿਤੇ
ਊਧਮ ਗਦਰੀ ਬਾਬੇਆਂ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਭੋਗ
ਚਮਕੋਂਦੇ ਰਹ ਗਏ ਸਿਰਫ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਦਾਤਾ ਵਾਰੇ ਜਿਨਾ ਤੋਂ ਤੂੰ ਸੀ ਲਾਲ ਆਪਣੇ
ਭਾਲਦਾ ਜੇ ਤੂ ਨਈ ਵਿਖਾਓੰਦਾ ਕੋਈ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਬਸ ਰਹ ਗਿਆ ਸਚ ਹਨੇਰੀ ਕੋਠੜੀ ਚ
"ਬਰਾੜਾ " ਗੱਲ ਸਚੀ ਮਘਦਾ ਰਹਨਾ ਚਾਨਣ
ਲਕੋਵੋ ਜਿਨਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਭਾਵੇਂ ਗੁਠਾਂ ਨੂ

ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੁਜ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਦੋ ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ
ਸਾਹਾ ਦੀ ਇਸ ਡੋਰ ਨੇ ਕਦੋ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ,
ਵੇਖ ਲਵੀ ਤੂ ਭਾਵੇ ਲਖ ਵਾਰ ਰੂਸ ਕੇ
ਏਕ ਤੇਰੀ ਖਾਤਿਰ ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੀ ਅੱਗੇ ਝੁਕ ਜਾਣਾ|

ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਦ ਕੇਹੜੀ ਗੱਲ ਜਰੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਸਬ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ,
ਆਪਣੀ ਥਾ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਸੰਤੁਸਟ ਨਹੀ
ਸਬ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਆਸ ਆਦੁਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ,
ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਕੀ ਖਾ ਕੇ ਪਾਸੇ ਹੋ ਜਾਉ ਗਾ
ਹੀਰ ਦਾ ਛੰਨਾ ਓਸੇ ਦੀ ਹੀ ਚੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ,
ਔਰਤ ਦੇ ਲਈ ਐਥੇ ਇਮਤੇਹਾਂਨ ਬੜੇ
ਬੰਦੇ ਲਈ ਬਦਨਾਮੀ ਵੀ ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ |

ਜਿਯੋ ਇਤਨਾ ਕੇ ਮਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਏ
ਹੱਸੋ ਇਤਨਾ ਕੇ ਰੋਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਏ
ਕਿਸੀ ਕੋ ਚਾਹਨਾ ਅਚ੍ਛੀ ਬਾਤ ਹੈ
ਮਗਰ ਚਾਹੋ ਇਤਨਾ ਕੀ ਭੁਲਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਏ

ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਮੋਹਬਤ ਕੀ ਇਤਨੀ ਸੀ ਕਹਾਨੀ ਹੈ
ਟੁੱਟੀ ਹੋਈ ਕਿਸ਼ਤੀ ਠਿਹਰਾ ਹੁਯਾ ਪਾਣੀ ਹੈ
ਫੂਲ ਕਿਤਾਬੋਂ ਮੈਂ ਦਮ ਤੋੜ ਚੁੱਕਾ ਹੈ
ਮਗਰ ਕੁਛ ਯਾਦ ਨਹੀ ਆ ਰਹਾ
ਕੇ ਜੇ ਕਿਸਕੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ |

ਦੁਨਿਯਾ ਦਾਰ੍ਰੀ ਦੀ ਭੂਖ ਚ
ਨਾ ਗਾਵਾਚ ਮਨਾ,
ਏਹ ਮੇਲਾ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦਾ
ਆਖਿਰ ਮੁਕ ਜਾਣਾ,
ਤੁਸੀਂ ਚੰਨ ਵਾਂਗ ਅਮ੍ਬ੍ਰਾਂ ਚ
ਰਾਹੋ ਵਾਸਦੇ ,
ਸਾਡਾ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਏ
ਕਦੋਂ ਟੁਟ ਜਾਣਾ|

ਖਾਬਾ ਦੀ ਦਹਲੀਜ਼ ਤੇ ਸੌਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ
ਕੁਝ ਪੱਲਾ ਲਈ ਉਹਦਾ ਹੋਣਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ,
ਖੇਡ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਮਿੱਟ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਖੌ ਕਿ ਪਾੳਣਾ ਤੇ,ਪਾ ਕਿ ਖੌਣਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ|

ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ.
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ

ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਚ ਨਾ ਗਵਾਚ ਸੋਹਣਿਆ,
ਇਹ ਮੇਲਾ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਆਖਰ ਮੁੱਕ ਜਾਣਾ,
ਤੁਸੀਂ ਚੰਨ ਵਾਂਗ ਅੰਬਰਾਂ ਚ ਰਹੋ ਵਸਦੇ,
ਸਾਡਾ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਪਤਾ ਕਦ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ

ਇਹ ਫੈਲੀ ਹੇਈ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ.
ਤੂ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸਣਾਉਦੀ ਏ.
ਤੇਰੇ ਸਿੱਲੇ ਖੱਤ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ.
ਤੂੰ ਲਿਖਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਰੌਦੀ ਏਂ.
ਇਹ ਅੱਖੀਆ ਮੇਰੀਆ ਵੀ ਅੜੀਏਂ.
ਭਿੱਜ ਭਿੱਜ ਸੁੱਕਦੀਆ ਜਾਦੀਆ ਨੇ.
ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਹੈ ਖੁਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ.
ਤੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ

ਅਰਮਾਨ ਤਾ ਬਥੇਰੇ ਸੀ ਪਰ ਸਾਹਾ ਦੀ ਕਮੀ ਸੀ.
ਖੁਸੀਆ ਵੀ ਬੜੀਆ ਸਨ ਪਰ ਅੱਖਾ ਵਿਚ ਨਮੀ ਸੀ.
ਮਿਲੇ ਵੀ ਬਥੇਰੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਰਾਹ ਚ.
ਬਸ ਜਿਦਗੀ ਵਿਚ ਇਕ ਤੇਰੀ ਹੀ ਕਮੀ ਸੀ.

ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਹੈ ਰੋਲਦੀ ਜਵਾਨੀ ਅੱਜ ਦੀ,
ਪਗੜੀ ਦੇ ਭਾਰ ਖੁਣੋਂ ਵਾਲ ਹੀ ਕਟਾ ਲਏ,
ਵਾਲ ਕੀ ਕਟਾਏ, ਅੱਧੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਪਾ ਲਏ।.
ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਲਾਸ ਭੁੱਲੇ ਮੱਖਣਾ ਦੇ ਪੇੜੇ,
ਪੱਬਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਗੇੜੇ।

ਯਾਰੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਰੱਬ ਦੀਆ ਰਹਿਮਤਾਂ ਦਾ ,
ਨਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਇਸ ਦਾ ਬਾਜਾਰ ਹੁੰਦਾ ,
ਉਹਨਾਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਯਾਦ ਲੋਕੀ ,
ਜਿੰਨਾਂ ਰੂਹਾਂ ਚ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦਾ

ਸਾਡੇ ਵਰਗਾ ਤੈਨੂ ਲੱਭਣਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀ ,
ਤੈਨੂ ਆਪਣੀ ਕਿਹ ਦਿੱਲ ਵਾਰ -ਵਾਰ ਪਛਤਾਉਦਾ ਐ,
ਮਾਰ ਕੇ ਪੱਥਰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜਿਆ ਦਿੱਲ ਤੋਣਨ ਵਾਲਿਏ ਨੀ,
ਹਰ ਇੱਕ ਟੁਕ ਚੋ ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਨਜਰੀ ਆਉਦਾ ਐ

ਮੇਰੇ ਤਰਸਦੇ ਨੈਣਾ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.
ਉਹਦੀਆ ਯਾਦਾ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਬਰਸਾਤ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.
ਜਿੰਦ ਮੁੱਕ ਜਾਣੀ ਸਾਹ ਰੁੱਕ ਜਾਣੇ.
ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਮੀਲਣ ਦੀ ਆਸ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.

ਖੁਆਬ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗੇ
ਸਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਹਨੇਂਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ
ਜਦ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਨਿਭਾਇਆ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਸਾਥ ਸਾਡਾ
ਤਾਂ ਅਸੀ ਹੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਲੱਗੇ

ਲੋਕ ਸਾਥ ਛਡ ਦਿੰਦੇ ਦਿਨ ਮਾੜੇ ਦੇਖ ਕੇ,
ਜਿਵੇਂ ਦੀਵੇ ਬੁਝ ਜਾਂਦੇ ਘਰ ਚ' ਉਝਾੜੇ ਦੇਖ
ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸੀਂ ਗੱਲ ਦਿਲ ਦੀ,
ਸਾਹ ਵੀ ਸਾਥ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਾਲ ਮਾੜੇ ਦੇਖਕੇ

ਘੜਿਆ ਹੋਇਆ ਭਾਂਡਾ ਤੋੜਣਾ ਬਹੁਤ
ਹੀ ਸੌਖਾ,ਇਹ ਬਣਦਾ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਪੁੱਛੋ ਘੁਮਿਅਰ ਕੋਲੋਂ,
ਆਮ ਬੰਦਾ ਜਾਣਦਾ ,ਕੀ ਮੁੱਲ ਮੋਤੀਆਂ ਦਾ,ਕੀਮਤ ਹੀਰੇ ਦੀ ਪੈਂਦੀ ਸੁਨਿਆਰ ਕੋਲੋਂ,
ਅੱਗ ਪੇਟ ਦੀ ਬੁਝਾਓਨੀ ਕਿੰਨੀ ਔਖੀ, ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਛ ਗਰੀਬੀ ਦੀ ਕਤਾਰ ਕੋਲੋਂ,
ਨਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੋਲੋ ਅਨਮੋਲ ਜਵਾਨੀ,ਇਹ ਮਿਲਣੀ ਨੀ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਸੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਕੋਲੋਂ

ਅਸੀ ਗੱਬਰੂ ਪੁਤ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਾਨੂੰ ਅਣਖ ਪਿਆਰੀ ਆ
ਅਸੀ ਭਿਖ ਨਹੀ ਮੰਗਦੇ ਮੌਤ ਕੋਲੋ ਸਾਡੀ ਉਹੀ ਲਾੜੀ ਆ
ਅਸੀ ਹੱਸ ਹੱਸ ਜਿੰਦ ਤੇ ਸਹਿ ਲਿਏ ਜਦੋ ਪੈਦੀ ਭਾਰੀ ਆ
ਸੱਜਦਾ ਐਵੇ ਨਹੀ ਸਾਨੂੰ ਜਹਾਨ ਕਰਦਾ ਉ ਸਾਡੀ ਸ਼ੇਰਾਂ ਨਾਲ ਯਾਰੀ ਆ

ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਤੋਰਿਆ ਤੂੰ, ਉੱਥੇ ਅਸੀ ਤੁਰ ਗਏ,
ਕਰ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀਆਂ ਵੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਰੁਲ ਗਏ,
ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਵੇਂ ਜਿੰਦ ਸਾਡੀ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਖਹਿ ਗਈ,
ਦੱਸੀ ਯਾਰਾ ਕਮੀ ਕਿੱਥੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਗਈ

ਮਿੱਠੀ ਚੋਟ ਪਿਆਰ ਦੀ ਦਿਲ ਤੇ ਖਾਈ ਬੈਠੇ ਆ,
ਰੋਗ ਅਵੱਲਾ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ ਜ਼ਿੰਦ ਨੂੰ ਲਾਈ ਬੈਠੇ ਆ,
ਪੱਲੇ ਸਾਡੇ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਇਸ ਜਾਨ ਤੋ ਸਿਵਾ,
ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਕਮਲੀ ਦੇ ਨਾਮ ਲਿਖ਼ਾਈ ਬੈਠੇ ਆ

ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਣਾ ਨਾ ਸਕੇ,
ਜਿਸਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਉਸਨੂੰ ਅਪਨਾ ਨਾ ਸਕੇ,
ਬਸ ਇਹੋ ਸਮਝ ਲਵੋ ਦਿਲ ਟੁਟਨ ਦਾ ਖੇਡ ਸੀ ,
ਕਿਸੇ ਦਾ ਤੋੜਿਆ ਤੇ ਆਪਣਾ ਬਚਾ ਨਾ ਸਕੇ.

ਓਹਦਾ ਪਿਆਰ ਤਾ ਪਲ ਦੇ ਪਲ ਦਾ ਸੀ.
ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋੜ ਗਿਆ.
ਮੈ ਬੰਜ਼ਰ ਜ਼ਮੀਨ ਆਬਾਦ ਕੀਤੀ.
ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਲੈ ਗਿਆ

ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਉੱਤੇ ਏਸ ਚੰਨ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਉੱਤੇ.
ਸੱਚ ਦੇ ਕੋਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਅੱਖਰ ਮੈ ਜਾਂਵਾ.
ਜੇ ਤੂੰ ਭੁੱਲੇ ਤਾ ਤੇਰੀ ਓਮਰ ਲੰਬੀ ਮੈ ਭੁੱਲਾ ਤਾ ਮਰ ਜਾਂਵਾ.

ਯਾਰਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਹੋਇਆ ਕੀ,ਗਰੀਬ ਜੇ ਅਸੀ ਰੱਬ ਨੇ ਬਣਾਏਆ,
ਉਹਦੇ ਘਰ ਨੀ ਆਧੇਰ,ਬੱਸ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਉਹਦੇ ਖੇਡ ਰਚਾਏਆ,
ਮੰਗੀ ਚੱਲ ਉਹਦੇ ਦਰੋ,ਆਪੇ ਦਉ ਬੰਦੇ ਉਸੇ ਨੇ ਸਜਾਏਆ.
ਜਿਹੜੀ ਗਲੀ ਆਏ ਨੇ ਆਮੀਰ, ਗਰੀਬ ਵੀ ਉਸੇ ਰਾਹੇ ਆ.

ਤਰਲੇ ਮਾਰਕੇ ਜਿਥੇ ਪਿਆਰ ਪਾਇਆ
ਓਥੇ ਪਿਆਰ ਪਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ
ਜਿਸ ਦਿਲ ਉਤੇ ਸਾਡਾ ਨਾਮ ਨਾ ਹੋਵੇ
ਓਥੇ ਸਾਡਾ ਹਕ ਜਿਤਾਉਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ

ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਜੋ ਅਮਰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਪਾਈਏ ਐਸੀ ਪੀ੍ਤ ਕੋਈ.
ਮਰ ਕੇ ਭੁੱਲੇ ਨਾ ਜਿਹੜਾ ਗਾਈਏ ਐਸਾ ਗੀਤ ਕੋਈ.
ਜੇ ਜੁਲਫਾ ਦੀਆ ਠੰਡੀਆ ਛਾਵਾ ਕਰ ਦੇ ਦੂਰ ਦੁਪਹਿਰਾ ਨੂੰ.
ਸਾਵਣਰੰਗੀਏ ਬੱਦਲੀਏ ਆ ਤੂੰ ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰਾ ਨੂੰ.

ਉਹ ਸੌਦੇ ਮਖਮਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਗਲ ਵਿਚ ਲੀਰਾ ਨੇ.
ਚੰਨ ਮਿਲੇ ਚਕੋਰਾ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਤਕਦੀਰਾ ਨੇ.
ਆਪਾ ਪੈਦਲ ਰਾਹੀ ਆ ਉਹ ਮਾਲਕ ਕਾਰਾਂ ਦੀ.
ਅਸੇ ਪੱਤੇ ਪੱਤਝੜ ਦੇ ਉਹ ਕਲੀ ਬਹਾਰਾਂ ਦੀ.
ਕਾਹਤੋ ਝਲਿਆ ਦਿਲਾ ਰੱਖ ਦਾ ਉਹਤੋ ਆਸ ਪਿਆਰਾ ਦੀ

ਰੱਬ ਨੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾ ਦੀ ਇਵੇ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ.
ਆਪਣੇ ਨਸੀਬ ਦੀ ਇਵੇ ਅਜਮਾਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ.
ਜੋ ਤੇਰਾ ਹੈ ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਖੁਦ ਆਵੇਗਾ.
ਰੋਜ਼-ਰਜ਼ ਉਸਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਖੁਆਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ..

ਮੇਰੇ ਤਰਸਦੇ ਨੈਣਾ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.
ਉਹਦੀਆ ਯਾਦਾ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਬਰਸਾਤ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.
ਜਿੰਦ ਮੁੱਕ ਜਾਣੀ ਸਾਹ ਰੁੱਕ ਜਾਣੇ.
ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਮੀਲਣ ਦੀ ਆਸ ਨੀ ਮੁੱਕਣੀ.

ਹੁਣ ਪਰਖ ਕੇ ਮੈਂ ਵੇਖ ਲਿਆ, ਸਭ ਹੁੰਦੇ ਯਾਰ ਨੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ,
ਕੋਈ ਬਾਂਹ ਨਹੀਂ ਫੜਦਾ ਉਸ ਵੇਲੇ, ਜਦੋਂ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਅੱਜ ਕੁੱਖਾਂ ਕਬਰਾਂ ਬਣ ਗਈਆਂ, ਜਿੱਥੇ ਦਫ਼ਨ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਬਾਲੜੀਆਂ,
ਕਿੱਥੋਂ ਕੁੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਜੰਮਣਗੀਆਂ, ਜੇ ਹਾਲ ਹੀ ਰਹੇ ਇੰਝ ਕੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਉਹ 'ਕੱਲ ਦੇ ਨੇਤਾ' ਕੀ ਬਣਨੇ, ਜੋ ਗ਼ੁਰਬਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਲਦੇ ਨੇ,
ਕੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਡੋਰ ਸੰਭਾਲਣਗੇ, ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਮਾਰੇ ਨੇ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ

ਸਾਡੇ ਵਰਗਾ ਤੈਨੂ ਲੱਭਣਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀ ,
ਤੈਨੂ ਆਪਣੀ ਕਿਹ ਦਿੱਲ ਵਾਰ -ਵਾਰ ਪਛਤਾਉਦਾ ਐ,
ਮਾਰ ਕੇ ਪੱਥਰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜਿਆ ਦਿੱਲ ਤੋਣਨ ਵਾਲਿਏ ਨੀ,
ਹਰ ਇੱਕ ਟੁਕ ਚੋ ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਨਜਰੀ ਆਉਦਾ ਐ

ਯਾਰੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਏ ਰੱਬ ਦੀਆ ਰਹਿਮਤਾਂ ਦਾ ,
ਨਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਇਸ ਦਾ ਬਾਜਾਰ ਹੁੰਦਾ ,
ਉਹਨਾਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਯਾਦ ਲੋਕੀ ,
ਜਿੰਨਾਂ ਰੂਹਾਂ ਚ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦਾ

ਕੁੜੀ ਕੇਹਂਦੀ ਕਾਸ਼ ਕੀਤੇ ਓਹ ਬੀਤੇ ਵੇਲੇ.
ਮੁੜ੍ਹ ਆਵਨ ਜੋ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰੇ ਮੈਂ,
ਮੁੰਡਾ ਕੇਹਂਦਾ ਕਾਸ਼ ਕੀਤੇ ਸਾਡੇ ਪੈਸੇ ਮੁੜ੍ਹ.
ਆਵਨ ਜੋ ਤੇਰੇ ਉਤੇ ਉਜਾੜੇ ਮੈਂ

ਦਿਲ ਲਗਾਉਦੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤੇ ਨੇ
ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਦਾ ਕੋਈ-ਕੋਈ
ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਰੋ ਵੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਲੈਦੇਂ
ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹਸਾਉਦਾ ਪਰ ਕੋਈ-ਕੋਈ
ਸੁਪਨੇ ਚੰਨ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵੀ ਦਿਖਾ ਦਿੰਦੇ
ਤਾਰੇ ਤੋੜ ਕੇ ਲਿਆਉਦਾ ਕੋਈ-ਕੋਈ
ਸਭ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਉਡਾਰੀ ਮੌਕਾ ਆਉਣ ਉੱਤੇ
ਦੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅਪਣਾਉਦਾ ਕੋਈ-ਕੋਈ.

ਇਹ ਸਦਰਾ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਸੀ ਪਰ ਤੁੰ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕੀ.
ਇਹ ਸਾਹਾ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ ਪਰ ਤੁੰ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕੀ.
ਕੁੱਝ ਅਣ ਛੂਹੈ ਜ਼ਜਬਾਤ ਸੀ ਪਰ ਤੁੰ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕੀ.
ਸਾਡੀ ਕੱਲਿਆ ਦੀ ਓਹ ਰਾਤ ਸੀ ਪਰ ਤੁੰ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕੀ.

ਜਿਹੜੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤਾ,ਦਿਲੋਂ ਭਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ,
ਉਹਨਾ ਇਸ਼ਕੇ ਚ ਫੱਟ ਬੜੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ,
ਰੋਜ ਮਹਿਫਲਾਂ ਸਜਾਉਂਦੇ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਹਸਾਉਂਦੇ ,
ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਜਾਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ,
ਦਿਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲੁਟਾਂਉਦੇ ਰਾਤੀਂ ਡੋਲਦੇ ਨੇ ਹੰਝੂ ,
ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਦੇ ਜਿਊਂਦੇ ਪਰ ਮਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ.

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤਣ ਦਾ ਸ਼ੋਂਕ ਸੀ ਰੱਖਦੇ
ਪਰ ਉਸ ਤੋ ਹਾਰਨ ਪਿੱਛੇ ਵੀ ਕੋਈ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਸੀ
ਸ਼ਰਤ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁੱਛ ਵਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਲੈਂਦੇ
ਪਰ ਉਸਦੇ ਜਿੱਤਣ ਲਈ “ਮੇਰੀ” ਹਾਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ

ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਹੈ ਰੋਲਦੀ ਜਵਾਨੀ ਅੱਜ ਦੀ,
ਪਗੜੀ ਦੇ ਭਾਰ ਖੁਣੋਂ ਵਾਲ ਹੀ ਕਟਾ ਲਏ,
ਵਾਲ ਕੀ ਕਟਾਏ, ਅੱਧੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਪਾ ਲਏ।.
ਦੁੱਧ ਦੇ ਗਲਾਸ ਭੁੱਲੇ ਮੱਖਣਾ ਦੇ ਪੇੜੇ,
ਪੱਬਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰਦੇ ਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਗੇੜੇ।

ਕਰੀਂ ਮਾਫ ਵੇ ਰੱਬਾ ,ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਦਰਜਾ ਦੇ ਬੈਠਾ,
ਤੇਰੀ ਦਿਤੀ ਇਸ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਚੋਂ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਰਜ਼ਾ ਦੇ ਬੈਠਾ,
ਅਣਭੋਲ ਉਮਰ ਚ ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਗਲਤੀ, ਨੈਣਾ ਨਾਲ ਨੈਣ ਮਿਲਾ ਬੈਠਾ,
ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਯਾਰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਯਾਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਬਣਾ ਬੈਠਾ.

ਜਾ ਵੇ ਚਲਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਹਾਰਦੀ,
ਸਾਨੂੰ ਨੀ ਲੋੜ ਤੇਰੇ ਏਦਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ,
ਜੇ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਨੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਤੱਕਣਾ,
ਵੇ ਜਾ ਬਇਮਾਨਾ ਜਿਹਾ ਅਸੀਂ ਏਦਾਂਮੁਲਾਝਾ ਨਹੀੳ ਰੱਖਣਾ

ਜੇ ਘਰ ਆਪਣੇ ਹੋਣ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ,,
ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਕਦੇ ਪਥਰ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕੀ ਦਾ ,,
ਮਾਪੇ ਤੇ ਧੀਆਂ ਭੈਣਾ ਸਬ ਦੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇਂ ਮਿੱਤਰੋ ,,
ਤੇ ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਕਦੇ ਮਾੜਾ ਨਹੀਂ ਤੱਕੀ ਦਾ.

ਸਿਰ ਉੱਤੋ ਕੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਰਜਾ,ਕੌਣ ਮਾਂਵਾਂ ਦਾ ਲਾਐ,
ਕੀ-ਕੀ ਕਰਾ ਬਿਆਨ ਨੀ ਅੰਮੀਏ,
ਮੈ ਤੇਰੇ ਕੁਰਬਾਨ ਨੀ ਅੰਮੀਏ,
ਪਹਿਲਾ ਅੰਮੀਏ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ 9 ਮਹੀਨੇ ਕੁੱਖ ਦਾ ਕਰਜਾ,
ਮੇਰੀ ਖਾਤਰ ਝੱਲੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਮਾਂ ਤੇਰੇ ਉਸ ਦੁੱਖ ਦਾ ਕਰਜਾ,
ਹਾਏ ਅੰਮੀਏ ਤੇਰਾ ਮੈਥੋਂ ਕਰਜ ਚੁਕਾਈਆਂ ਨੀ ਜਾਣਾ

ਬਿਨ ਯਾਰ ਦੇ ਜਿੰਦਗੀ ਕੀ ਕਰਨੀ,
ਯਾਰ ਨਾਲ ਜੀਣ ਦੀ ਚਾਹ ਮੈਨੂੰ,
ਰੱਬਾ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋ ਜੁਦਾ ਕਰ ਦੇਵੀਂ,
ਨਾ ਯਾਰ ਤੋਂ ਕਰੀ ਜੁਦਾ ਮੈਨੂੰ.

ਅਰਮਾਨ ਤਾ ਬਥੇਰੇ ਸੀ ਪਰ ਸਾਹਾ ਦੀ ਕਮੀ ਸੀ.
ਖੁਸੀਆ ਵੀ ਬੜੀਆ ਸਨ ਪਰ ਅੱਖਾ ਵਿਚ ਨਮੀ ਸੀ.
ਮਿਲੇ ਵੀ ਬਥੇਰੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਰਾਹ ਚ.
ਬਸ ਜਿਦਗੀ ਵਿਚ ਇਕ ਤੇਰੀ ਹੀ ਕਮੀ ਸੀ.

ਇਹ ਫੈਲੀ ਹੇਈ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ.
ਤੂ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸਣਾਉਦੀ ਏ.
ਤੇਰੇ ਸਿੱਲੇ ਖੱਤ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ.
ਤੂੰ ਲਿਖਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਰੌਦੀ ਏਂ.
ਇਹ ਅੱਖੀਆ ਮੇਰੀਆ ਵੀ ਅੜੀਏਂ.
ਭਿੱਜ ਭਿੱਜ ਸੁੱਕਦੀਆ ਜਾਦੀਆ ਨੇ.
ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਹੈ ਖੁਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ.
ਤੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ

ਸਾਰੀ ਓਮਰ ਹਡਾਂਕੇ ਕੱਖ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ.
ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤਸੱਲੀ ਚੇਰ ਪੰਜੀ ਸਾਲੀ ਆ ਕੇ.
ਮਸਾ ਲੱਥ ਦਾ ਵਿਆਜ ਸਾਰੀ ਹਾੜੀ ਸੌਣੀ ਵੱਟ.
ਜੇਠ ਹਾੜ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਤਪੇ ਲਟ ਵਾਗੂੰ ਸੀਨਾ.
ਪੱਲੇ 4 ਕੁ ਜਮੀਨਾ.
ਹੇਇਆ ਕਮਲਾ ਜਿਹਾ ਜੱਟ ਓ ਤੇਰਾ ਕਮਲਾ ਜਿਹਾ ਜੱਟ

ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ.
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.

ਜਿਨਾ ਨੂਂ ਲੱਗੇ ਅਸੀ ਚੰਗੇ ਉਨਾ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ,
ਜਿਨਾ ਨੂੰ ਲੱਗੇ ਮਾੜੇ ਉਨਾ ਨੰ ਪਿਆਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹੈ..
ਜਿਨਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਵੰਡਾਏ ਦੁਖ ਉਹ ਯਾਰ ਸਾਡੇ,
ਜਿਨਾ ਨੇ ਦਿਤੇ ਦੁਖ ਉਨਾ ਲਈ ਵੀ ਜਾਨ ਹਾਜਰ ਹੈ..
ਚੰਗਾ ਮਾੜਾ ਹੌਵੇ ਕਿਸੇ ਨੰ ਕਿਹਾ ਤਾ ਕਰੀਉ ਮਾਫ ,
ਜਿਨਾ ਨੇ ਲੈਣੇ ਸਾਡੇ ਤੌ ਬਦਲੇ ਉਨਾ ਲਈ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਹਾਜਰ ਹੈ

ਫੇਸਬੁਕ ਦੀ fAKe ਦੁਨੀਆਂ ਚ fakE ਹੀ ਸਭ ਦੀ ਯਾਰੀ
ਫੁਕਰੀ ਰੰਨ ਕਰੇ ਚੋਧਰ ਫੁਕਰੇ ਕਰਨ ਸਰਦਾਰੀ

ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ,ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾ ਵਿਸਾਰੋ,
ਹੱਸਦੇ ਮੁਸੱਕੁਰਾਂਦੇ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰੋ;
ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ,ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਖਾਤਮਾ,
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਹੰਦੇ ਰਹੋ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਪਰਮਾਤਮਾ

ਸੱਚੀ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੈਂ ਸੁਣੋ ਗੱਲ ਮੇਰੀ
ਕਦੀ ਦਿਲੋਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਖਾਰ ਕਰੀਏ
ਚਲ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਜੇ ਘਰ ਆਵੇ
ਬਾਂਹ ਫੜ ਕਦੇ ਨਾ ਬਾਹਰ ਕਰੀਏ
ਸਾਹਮਣੇ ਕਹਿ ਦਈਏ ਹੋਵੇ ਜੋ ਗੱਲ ਕੈਣੀ
ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਕਦੀ ਵੀ ਵਾਰ ਕਰੀਏ
ਯਾਰੀ ਲਾਈ ਏ ਨਿਵੌਣੀ ਜੇ ਹੋਵੇ
ਯਾਰੀ ਵਿਚ ਨਾ ਕਦੇ ਯਾਰ ਮਾਰ ਕਰੀਏ

ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀ ਏ
ਬਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਰ ਚਹਿਰੇ 'ਤੇ ਪਰਦਾ ਏ
ਅੱਜ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਛਿੱਕਾਂ ਆਈ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਓ ਦੱਸੀਂ ਯਾਰਾ ਕਿਹੜਾ ਚੇਤੇ ਕਰਦਾ ਏ
ਜਿੰਨਾਂ ਕੁੜੀਏ ਤੂੰ ਮੁੰਡੇ 'ਤੇ ਮਰਦੀ ਏਂ,
ਉੱਦੋਂ ਜਿਆਦਾ ਮੁੰਡਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਮਰਦਾ ਏ.

ਕਰਾ ਮੇਂ ਅਰਦਾਸ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰੀ,
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.

ਟੁੱਟੇ ਦਿਲ ਦੀ ਪੀੜ.ਡੂੰਗਾ ਜਖਮ ਲਗਾਉਂਦੀ ਏ
ਪਰ ਸਹਿਣ ਦੀ ਫੁਕਤ ਹੋਲੀ -ਹੋਲੀ ਆਉਂਦੀ ਏ,
ਤੱਕਣਾ ਛੱਡਿਆ ਤੈਨੂ ਵੇਖੀ ਭੁੱਲ ਵੀ ਜਾਵਾ ਗੇ
ਜਾਣ ਨਿਕਲਦੀ ਆਖਿਰ ਵਕਤ ਤਾਂ ਲਾਂਉਦੀ ਏ|

ਰੁੱਸੇ ਹੋਏ ਨੁ ਮਨਾਉਣਾ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਦੂਜੇਆਂ ਨੁ ਹਸਾਉਣਾ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ,
ਕੋਈ ਜਿੱਤ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਏਆ ਤਾ ਕੀ ਹੋਏਆ
ਸਬ ਕੁੱਜ ਹਾਰ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਣਾ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ |

ਜ਼ਰੁਰਤੋ ਕੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਯੋ
ਖਵਾਹਿਸ਼ੋ ਕੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਨਹੀ,
ਕੋਯੋਕੀ
ਜ਼ਰੁਰਤ ਫ਼ਕੀਰ ਕੀ ਬੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਔਰ
ਖਵਾਹਿਸ਼ ਤੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹੋ ਕੀ ਬੀ ਆਧੁਰੀ ਰਹ ਜਾਤੀ ਹੈ|

ਜਦ ਕੋਈ ਇੰਨਾ ਖਾਸ ਬਣ ਜਾਵੇ
ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਹੀ ਇੱਕ ਇਹਸਾਸ ਬਣ ਜਾਵੇ,
ਤਾ ਮੰਗ ਲਿੳ ਉਹਨੁੰ ਰੱਬ ਤੋ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਲਈ
ਇਸ ਤੋ ਪਹਿਲਾ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਉਹਦੇ ਸਾਹਾ ਦਾ ਹਕਦਾਰ ਬਣ ਜਾਵੇ|

ਘਰ ਵਿਚ ਮਰਜੀ, ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਦਰਜੀ,ਪੇਪਰਾ ਚ ਪਰਚੀ ਬੜੇ ਕੰਮ ਆਉਦੇ ਨੇ,
ਚੋਰੀ ਵੇਲੇ ਬੰਬੂ, ਮੀਹ ਵਿਚ ਤੰਬੂ,ਤੇ ਫਿਲਮਾ ਚ ਲੰਬੂ ਬੜਾ ਮਨ ਭਾਉਦੇ ਨੇ,
ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ ਅਖਵਾਰ, ਰੋਟੀ ਨਾਲ ਆਚਾਰ,ਔਖੀ ਵਾਲੇ ਯਾਰ ਸੱਚੀ ਬੜੇ ਯਾਦ ਆਉਦੇ ਨੇ|

ਮੁਹੱਬਤ ਵੀ ਕੀ ਅਜੀਬ ਚੀਜ਼ ਬਣਾਈ ਹੈ ਤੂੰ ੳ ਰੱਬਾ
ਕਿ ਤੇਰੇ ਹੀ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ,
ਤੇਰੇ ਹੀ ਬੰਦੇ,
ਤੇਰੇ ਹੀ ਸਾਹਮਨੇ,
ਰੌਦੇ ਨੇ ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਲਈ|

ਦਿਲ ਨੂੰ ਠੱਗਣਾ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਆਦਤ ਪੁਰਾਣੀ ਏ
ਸਾਡੀ ਵੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਏ,
ਜਿਸਨੂੰ ਸਾਡਾ ਨਾਮ ਵੀ ਨਾ ਯਾਦ ਹੋਣਾ
ਸਾਨੂੰ ਉਸਦਾ ਕਿਹਾ ਹਰ ਲਫਜ ਯਾਦ ਜੁਬਾਨੀ ਏ,
ਕਸੂਰ ਉਸਦਾ ਵੀ ਨਹੀ ਕੋਈ
ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਸਾਰੇ ਸੋਹਿਣਆ ਦਾ ਕੰਮ ਖਾਨਦਾਨੀ ਏ|

ਕਮਲੀ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਨੀ ਪੁੱਛਦਾ
ਵੇ ਮੈ ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਮਾਰੀ,
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਦੱਸਦਾ ਨਹੀਂ ਤੂੰ
ਵੇ ਮੈਂ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਤੈਥੋਂ ਹਾਰੀ,
ਇਸਕ ਤੇਰੇ ਦੇ ਖੂਹ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਈ
ਵੇ 'ਬੱਲ' ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ|

ਸਾਡਾ ਇਸ਼ਕ਼ ਹਕੀਕੀ ਦਸ ਦੇ ਹਾਂ ਹੱਡ ਬੀਤੀ
ਇਸ ਚੰਦਰੇ ਜਮਾਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬੁਰੀ ਕੀਤੀ,
ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਖੁਮਾਰੀ ਐਸੀ ਚੜ ਗੀ ਕੇ ਸਾਡੀ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਂ ਹੋ ਗਈ
ਤੇਰਾ ਪਿਆਰ ਸਾਡੇ ਜੀਨ ਦੀ ਵਜਾਹ ਹੋ ਗਈ|

ਇਸ਼ਕ਼ ਨੂ ਸੋਗ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਿਸਮ ਨੂ ਰੋਗ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ,
ਆਦਮੀ ਕਦੇ ਖੁਦ ਨਈ ਮਰਦਾ
ਬੇਵਫ਼ਾ ਲੋਗ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ|

ਕੱਲ੍ਹ ਕਿਸੇ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ
ਕੱਲ੍ਹ ਦੇਖ ਕੇ ਵੀ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
ਜੀਹਨੇ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਤਾ ਉਹ ਸਵਾਦ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ
ਤੇ ਸਵਾਦ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ|

ਇਸ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀ,
ਇਸ ਮੋਸਮ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਨਹੀ
ਤੇਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵਾ ਯਾਰਾ ਇਹ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀ,
ਜਦ ਤੂੰ ਯਾਦ ਨਾ ਆਵੇ ਉਹ ਕੋਈ ਦਿਨ ਨਹੀ|

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀ ਦੇਣਾ
ਇੱਹ ਉਹਦੀ ਜਿੱਦ ਅਵੱਲੀ ਏ,
ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਉਹਦੇ ਬਿਨ ਜੀਅ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ
ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਜਿੰਦ ਵੀ ਕੱਲੀ ਏ,
ਬੱਸ ਮੰਗਦੀ ਰਹਾਂ ਇੱਕ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਰੱਬ ਤੋਂ
ਮਿਲ ਜੇ ਜਾਵੇ ਉਹ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸਭ ਤੋਂ,
ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਬੂਤਰ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਦਾ
ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਬਨੇਰੇ ਬਹਿ ਜਾਵੇ,
ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਪਹਿਲੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਖੁਹਾਇਸ਼ ਮੇਰੀ
ਕਿ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਜਾਵੇ|

ਪਿਆਰ ਬਿਨਾ ਜਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ
ਹੋਵੇ ਸਚਾ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਰੀਸ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ,
ਜੇ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੈ ਪਿਆਰ ਤਾ ਮਾਪੇਆਂ ਨਾਲ ਕਰੋ
ਓਹਨਾ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਧੋਖੇ ਜੇਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ|

ਸੋਹਣੀ ਸ਼ਕਲ ਤੇ ਕਦੀ ਵੀ ਡੁਲੀਏ ਨਾ
ਸੋਹਣਾ ਗਭਰੂ ਜਾਂ ਸੋਹਣੀ ਮੁਟਿਆਰ ਹੋਵੇ,
ਦਿਲ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਪਰਖ ਲਈਏ
ਜਿਵੇਂ ਪਰਖਦਾ ਸੋਨਾ ਸੁਨਿਆਰ ਹੋਵੇ,
ਇਸ਼ਕ਼ ਕਰਕੇ ਫੇਰ ਪਛਤਾਈ ਦਾ ਨਹੀਂ
ਭਾਵੇ ਜਿੱਤ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਹਾਰ ਹੋਵੇ,
ਟੁਟ ਜੇ ਯਾਰੀ ਨਾ ਪਿਆਰ ਬਦਨਾਮ ਕਰੀਏ
ਬੇਵਫਾ ਆਪ ਹੋਈਏ ਜਾਂ ਯਾਰ ਹੋਵੇ,
ਇਸ਼ਕ਼ ਇਬਾਦਤ ਰੱਬ ਦੀ ਏ
ਕਰੀਂ ਓਹਦੇ ਨਾਲ,
ਜਿਸ ਲਈ ਦਿਲ ‘ਚ ਸਤਿਕਾਰ ਹੋਵੇ|

ਕਲਮ ਖੁਦਾ ਦੀ ਜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਵੇ
ਲਿਖ ਐਸਾ ਮੈ ਲੇਖ ਲਵਾਂ,
ਮੇਰੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਤੂੰ ਬੰਦ ਹੋਵੇ
ਜਦ ਚਾਹਵਾਂ ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਲਵਾਂ|

ਨਿਭਾਈ ਹੈ ਯਾਰੀ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ,ਤੇ ਵੈਰ ਪੁਗਾਏ ਗੱਦਾਰਾਂ ਨਾਲ
ਯਾਰੀ,ਦੋਸਤੀ,ਪਿਆਰ,ਮੁਹੱਬਤ,ਨਿਭਦੇ ਨਹੀਂ ਵਪਾਰਾਂ ਨਾਲ,
ਨੀਵਾਂ ਹੋਕੇ ਰਹਿਣ‘ਚ ਫਾਇਦਾ ਹੈ,ਰੱਬ ਕਦੇ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਨਹੀਂ ਹੰਕਾਰਾਂ ਨਾਲ|

ਪਤਲੇ ਜਿਹੇ ਟੌਪ ਨਾ ਤੂੰ ਪਾਇਆ ਕਰ ਨੀ
ਲੱਕ,ਮੋਢੇ ਐਂਵੇ ਨਾ ਵਿਖਾਇਆ ਕਰ ਨੀ,
ਪਹੁੰਚੇ ਕਰਲਾ ਜੀਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਨੀ ਵੇਖੇ ਸਾਡੀ ਬੇਬੇ ਘੂਰਦੀ
ਸਾਡੇ ਬਾਪੂ ਤੋਂ ਡਾਂਗ ਨਾ ਖਾਲੀਂ,ਨੀ ਮੰਜੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘ ਦੂਰ ਦੀ|

ਕਿਉ ਰੱਖਾ ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਵਿੱਚ ਸਿਆਹੀ
ਜਦ ਕੋਈ ਅਰਮਾਨ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਮਚਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉ ਸਭ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ
ਜਦ ਕੋਈ ਸੁੱਕਾ ਫੁੱਲ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚੋਂ' ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਕਸ਼ਿਸ਼ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ "ਚ"
ਪਰ ਕੀ ਕਰਾ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਪਿਘਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਜੇ ਰੱਬ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਮੰਗਾ
ਪਰ ਸੁਣਿਆ ਏ ਉਹ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ|

ਦਿਲ ਚਾਹੁੰਦਾ ਤੈਨੂੰ ਪਾਉਣਾਂ ਤੂੰ ਮਨਮੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਏਂ
ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਏਂ
ਦੱਸ ਕਿਹੜਾ ਪੁੰਨ ਕਰਾਂ ਕਿ ਹੱਥ ਤੇਰਾ ਮਿਲ ਜਾਵੇ
ਦੇਖ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਹਾਣਦੀਏ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਖਿਲ ਜਾਵੇ

ਦਮ ਰਖ ਪਾਤਰ ਦਮ ਰਖ, ਆਸ ਨਾ ਛਡ ਦਿਲ ਥਮ ਰਖ,
ਸੁਪਨੇ ਖੁਰਨ ਨਾ ਦੇਵੀ ਅਖੀਆ ਭਾਵੇ ਨਮ ਰਖ,
ਤੁਰਿਆ ਚਲ ਨਿਰੰਤਰ, ਚਾਲ ਬੇਸ਼ਕ ਮੱਧਮ ਰਖ,
ਸੋਚ ਸਮਝ ਚੁਣ ਰਸਤਾ, ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਕਦਮ ਰਖ

ਹਵਾ ਵੀ ਕਦੇ ਮੌਤ ਦਾ ਪੇਗਾਮ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਆ
ਟਾਹਣੀ ਉਤੇ ਬੈਠੇ ਪੰਛੀ ਲਯੀ ਤੁਫਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਆ
ਸਾਰਾ ਜਗ ਹੀ ਬੇਗਾਨਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਆ
ਜਦ ਕੋਈ ਬੇਗਾਨੀ ਰੂਹ ਜਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਆ

ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਅੱਜ ਕਿਤੇ ਉਹ ਮਿਲ ਜਾਵੇ
ਇਕ ਵਾਰੀ ਤੇ ਰੱਜ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖ ਲਵਾਂ.
ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਯਾਰ ਹੀ ਮੇਰੇ ਰੱਬ ਵਰਗਾ
ਜਿਥੇ ਮਿਲ ਜਾਵੇ, ਉਥੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਲਵਾਂ.

ਜੁਦਾਈ ਇਸ਼ਕ ਬਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,
ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਤੜਫਾਂ ਰਹੀ ਹੈ,
ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹਾ ਮੇਂ ਅੱਜ ਬਾਜ਼ੀ ਹਾਰ ਕਿ ਵੀ,
ਕਿੳ ਕਿ ਮੇਨੁੰ ਠੁਕਰਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਪੱਛਤਾ ਰਹੀ ਹੈ.

ਔਖੇ ਨੇ ਵਿਛੋੜੇ ਸਹਿਣੇ ਰੱਬਾ,
ਵਿਛੋੜਾ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤੇ ਪਾ ਦੇਵੀ
ਜੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸੱਚਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋਵੇ
ਤਾ ਰਹਿਮ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਮਿਲਾ ਦੇਵੀ

ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਹਰਫ਼ ਪੜ੍ਹਾਵਾਂ ਕਿਵੇ
ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਲ ਤੇ ਲਿਖੀਆਂ ਵਿਖਾਵਾਂ ਕਿਵੇ
ਇਹਨਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿਨਾਂ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਹਿਣਾਂ ਹਾਂ
ਜਿਹੜੀ ਇਸ਼ਕ ਚ ਚੱਲਦੀ ਹੈ
ਓਹਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਢ਼ਲਦੀ ਹੈ
ਓਹ ਨਬ੍ਜ਼ ਪਛਾਣੇ ਨਾ
ਮੇਰਾ ਪੀਰ ਜਾਨੇ ਮੇਰੀ ਪੀੜ
ਓਹ ਜਾਣੇ ਨਾ

ਸਾਡੀ ਜਾਤ ਏ ਪੰਜਾਬੀ, ਸਾਡੀ ਪਾਤ ਏ ਪੰਜਾਬੀ
ਸਾਨੂੰ ਲਾਡ ਲਡਾਉਣ ਵਾਲੀ ਮਾਤ ਏ ਪੰਜਾਬੀ
ਸਾਡਾ ਦੀਨ ਈ ਮਾਨ ਤੇ ਔਕਾਤ ਏ ਪੰਜਾਬੀ
ਕਿਤੇ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਇਓ ਪੰਜਾਬੀਓ
ਗੁਰੂਆਂ ਤੇ ਪੀਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲੀ ਸੌਗ਼ਾਤ ਏ ਪੰਜਾਬੀ

ਗਬਰੂ ਦੇ ਡੋਲੇ ,ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਰੌਲੇ .ਮਸਲੇ ਅਣਗੌਲੇ
ਟਾਈਮ ਨਾਲ ਵਧ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ.
ਮਾੜੀ ਸਰਕਾਰ ,ਤੇ ਝੂਠਾ ਪਿਆਰ ,ਬਾਣੀਆਂ ਯਾਰ ,
ਮੌਕਾ ਵੇਖ ਠੱਗ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ.

ਵਿੱਛੜਿਆਂ ਤੈਥੋਂ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ
ਕੀ ਸੱਜਣਾਂ ਸਾਡੇ ਹਾਲ ਹੋ ਗਏ,
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਿੱਤ ਚੜ੍ਹਨ ਸਵੇਰੇ
ਸਾਥੋਂ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨਹੀ ਮੁਕੀਆਂ,
ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਬਦਲੀ ਵਰਦੀ ਏ,
ਅਜ ਵੀ ਬਰਸਾਤਾਂ ਨਹੀ ਮੁਕੀਆਂ|

ਵੱਡੀਆਂ ਜਗੀਰਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਮਾਲਿਕ ਉੱਚੀਆਂ ਜਮੀਰਾਂ ਦੇ

ਇਸ਼ਕ, ਮਹੁੱਬਤ, ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਸੌਦੇ ਨੇ ਤਕਦੀਰਾਂ ਦੇ,

ਸੁੰਨੀਆਂ ਰੋਣ ਅਮੀਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਬਰਾਂ.

ਮੇਲੇ ਲੱਗਦੇ ਸਦਾ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦੇ|

ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ,ਰੱਬ ਨੂੰ ਨਾ ਵਿਸਾਰੋ
ਹੱਸਦੇ ਮੁਸੱਕੁਰਾਂਦੇ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਰੋ,
ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ,ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੈ ਖਾਤਮਾ
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਹੰਦੇ ਰਹੋ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਪਰਮਾਤਮਾ|

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਜਿਊਣ ਲਈ ਕੁਝ ਸਹਾਰਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ •

ਸ਼ਾਹ ਤਾਂ ਉਝ ਵੀ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਕੁਝ ਪਿਆਰਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ •

ਮੰਜ਼ਿਲ ਨੂੰ ਸੌਖਿਆ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਇਸ਼ਾਰਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ •

ਲਹਿਰਾਂ ਬਣ ਬਹੁਤ ਵਗ ਲਏ ਅਸੀ ਹੁਣ ਬਸ ਕਿਨਾਰਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ •

ਇੱਕ ਚੰਨ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ ਚਾਨਣ ਲਈ ਨਾ ਬਹੁਤ ਤਾਰਿਆ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ |

ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮਾਂ ਬਰੋਬਰ ਆ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ
ਕੋਈ ਵੀ ਪੁੱਤ ਮਾਂ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਕਿਸੇ ਜਨਮ ਵੀ ਲਾਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ,
ਬਦ - ਕਿਸਮਤ ਥਾਂ ਕਦਰ ਇਹਦੀ ਜਿਸ ਥਾਂ ਨਹੀ ਪੈਂਦੀ ,
ਦੁਨੀਆਂ ਸੁਨੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਜਦ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ|

ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ,ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਖਿਆਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਖੂਬਸੂਰਤ ਕੋਈ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ,ਖੂਬਸੂਰਤ ਖਿਆਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਸ਼ਕਲ ਸੂਰਤ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ,ਦਿਲ ਮਿਲੇ ਦਾ ਸੁਆਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ|

ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਧੀਆ ਰਾਜੇ ਜੰਮਣ
ਮਾਰਨ ਵੇਲੇ ਧੀ ਨੂੰ ਕਾਹਤੋ ਹੱਥ ਕਦੀ ਨਾ ਕੰਬਣ ,
ਜੀਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਕਾਹਤੋ ਖੋਹਣ ਅਜਾਦੀ
ਕੁੜੀਆਂ ਮਾਰਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮੂਹਰੇ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬੀ|

ਤੁੰ ਬੇਸ਼ੱਕ ਨਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹੀ,
ਪਰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਵੀ ਬੋਲ ਰਹੀ,
ਪਾ ਲੈਣਾ ਤੇਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੀ,
ਫ਼ਿਰ ਕਿਓਂ ਰੂਹ ਮੇਰੀ ਏ ਡੋਲ ਰਹੀ.
ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੂਹੜੀਆ ਮੁਹਬਤਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਆਉਦੀ,
ਗੂਹੜੀਆ ਮੁਹਬਤਾਂ ਚੋ ਗੀਤ ਮਿਲ ਜਾਦੇ ਨੇ,
ਜਿੰਨਾ ਦੇ ਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣੇ ਉਹ ਆਉਖੇ ਮਿਲਦੇ ਨੇ,
ਮੇਲਿਆ ਚੇ ਸੌਖੇ ਹੀ ਤਵੀਤ ਮਿਲ ਜਾਦੇ ਨੇ

ਓਹਨਾਂ ਸਾਡੇ ਪੱਥਰ ਵੀ ਜਦ ਮਾਰਿਆ ਅਸਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਲਿਆ,
ਸਾਡਾ ਦਿੱਤਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਓਹਪੈਰਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਸਮਝ ਕੇ ਚੁਣਦੇ ਰਹੇ,
ਹਰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਓਹ ਸਾਡੀ ਨੂੰ ਬਸ ਚੰਦ ਸਿੱਕਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਤੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਮਿਟਾਵਣ ਲਈ,
ਪਰ ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੁਣਦੇ ਰਹੇ ਓਹ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵਾਂਗਰਾਂ ਪੂਜਦੇ ਰਹੇ,
ਓਹ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਸਾਡੀ ਸੀ, ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਧੇਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਸੁੱਟਿਆ,
ਫਿਰ ਟੁੱਟੇ ਹੇਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਓਹ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਫਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।

ਖੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਝੂਠੇ ਪੈ ਜਾਣ,

ਪਰ ਯਾਰੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ,

ਯਾਰਾਂ ਲਈ ਕੀਤਾ ਪਾਪ ਵੀ ਮਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਯਾਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਅਨਮੋਲ ਦਾਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ,

ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਰੱਬ ਦਾ ਸਾਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਯਾਰੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਅਹਿਸਾਨ ਕੋਈ ਨਾ,

ਪੈਸੇ ਲਈ ਯਾਰ ਛੱਡਣਾ ਬਨਾਉਣਾ,

ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਬੱਸ ਰਹਿਣ ਵਸਦੀਆਂ ਯਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਢਾਣੀਆਂ,

ਨਾਲ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਹੀ ਖੂਨ ਚ ਤਾਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਮਿੱਤਰੋ,

ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਣ ਚ ਹੀ ਯਾਰੀ ਨਾਲ ਇਨਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ.

ਜੇ ਦਿੰਦਾ ਨਾ ਅੱਖੀਆਂ ਰੱਬ ਸਾਨੂੰ
ਦੱਸ ਕਿਦਾਂ ਤੇਰਾ ਦੀਦਾਰ ਕਰਦੇ
ਅੱਖਾਂ ਮਿਲੀਆਂ ਤਾਂ ਮਿਲਿਆ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ
ਦੱਸ ਕਿਦਾਂ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ
ਹਰ ਮੋੜ 'ਤੇ ਪੈਣ ਭੁਲ਼ੇਖੇ ਤੇਰੇ
ਦੱਸ ਕਿੱਥੇ ਰੁੱਕ ਕੇ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ
ਜੇ ਮਿਲਦਾ ਸੱਜਣਾ ਤੂੰ ਹਰ ਇਕ ਜਨਮ ਵਿਚ
ਤੈਨੂੰ ਕਬੂਲ ਅਸੀਂ ਹਰ ਵਾਰ ਕਰਦੇ
ਇਕ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੁਣ ਸਾਡੀ
ਅਸੀਂ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਰਦੇ

ਫੁੱਲਾਂ ‘ਚ ਮਹਿਕ, ਮਹਿਕ ਵਿੱਚ ਸ਼ੋਖੀ
ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਲਈ, ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਸੂਰਜ ਦੀ ਤਪਸ਼, ਤਪਸ਼ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀ
ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਲਈ, ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਪਾਣੀ ‘ਚ ਲਹਿਰ, ਲਹਿਰ ‘ਚ ਰਵਾਨੀ
ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਲਈ, ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਹਵਾ ‘ਚ ਜੀਵਨ, ਜੀਵਨ ‘ਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਲਈ, ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਲਈ

ਭੁੱਲਕੇ ਨਾ ਲੰਘੀ ਸੱਜਣਾ, ਨਗਰੀ ਇਸ਼ਕ ਵਾਲੀ
ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਹਨੇਰੇ, ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਪੱਲੇ ਤੇਰੇ
ਇਸ ਨਗਰੀ ਸੱਜਣ ਘੱਟ, ਠੱਗ ਚੋਰ ਵਧੇਰੇ
ਗੋਰੇ ਜਿਸਮ ਮਿੱਠੀ ਬੋਲੀ ਯਾਰ ਨਕਾਬੀ ਚਿਹਰੇ
ਲੁੱਟ ਲੈਂਦੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਆਕੇ ਸਾਹਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੇੜੇ
ਰੁੱਲਦਾ ਚਾਕ ਨਿਮਾਣਾ ਯਾਰੋ ਹੀਰ ਵੱਸੇ ਜਦ ਖੇੜੇ
ਮਾਰੂਥਲ ਸੜ੍ਹਦੀ ਸੱਸੀ ਯਾਰ ਨਾ ਦਿਸੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇ ਨਖ਼ਰੇ ਫਿਰ ਸੱਜਣਾ ਲਾਰੇ
ਟੁੱਟੀ ਤੇ ਗਿਣੇ ਪੈਂਦੇ ਬਹਿ ਰਾਤੀਂ ਅੰਬਰੀਂ ਤਾਰੇ
ਗਮ ਦੇਕੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ
ਬਣ ਸੂਲਾਂ ਚੁੰਭਦੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨਾਲ ਵਕਤ ਗੁਜਾਰੇ
ਮਰ ਮਰ ਜੀਣ ਲਈ ਪੀਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹੰਝੂ ਖਾਰੇ
ਜਾਨ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੁੰਦੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ

ਹਿੰਮਤ ਕਰ ਜੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਕਠਿਨਾਈਆਂ ਨੇ
ਕਦ ਹੰਝੂਆਂ ਨੇ ਤਕਦੀਰਾਂ ਪਲਟਾਈਆਂ ਨੇ
ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਠੋਕਰ ਨੂੰ ਠੋਕਰ ਮਾਰੀ ਹੈ
ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਰਾਸ ਠੋਕਰਾਂ ਆਈਆਂ ਨੇ

ਕੋਈ ਡਾਲੀਆਂ ਚੋ ਲੰਘਿਆ ਹਵਾ ਬਣਕੇ,
ਅਸੀਂ ਰਹਿ ਗਏ ਬਿਰਖ ਵਾਲੀ ਹਾਅ ਬਣਕੇ,
ਪੈਂੜਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਤੀਕ ਦੂਰ ਦੂਰ ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੇ ਪੱਤੇ,
ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਦਾ ਗੁਨਾਹ ਬਣਕੇ,
ਪਿਆ ਅੰਬੀਆ ਨੂੰ ਬੂਰ ਸੀ ਕਿ ਕੋਇਲ ਕੂਕ ਪਈ,
ਕਿਸੇ ਜਿੰਦ ਬੀਆਬਾਨ ਦੀ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ,
ਕਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਕਰ,
ਐਂਵੇ ਲੰਘ ਜਾਨਾ ਪਾਣੀਂ ਕਦੇ ਵਾਅ ਬਣਕੇ,
ਜਦੋਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਹਾਣਦਾ ਸੀ ਸਾਂਵਲਾ ਜਿਹਾ,
ਜਦੋਂ ਜੁਦਾ ਹੋਇਆ ਤੁਰ ਗਿਆ ਖੁਦਾ ਬਣਕੇ

ਸੋਹਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕੋਈ ਨਾ,
ਰੋਟੀ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਡੰਗ ਮਿਲੇ ਨਾ,
ਓਹਨੂੰ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾ ਲੰਘੇ ਸਾਡਾ ਡੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਰੁੱਸ ਗਏ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਬੋਲ ਪਏ,
ਇਹ ਤਾਂ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਓਣ ਦਾ ਢੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਆਖੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਦੇਣ ਜੋਗੇ ਨਹੀਂ,
ਨਾਲੇ ਸਾਡੀ ਵੀ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਮੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਦਿਲ ਤੋਡਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਕੋਈ ਕੇਸ ਹੋ ਸਕੇ,
ਦਿਲਾ ਹਲੇ ਤੱਕ ਐਸਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੋਈ,

ਕਿਸੇ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਤਨਹਾਈ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ
ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੀ ਗਹਰਾਈ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ
ਕਦੇ ਮਜਬੂਰੀ ਨੇ ਮਿਲਨ ਨ ਦਿੱਤਾ
ਤੇ ਕਦੇ ਮਿਲਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਜੁਦਾਈ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ

ਕਿਸਮਤ ਦੀਆਂ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਵਕਤ ਨੂੰ ਮਾਰ ਪਾਉਂਦੀ ਏ ਕਿਸਮਤ
ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਵੀ ਏਹ ਰੰਕ ਕਰੇ
ਰੰਕ ਨੂੰ ਰਾਜ ਦਿਲਾਉਂਦੀ ਏ ਕਿਸਮਤ
ਚੱਲਦਾ ਕੋਈ ਜੋਰ ਨਹੀਂ
ਜਦ ਮਾਤ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਾਉਂਦੀ ਏ ਕਿਸਮਤ
ਇਸ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਯਾਰੋਂ ਖੇਡ ਨਿਆਰੇ ਨੇ
ਕਈਆਂ ਦੇ ਪੱਟੇ, ਕਈਆਂ ਭਾਗ ਸੰਵਾਰੇ ਨੇ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿਸਮਤ ਇਨਸਾਨ ਬਣਾਉਂਦਾ ਐ
ਸੱਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਐ ਨਜ਼ਰ ਸਭ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਐ

ਪਿਪਲ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਜਿੱਥੇ ਅੱਲੜ ਛਾਂਵਾਂ,ਪੀਘਾਂ ਦੇ ਅਰਸ਼ੀ ਝਲਕਾਰੇ,
ਖੂਹ ਦੀ ਗਾਧੀ ਤੇ ਜੱਟ ਬੈਠਾ ਜੱਨਤ ਨੂੰ ਪਿਆ ਤਾਹਨੇ ਮਾਰੇ,
ਜਿੱਥੇ ਧੀਦੋ ਦੀ ਵੰਝਲੀ ਨੇ ਕੀਲ ਲਏ ਕਈ ਮਸਤ ਸ਼ਬਾਬ,
ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ ਦੋਸਤੋ ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ,
ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ ਰਾੰਝਣਾ ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ,
ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ ਦੋਸਤੋ ਓਹ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ . .

ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜੰਮੀ ਜਾਈ ਚੰਦਰੇ ਪਵਾਧ ਵਿਆਹੀ,
ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਖੁਰਪਾ ਮੋਢੇ ਚਾਦਰ ਮੱਕੀ ਗੁੱਦਣ ਲਾਈ,
ਗੁੱਦ ਦੀ ਗੁੱਦ ਦੀ ਦੇ ਪੈਗਏ ਛਾਲੇ ਆਥਣ ਨੂੰ ਘਰ ਆਈ,
ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਸੱਸ ਦੇਵੇ ਗਾਲੀਆਂ ਘਾਹ ਦੀ ਪੰਡ ਨਾ ਲਿਆਈ,
ਪੰਜੇ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਮਰਨ ਸੱਸੜੀਏ ਛੇਵਾਂ ਮਰੇ ਜਵਾਈ,
ਨੀ ਗਾਲ਼ ਭਰਾਂਵਾ ਦੀ ਕੀਹਨੇ ਕੱਢਣ ਸੀਖਾਈ,
ਨੀ ਗਾਲ਼ ਭਰਾਂਵਾ ਦੀ ਕੀਹਨੇ ਕੱਢਣ ਸੀਖਾਈ.

ਹਾਂ ਮਾਲਕ ਉੱਜੜੇ ਰਾਹਾਂ ਦੇ,ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਕੈਦੀ ਹਾਂ ਗਮ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ,ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਅਸਰ ਦੁਆਵਾਂ ਦਾ,ਫਰਿਆਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਅਸੀਂ ਅੱਤ ਹਾਂ ਹੋਈ ਤਬਾਹੀ ਦੇ,ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ
ਕੰਮ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣੇ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ,ਕਿਤੇ ਪੂਰੀ ਪਾਉਣੇ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ
ਬਸ ਭੁੱਲੇ-ਵਿਸਰੇ ਚੰਗੇ ਆਂ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ

ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਸੀ ਉਮਰਾਂ ਦੀ,ਸਾਹਿਲ ਰੋਗ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਲਾ ਬੈਠਾ
ਮੈਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਪਾਗਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਭੁਲਾ ਬੈਠਾ
ਮੈਂ ਬਣਕੇ ਪੀੜ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ,ਜਿੰਦ ਉਹਦੇ ਨਾਂ ਲਿਖਵਾ ਬੈਠਾ
ਮੇਰੀ ਹਸਰਤ ਚੰਨ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਦੀ ਸੀ,ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਉਡਾਰੀ ਲਾਉਣ ਦੀ ਸੀ
ਪਰ ਅੰਬਰੀਂ ਉਡਦਾ ਉਡਦਾ ਮੈਂ,ਅੱਜ ਖੁਦ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆ ਬੈਠਾ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਮਨ ਕੀ ਸਾਥੋਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਇਹ ਹਰ ਇਕ ਸੋਹਣੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਕੁਝ ਕੋਲ ਇਸਦੇ
ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਆਜ਼ਾਦ
ਪਰ ਲਗਦਾ ਇਹ ਚੰਦਰਾ ਸਾਨੂੰ ਗੁਲਾਮ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਸਾਥੋਂ ਇਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ.

ਚਾਹਤ ਸੀਂ ਵੱਧ ਪਾਉਣੇ ਦੀ ਵਤਨੋ ਦੁਰ ਹਾ ਆ ਬੈਠੇ
ਪੱਕਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਖਾਤਿਰ ਕੱਚਾ ਘਰ ਵੀ ਢਾਹ ਬੈਠੇ
ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਮੁਹੱਬਤ ਆਏ ਸੀਂ ਅਸੀਂ ਗੈਰਾ ਦੀ
ਆਪਣਿਆ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵੀ ਹੱਥੋ ਅਸੀਂ ਗੁਆ ਬੈਠੇ
ਚਾਹਤ ਸੀਂ ਸਹਾਂਰਾਂ ਬਣੂਗਾ ਡਿਗਦੇ ਲੋਕਾ ਦਾ,
ਹੁਣ ਆਪ ਸਹਾਂਰਾਂ ਲੱਭਦਾ ਹਾ ਐਸੀ ਢੋਕਰ ਖਾ ਬੈਠੇ

ਖੁਸ਼ ਹਾ ਮੈ ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿਚ , ਜੋ ਲਿਖ ਗਈ ਤੁ ਕੋਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚ
ਪੈਦੇਂ ਨੇ ਭੁਲੇਖੇ ਤੇਰੀ ਹੋਂਦ ਦੇ , ਕਿਤੋਂ ਆਜਾ ਵਾਪਿਸ ਬਹਾਰਾਂ ਵਿਚ
ਖੁਲਿਆਂ ਅਖਾਂ ਰਹਿਦੀਆਂ ਓਡੀਕਦੀਆਂ ਤੈਨੂੰ , ਵਸਦੀ ਤੂੰ ਇਨਾਂ ਬੰਦ ਪਲਕਾਂ ਵਿਚ
ਰਹੇ ਤੂੰ ਸਦਾ ਵਸਦੀ , ਭਾਵੇ ਮੁਕ ਜਾਣ ਇਹ ਮੇਰੇ ਸਾਹ ਤੇਰੀਆਂ ਹਸੀਨ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਅੰਬਰਾਂ ਵਿਚ

ਮਰ ਮੈਂ ਵੀ ਜਾਣਾ, ਜਿਓਂ ਤੈਥੋਂ ਵੀ ਨੀ ਹੋਣਾ,
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਟੁੱਟਣਾ, ਅੱਖਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਰੋਣਾ,
ਨੀਂਦ ਮੇਰੀ ਉੱਡਣੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤੂੰ ਵੀ ਨੀ ਸੌਣਾ,
ਦਾਰੂ ਮੈਂ ਪੀਣੀ, ਹੁਲਾਰਾ ਤੈੰਨੂ ਵੀ ਔਣਾ,
ਇਸ਼ਕ ਮੈਂ ਕੀਤਾ, ਤੇ ਵੇਖੀਂ ਕਮਲੀ ਤੂੰ ਵੀ ਹੋਣਾ,

ਜਿਹੜੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤਾ ਦਿਲੋਂ ਭਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਉਹਨਾ ਇਸ਼ਕੇ ਚ ਫੱਟ ਬੜੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਰੋਜ ਮਹਿਫਲਾਂ ਸਜਾਉਂਦੇ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਹਸਾਉਂਦੇ

ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਜਾਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਦਿਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲੁਟਾਂਉਦੇ ਰਾਤੀਂ ਡੋਲਦੇ ਨੇ ਹੰਝੂ

ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਦੇ ਜਿਊਂਦੇ ਪਰ ਮਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ

ਫੁੱਲ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਮਾਣਦੇ

ਪਰ ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਉਹਨਾ ਕਿੰਨੇ ਕੰਡੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ.....

ਰਾਹ ਇਸ਼ਕੇ ਦੇ ਨਾ ਪੈਰ ਧਰੀ
ਅੇਵੈ ਦੁੱਖਾ ਵਿਚ ਨਾ ਜਿੰਦ ਮੜੀ
ਤੂੰ ਅੇਵੈ ਠੱਗਿਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਨਾ ਉਪਰਿਆ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੜੀ
ਨਹੀ ਮਿਲਣਾ ਆਪਣਾ ਇਸ ਰਾਹ ਤੇ
ਸਭ ਹੱਥੀ ਮਿਲਣੇ ਜਹਿਰ ਫੜੀ
ਲੋਕੀ ਝਟ ਹੀ ਨਜ਼ਰਾ ਫੇਰ ਲੈਦੇ
ਨਾ ਨੈਣ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਚਾਰ ਕਰੀ
ਯਾਰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਕਹਿ ਗਿਆ
ਹੁਣ ਆਪੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀ

ਕੀ ਕਮੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਤੂੰ ਦਿਲ ਚੋ ਮੈਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ
ਪਾ ਕੇ ਜਿੰਦ ਦੁੱਖਾ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਇੱਕਲਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਨਹੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਦੋਸ਼ ਵੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੈ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਜਦੋ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੀ ਪੂਜਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੇ ਕਰਦੇ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤਾ ਉਹਨੇ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਦੇਣੀ ਸੀ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸੀ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੱਟ ਨੂ ਚੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਖੁਮਾਰੀ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਵਾਲੀ
ਬਾਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਤਾ ਹੁਣ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚੋ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ

ਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਖੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀ ,
ਪਰ ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ,
ਕਈਆਂ ਦੀ ਆਦਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਦੀ ,
ਓਹਨਾ ਦੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਨਹੀ,

ਮੁੱਲ ਨੀ ਪਤਾ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ,
ਤਾਹੀਓਂ ਵੇਚ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟ ਗਈ ਸੀ.
ਸਦਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕੀਤੀ ਅਸਾਂ ਪਰ,
ਛਤਰੀ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਤਾਣ ਤੂੰ ਖੜ੍ ਗਈ ਸੀ.
ਅਣਥੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਦਿਲ 'ਚ ਵੱਸਣ ਦੀ ਪਰ,
ਬੂਹੇ ਦਿਲ ਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜਿੰਦਰਾ ਜੜ੍ ਗਈ ਸੀ
ਉਸੇ ਥਾਏਂ ਪਿਆ ਏ ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਖਜ਼ਾਨਾ,
ਜਿਸ ਦਿਲ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਦੱਬ ਗਈ ਸੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਰੁਲਦਾ,
ਜੀਹਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਜਾਣ ਅਧੂਰਾ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ
ਪਰਤ ਕੇ ਦੇਖੇ ਸੱਜਣਾ ਜਦ ਵੀ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ,
ਮਿਲਣਗੇ ਯਾਰ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੱਗ ਗਈ ਸੀ
ਉਸ ਥਾਏਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲੂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੀਂਦਾ,
ਜਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਰਾਹਾਂ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ

ਕਦ ਨਿਭੀ ਆ ਕਖਾਂ ਦੀ ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਬੇਵਫਾਈ ਕਦ ਤੁਰੀ ਆ ਵਫਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਅਸੀਂ ਵੀ ਕਦੀ ਅਸਮਾਨੋ ਤਾਰੇ ਤੋੜ੍ਹਨ ਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸੀ
ਪਰ ਮੁਕਦਰ ਨਹੀ ਬਦਲਦੇ ਦੁਆਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀ ਪਛਾਣਦਾ ਸੀ
ਯਾਰਾਂ,ਮਿਤਰਾਂ ਵਾਲਾ ਤੂੰ ਬਣਾਇਆ ਮੇਰੇ ਦਾਤਿਆ..
ਰੋਟੀ ਤੋ ਮੁਥਾਜ ਸੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਹੀ ਸੀ ਪੁੱਛਦਾ..
ਕਾਰਾਂ,ਕੋਠੀਆਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਬਣਾਇਆ ਮੇਰੇ ਦਾਤਿਆ..
ਕੋਈ ਨਹੀ ਜਾਣਦਾ ਕੇ ਕੋਣ ਹਾਂ ਮੈਂ ਗੱਲ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤੈ ਨਾਮ ਵਾਲਾ ਪਟਾ ਪਾ ਕੇ
ਲੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਦਿਸਦਾ ਨਿਆਰਾ ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਬਣਾਇਆ ਮੇਰੇ ਦਾਤਿਆ

ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਦਾ ਪਿਆਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ

ਯਾਰੀਆ ਦੇ ਵਿਚੱ ਇਤਬਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ

ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਦਿਲਾਂ 'ਚੋ ਨਹੀ ਬਾਹਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ,
ਬੁਹਤਾ ਰੁਖਾ ,ਕੌੜਾ ਨਹੀ ਵਿਹਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ

ਐਵੇ ਹੱਥ ਜੋੜੀ ਜਾਣੇ ਐਵੇ ਕੰਨ ਫੜੀ ਜਾਣੇ,

ਡਰਾਮੇ ਬਾਜ਼ਾ ਕੋਲੋ ਖਬਰਦਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ

ਲੋੜ ਨਹੀ ਦਿਖਾਵੇ ਵੱਜੋ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾਈ ਜਾਣੇ

ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀ

ਸਭ ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾ ਬੰਦਿਆ ਮਾਣ ਨਾ ਕਰ,
ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਨਿਭਾ ਲੈ,ਅਹਿਸਾਨ ਨਾ ਕਰ.
ਆਸ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ ਜੇ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ,
ਓਹਨੂੰ ਕੁਝ ਕੁ ਪਲਾਂ ਦ ਮਹਿਮਾਣ ਨਾ ਕਰ.
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਬੋਲ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਲੋਕ ਯਾਰੀਆਂ,
ਨਹੀ ਨਿਭਦੀ ਤਾਂ ਐਸੀ ਜੁਬਾਨ ਨਾ ਕਰ

ਸਾਡੀ ਦੋਸਤੀ ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਗ਼ਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਦੋਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤੈਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਨਹੀਂ ਕੱਟੇ ਜਾਣੇ ਦਿਨ
ਯਾਦ ਆਪਣੀ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਲੰਘੇ ਲਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਈ ਹਾੜ ਤੇ ਸਿਆਲ
ਕਦੋਂ ਆਉਣਾ ਏ ਤੂੰ ਦਿਨ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਬੜੀ ਭੁੱਲ ਹੋਈ ਪਿਆਰ ਮੰਗ ਬੈਠੇ ਹਾਂ
ਥੋੜਾ ਵਫਾ ਵਾਲਾ ਤੂੰ ਵੀ ਦਸਤੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਕੰਮ ਆਪਣਾ ਹੀ ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਗੱਲ ਦਿਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ

ਮਨ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਲੈ ਚੰਗਾ ਰਹੇਗਾ,
ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਬਣਾ ਲੈ ਚੰਗਾ ਰਹੇਗਾ
ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾ ਸਮਝਦੀ ਪਿਆਰ ਦਾ ਮਤਲਬ ,
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾ ਲੈ ਚੰਗਾ ਰਹੇਗਾ
ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਤੇਰਾ ,
ਇਕੱਲੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਲੈ ਚੰਗਾ ਰਹੇਗਾ

ਕੁਝ ਪਲਾ ਦੇ ਪਲ ਹੁਣ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਨੇ,

ਅਸੀ ਉਹਦੇ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਨੇ,

ਇਕੱਲਾ ਸੀ ਪਹਿਲਾ ਪਰ ਬੇ-ਪਰਵਾਹ ਸੀ ਜਿੰਦਗੀ,

ਹੁਣ ਫਿਕਰ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਨੇ

ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਖੁਆ ਲਉ ਹੱਥੀਂ ਕੁੱਟ ਕੁੱਟ ਚੂਰੀ,
ਲੋਕੀ ਵੇਖਦੇ ਨੀ ਸੱਜਣਾ ਤੋਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗੇ ਦੂਰੀ,
ਕੀਤੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਵਾਅਦੇ, ਭੁਲ ਜਾਂਦੇ ਵਿਚ ਪਲਾਂ,
ਕੌਣ ਮਰਦਾ ਕਿਸੇ ਲਈ ਇਹ ਤਾਂ ਕਹਿਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ

ਪੁੱਤ ਗਿਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਨੂੰ, ਹੱਥੋਂ ਗਈ ਜ਼ਮੀਨ,
ਉਥੇ ਰੋਟੀ ਨਾ ਲੱਭਦੀ, ਏਥੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ, ਫ਼ੀਮ।
ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਫ਼ੂਨ,
”ਮੈਂ ਐਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਬਾਬਲਾ, ਹੁਣ ਵਿਗੜੀ ਮੇਰੀ ਜੂਨ।
ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਨਾ ਲੱਗੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿਚ, ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਦੇਸ ਬੁਲਾ,
ਮਾਂ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਚੇਤੇ ਆਂਵਦੀ, ਰਹੀ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗ ਕੁਰਲਾ…।”
ਪਿਓ, ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਿਹਾ,”ਕਰ ਲੈ ਹੱਥੀਂ ਕਾਰ,
ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਕੱਖ ਨਾ ਬੱਚਿਆ, ਤੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰ…।
ਗਹਿਣਾ-ਗੱਟਾ ਵਿਕ ਗਿਆ, ਅੱਧੇ ਵਿਕ ਗਏ ਖੇਤ,
ਖੱਟੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ, ਰਲ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਰੇਤ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਰਿਆਂ-ਭਰਿਆਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ, ਭਟਕੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ,
ਵੇਚ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁੱਲਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਤੂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਖੂਹ…।”
ਯਾਰ ਨੂੰ ਡੋਲਦਾ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਹਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦਿੱਤੀ ਸਲਾਹ,
”ਕੋਈ ਗੋਰੀ ਲੱਭ ‘ਡਾਇਵੋਰਸੀ’, ਏਥੇ ਕਰਲੈ ਵਿਆਹ।”
ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਲੱਭ ਲਈ, ਮਾਂ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਨਾਰ,
ਮੇਮ ਨੂੰ ‘ਨੌਕਰ’ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਠਾਹਰ

ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਿਆਂ ਬਾਗਾਂ ਦੀ ਬਹਾਰ ਏ ਤੂੰ

ਸਾਡੇ ਮਨ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਏ ਤੂੰ

ਤੂੰ ਤੇ ਸਾਡੀ ਸੋਚ ਦਾ ਫੁੱਲ਼ ਏਂ,

ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਤੇ ਸਿੰਗਾਰ ਏਂ ਤੂੰ

ਜਿਥੇ ਗਰੀਬ ਸੜਕ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਨੇ,ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਕੁੱਤੇ ਨੇ ,ਕਿਰਤੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਭੁੱਖੇ ਨੇ,
ਜਿਸ ਮੁਲਕ 'ਚ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਹੈ,ਜਿਥੇ ਚਲਦੀ ਸੀਨਾ ਜ਼ੋਰੀ ਹੈ,
ਜਿਥੇ ਔਰਤ ਕੁੱਟਦੀ ਰੋੜੀ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਬੱਚੇ ਹੱਥ ਹਥੌੜੀ ਹੈ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ।

ਜਿਥੇ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਪੁਲਸ ਲਾਹੁੰਦੀ ਦਸਤਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਨਾ ਹੱਕ ਮਿਲਣ ਹੱਕਦਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਸਹੂਰਤ ਮਿਲੇ ਗੱਦਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਜਿਥੇ ਨਿੱਤ ਘੁਟਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਇਨਸਾਫ ਦੇ ਮੁੰਦਰ ਗੁੰਗੇ ਨੇ
ਗੱਦੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਗੁੰਡੇ ਨੇ, ਬੰਦ ਨਿਆਂ ਦੇ ਕੁੰਡੇ ਨੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ

ਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂ ਕਰੀਏ ਸ਼ਿਕਵਾ,
ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ ਹੋਏ ਨੇ,

ਜਿਨਾ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਸਾਨੂ ਮੇਹਕ ਨੀ ਮਿਲਦੀ,

ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਫੁੱਲ ਉਗਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..

ਜਿਨਾ ਦੁਖਾਂ ਨੂ ਸੋਚ ਕੇ ਕੰਬਦੀ ਦੁਨੀਆਂ,

ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਦੁਖ ਹੰਦਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..

ਕਿਸਮਤ ਬਾਂਝ ਨੀ ਸਚੇ ਯਾਰ ਮਿਲਦੇ ,

ਉਂਝ ਭਾਵੇਂ ਲਖਾਂ ਯਾਰ ਬਨਾਏ ਹੋਏ ਨੇ..

ਮਹਫਿਲਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਹਸਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,

ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ " ਦਿਲ " ਵਿਚ ਦਰਦ ਛੁਪਾਏ ਹੋਏ ਨੇ.

ਪਿਆਰ ਚ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ , ਮੈਥੋਂ ਮੁੱਖ ਮੋੜੇ ਦੀ
ਦੱਸ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਵਾਂ, ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਤੋੜੇ ਦੀ
ਤੇਰੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ ਗੁਨਾਂਹ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ

ਤੇਰੇ ਜਿਹੇ ਝੂਠਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਬਦਨਾਮ
ਰੱਬ ਜਿਹੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਨਾਮ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਸੀ ਮਸਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ

ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਕਰਦਾ ਖੈਰ ਦਿਲਾ,
ਤੂੰ ਪਿੱਛੇ ਮੋੜ ਲੈ ਪੈਰ ਦਿਲਾ,
ਤੈਨੁੰ ਆਖਾਂ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਨਾ ਰੋਲ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ,
ਨਾ ਕਰ ਬਹੁਤਾ ਪਿਆਰ ਚੰਦਰਿਆ ਚੀਜ਼ ਬੇਗਾਨੀ ਨੂੰ.

ਕਿਉਂ ਰਾਹ ਵੀ ਨੇ ਸੁੰਨ ਸਾਨ ਜਿਹੇ
ਕਿਉਂ ਉੱਜੜੇ-ਉੱਜੜੇ ਵੇਹੜੇ ਨੇ
ਕੀ ਵੱਖ ਮੈਥੋਂ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਹੋਇਆ
ਸਭ ਰੁੱਸੇ ਖੁਸੀਆਂ ਖੇੜੇ ਨੇ
ਇਹ ਨਾ ਹੱਸੇ ਨਾ ਬੋਲੇ ਕੁਝ, ਕਿਉਂ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਲੂਸ ਕਰੇ
ਅਰਬਾਂ ਦੀ ਵਿੱਚ ਅਬਾਦੀ ਦੇ ਦਿਲ ਕੱਲਾ ਕਿਉਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੇ

ਅਸੀਂ ਰੱਬ ਆਸਰੇ ਜੀਂਦੇ ਨਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਹਾਰਾ ਏ
ਮੈਨੂੰ ਨਾਂਅ ਉਸ ਸੱਚੇ ਪੀਰ ਦਾ ਲਗਦਾ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਏ
ਉਸ ਮੁਰਸ਼ਦ ਦੇ ਲੜ੍ਹ ਲੱਗ ਕੇ ਬਣਿਆਂ ਜੋ ਵੀ ਹਾਂ ਅੱਜ ਮੈਂ
ਓਸ ਫਕੀਰ ਦੇ ਦਰ ਦਾ ਜੱਗ ਤੇ ਅਜਬ ਨਜ਼ਾਰਾ ਏ

ਝੁਕਾ ਕੇ ਨਿਗਾਹ ਉਸਨੇ ਕੁਛ ਥਮਾ ਦੀਆ ਮੇਰੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇਂ
ਮੈਂ ਸਮਝਾ ਕਿ ਕੋਈ ਪੈਗਾਮ ਆ ਗਿਆ
ਖ਼ਤ ਮੇਂ ਮੇਰੇ ਹੀ ਖ਼ਤ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਥੇ
ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਥਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਖ਼ਤ ਕਾ ਜਵਾਬ ਆ ਗਿਆ

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਆਣ ਖਲੋ ਜਾਂਦਾਂ
ਫਿਰ ਸੌਣਾ ਵੀ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਦਾਂ
ਪਿਆਰ ਉਹਦੇ ਦਾ ਸ਼ਰੂਰ ਮੇਰੀ ਨਸ ਨਸ ਨੂੰ ਮੋਹ ਜਾਦਾਂ
ਸੌਹ ਰੱਬ ਦੀ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਨੀ ਜਾਦਾਂ
ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾਂ.

ਕਰਾ ਮੇਂ ਅਰਦਾਸ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰੀ,
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.

ਰਾਹ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੁੜ ਆਉਂਦੇ ਨੇ
ਦਿਲ ਨੁੰ ਰੋਗ ਲਾਉਣ ਵਲੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਜੇ ਦਿਲ ਚ ਹੋਵੇ ਪਿਆਰ ਸੱਚਾ
ਦਿਲ ਤੋੜਣ ਵਾਲੇ ਆਪ ਆ ਕੇ ਮਨਾਉਂਦੇ ਨੇ

ਜਦੋਂ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇਆਂ ਡਿਗਦੇ ਸੀ
ਮਾਂ ਨੇ ਭੱਜ ਕ ਚੁਕਣਾ ਤੇ ਕਹਣਾ
ਓਹ ਦੇਖ ਕੀੜੀ ਦਾ ਆੱਟਾ ਡੁੱਲ ਗਿਆ
ਔੱਜ ਮਾਂ ਮੰਜੇ ਤੇ ਡਿੱਗੀ ਹੈ
ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਓਸ ਦਾ ਚੇਤਾ ਹੀ ਭੁਲ ਗਿਆ!

ਐਂਵੇ ਤਾਂ ਨੀ ਕੋਈ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ,
ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਡੇ 'ਚ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਹੋਵੇ.
ਕਿਉਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਹੀਏ,
ਕੀ ਪਤਾ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਮਜਬੂਰ ਹੋਵੇ.
ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਏਥੇ,
ਜਿਹੜਾ ਵਸਦਾ ਥੋੜਾ ਦੂਰ ਹੋਵੇ.
ਕੀ ਪਤਾ ਹੋਵੇ ਕੋਈ ਔਗੁਣ ਸਾਡੇ 'ਚ,
ਜਿਹੜਾ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਕਬ਼ੂਲ ਹੋਵੇ.
ਬਾਕੀ ਦੁੱਖ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਨੀ ਕੋਈ ਦੇ ਜਾਂਦਾ,
ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਜ਼ੂਰ ਹੋਵੇ,

ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾ ਤੋ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੀ ਨਹੀ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਰੱਸਮ ਨਿਭਾਈ ਹੀ ਨਹੀ,
ਲਿਖ ਕਿ ਮੇਰੀ ਤਕਦੀਰ ਤਾ ਖੁਦਾ ਵੀ ਮੁਕਰ ਗਿਆ
ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਇਹ ਤਾ ਮੇਰੀ ਲਿਖਾਈ ਹੀ ਨਹੀ|

ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਟੁੱਟੇ ਤੇ ਤੜ - ਤੜ ਹੋਵੇ
ਪੱਥਰ ਟੁੱਟੇ ਤੇ ਅੱਗ ਲਾਵੇ,
ਤਾਰਾ ਟੁੱਟੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਹਿੱਕ ਚੋ
ਇਕ ਜਖਮ ਜਿਹਾ ਕਰ ਜਾਵੇ,
ਪਰ ਇਹ ਚੰਦਰਾ ਦਿਲ ਜਦ ਵੀ ਟੁੱਟਿਆ
ਇਹਦੇ ਟੁੱਟਿਆਂ ਆਵਾਜ ਨਾ ਆਵੇ|

ਠੌਕਰਾਂ ਤਾਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨਿਆ ਨੂੰ
ਬੰਦਾ ਓ ਜੌ ਠੌਕਰਾਂ ਜਰ ਜਾਵੇ,
ਮਰਦੇ ਗੱਬਰੂ ਸੌਹਣੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਤੇ
ਪਰ ਗੱਬਰੂ ਓ ਜਿਹਦੇ ਤੇ ਮੁਟਿਆਰ ਮਰ ਜਾਵੇ|

ਸੂਰਤਾਂ ਤੇ ਤਾ ਹਰ ਕੋਈ ਮਰਦਾ
ਅਸੀਂ ਸੋਹਣੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਹੋਈ ਆ,
ਲੋਕੀ ਪਰਖਦੇ ਨੇ ਰੱਬ ਦੇ ਬਣਾਏ ਜਿਸਮਾ ਨੂੰ
ਅਸੀਂ ਸੋਹਣੀ ਰੂਹ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਜ਼ਾਈ ਹੋਈ|

ਨਾ ਮਾਰੋ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪੱਥਰ
ਉਸ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਪੀਂਦਾ ਹੋਵੇਗਾ,
ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕਿ ਗੁਜਾਰੋ ਯਾਰੋ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਕੋਈ ਜਿਉਂਦਾ ਹੋਵੇਗਾ|

ਗਿੱਲੇ ਕਾਗਜ਼ ਜਿਹੀ ਏ ਜ਼ਿੰਦ ਮੇਰੀ,
ਕੋਈ ਲਿਖਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਜਲਾਉਂਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ,
ਇਸ ਕਦਰ ਇਕੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਅੱਜ ਅਸੀਂ,
ਕੋਈ ਸਤਾਉਂਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਕੋਈ ਮਨਾਉਂਦਾ ਵੀ ਨਹੀ|

ਵਜਹ ਤਾ ਬਹੁਤ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣ ਦੀ
ਬਸ ਵਜਹ ਨਾ ਮਿਲੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੁੰ ਮਨਾਉਣ ਦੀ,
ਇਹ ਦਿੱਲ ਦਾ ਖੇਡ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਹੈ
ਜਿੱਤ ਰਿਹਾ ਸੀ ਆਪ ਪਰ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਹਰਾੳਣ ਦੀ!

ਸਾਡੀ ਕਬਰ ਤੇ ਤੁਸੀ ਆ ਜਾਈਉ
ਮੁੱਖ ਤੋ ਨਾ ਕਿਹੋ ਕੁੱਝ,
ਪਰ ਅੱਖਾ ਨਾਲ ਸੱਭ ਕਿਹ ਜਾਇਉ
ਕੋਈ ਗਿੱਲਾ ਛਿੱਕਵਾ ਨਾ ਕਰਾਗੇ
ਚਾਹੇ ਫੁੱਲ਼ਾ ਦੀ ਜਗਾ ਕੰਡੇ ਚੜਾ ਜਾਇਉ|

ਔਖੇ ਨੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਦਿਨ ਸਿਹਣੇ ਰੱਬਾ
ਵਿਛੋੜਾ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤੇ ਪਾ ਦੇਵੀ.
ਜੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸੱਚਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋਵੇ
ਤਾ ਰੇਹਮ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਾ ਦੇਵੀ|

ਉਹਦੇ ਲਈ ਜਦ ਅਸੀ ਵੀ ਭਟਕਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਉਹਦੀ ਜਦ ਤੜਫਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ,
ਬਹੁਤ ਰੌਏ ਉਹ ਆ ਕਿ ਕੋਲ ਸਾਡੇ
ਜਦ ਸਾਡੇ ਦਿੱਲ ਨੇ ਵੀ ਧੜਕਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ|

ਮੈਂ ਤਾਂ ਵੈਸੇ ਹੱਸਿਆ ਸੀ ,
ਬਸ ਮਾਣ ਜਿਹਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ.
ਤੂੰ ਲੈਗੀ ਸੀਰੀਅਸ ਚਲ ਮੈਂ ਤਾਂ ਵੇਹਲਾ ਸੀ,
ਤੂੰ ਐਵੇ ਛੱਡਤਾ ਨੀ ਜਿਹੜਾ ਤੇਰਾ ਪਹਿਲਾ ਸੀ

ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ।
ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਸੁਕਰਾਤ ਵਾਂਗੂੰ ਪੀ ਪਿਆਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ।

ਦਰਦ ਬੜਾ ਨੇ ਦੇ ਰਹੇ ਫੁੱਲ ਜੋ ਮਾਰੇ ਯਾਰ ਨੇ,
ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਂਵਦਾ ਪੱਥਰ ਮਾਰੇ ਗ਼ੈਰ ਦਾ।

ਗੀਤ ਉਹ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਣੇ ਗਾਏ ਜੋ ਹਵਾ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ,
ਆਖਿਰੀ ਹੈ ਇਹ ਬੋਲ ਮੇਰਾ, ਇਸ ਸਰਾਪੀ ਬਹਿਰ ਦਾ।

ਰਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਇਹ ਰੌਣਕਾਂ ਰਹਿਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਦਾ,
ਆਖਰੀ ਲਮਾਹ ਸਮਝ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਅਭਾਗੇ ਪਹਿਰ ਦਾ।

ਬਣਾਇਆ ਕਦੇ ਸੀ ਆਸ਼ੀਆਂ, ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਰੇਤ ਤੇ,
ਥਪੇੜਾ ਨਾ ਸੀ ਸਹਿ ਸਕਿਆ, ਉਂਠੀ ਕਾਤਿਲ ਲਹਿਰ ਦਾ।

ਹਸਤੀ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕੀ ਲਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ,
ਸਿਲ੍ਹਾ ਹੈ ਮਿਲਿਆ ‘ਤੀਰ’ ਨੂੰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ ਉਂਠੇ ਕਹਿਰ ਦਾ।

ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈ ਅੱਜ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ
ਖਾਸ ਹੈ
ਡਿੱਗਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕਣੀ ਅੰਬਰੋਂ
ਬੱਦਲਾਂ ਨੇ ਢੱਕਿਆ ਆਕਾਸ਼ ਹੈ ।

ਨਹਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਚੜੀਆ ਵੀ
ਖੜੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ
ਕਿਉਂ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਰੁੱਤ
ਕਰਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੈ ।

ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ
ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਇੰਝ
ਜਿਵੇਂ ਮਨ ਹਢਾ ਰਿਹਾ ਵਣਵਾਸ ਹੈ ।

ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੁਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਕੂਕ\'ਚੋ
ਬਾਕੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਲਈ
ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਬਕਵਾਸ਼ ਹੈ ।

ਲੱਤੜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਰਿਸ਼ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਈ ਵਾਰ
ਪਰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਉਂਘਰਦੇ ਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਜਿਵੇਂ ਉਂਘਰਦੀ ਘਾਸ ਹੈ ।

ਇੱਕਲੇਪਣ ਵਿੱਚ ਮਨ ਰਹਿੰਦਾ ਤੜਫ਼ਦਾ
ਖਿੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ
ਜਦ ਹੁੰਦੀ ਤੂੰ ਆਸ ਪਾਸ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਬਾਅਦੋਂ ਸਤਵੰਤ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈ ਅੱਜ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ ਖਾਸ ਹੈ

ਉੱਚੀਆਂ-ਉੱਚੀਆਂ ਬਾਂਹਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ,
ਜਦ ਖੜਨੇ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਗਵਾਚੇ।

ਜਦ ਔਕੜ ਵਿਚ ਅੱਗੇ ਵਧਕੇ ਘੁੱਟਕੇ ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ,
ਬਹੁਤ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਬੋਝ ਬਣੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭਾਰ ਗਵਾਚੇ।

ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਛੇਤੀ ਲੰਘਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ,
ਵਿਰਲੇ ਇਸ ਚੋਂ ਪਾਰ ਗਏ ਨੇ ਬਹੁਤੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਗਵਾਚੇ।

ਜੰਗ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਸਬ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਵੀ ਪਰਖੇ,
ਪਿਆਰ ਦੇ ਉਸ ਦੇ ਤੀਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਰ ਗਵਾਚੇ।

ਠੋਕਰ ਹੈ ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ,ਸੁੱਖ ਇੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਦੁੱਖਾਂ ਭਰੀ ਇਹ ਜਿ਼ੰਦਗੀ,ਕੋਈ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਨਹੀਂ

ਮੇਥੋਂ ਸੁਖੀ ਨੇ ਵਸਦੇ, ਦੋਜ਼ਖ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ
ਮੇਰੇ ਜੇਹਾ ਬਦ ਕਿਸਮਤ,ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਧੱਕੇ ਠੇਡੇ ਠੋਕਰਾਂ , ਚੋਟਾਂ ਤੇ ਹਾਦਸੇ
ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ,ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਸੀ ਨਹੀਂ

ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ,ਰੰਗਤ ਤਾਂ ਖੂਬ ਸੀ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫੁੱਲ ਦੀ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਮਿਲੀ ਨਹੀਂ

ਲੱਖਾਂ ਸਦਮੇਂ ਸੈਹਿ ਲਏ,ਦੜ ਵੱਟ ਦਿੱਲ ਨੇ
ਸਿ਼ਕਵਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ,ਆਹ ਵੀ ਨਿਕਲੀ ਨਹੀਂ

ਵੈਰੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਅਰਸ਼ੀ,ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਵੈਰੀ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਤਾਂ,ਕੀਤੀ ਭਲੀ ਨਹੀਂ

ਗਾਥਾ ਜੁਲਮ ਦੀ ਜਦੋਂ ਪਰਚਾਰ ਹੋਵੇਗੀ,
ਸਾਡਾ ਸਿਰ ਤੇ ਤੇਰੀ ਕਟਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।1।

ਕੌਣ ਸੱਚਾ ? ਦੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਰਖ ਹੋਊ,
ਤਵੀ ਦੇ ਤਖਤ ਤੇ ਸੱਚੀ ਸਰਕਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।2।

ਵਿੱਸਰੀ ਤੂੰਂ ਜੇ ਮੇਰਿਆਂ ਚੇਤਿਆਂ ਚੋਂ,
ਅੰਬਰ ਕੰਬੇਗਾ ਧਰਤੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।3।

ਪੈੜ ਲੱਭ ਕੇ ਹਵਾ ਚੋਂ ਚਾਨਣਾਂ ਦੀ,
ਸਾਜਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਨ੍ਹੇਰੀ ਤਲਵਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।4।

ਮਾਣ ਟੁੱਟੇਗਾ ਮਹਿਲਾਂ ਤੇਰਿਆਂ ਦਾ
ਝੁੱਗੀ ਸਾਡੀ ਨਾ ਜਦ ਕਰਜ਼ਦਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।5।

ਹਸਰਤ ਤੇਰੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ਬਸ ਬਾਕੀ
ਮੌਤ ਖੜੀ ਜਦ ਮੇਰੇ ਦੁਆਰ ਹੋਵੇਗੀ

ਜਿਉਂਦੇ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾਂ ਨਾ ਪੁਛਿਆ ਮਰੇ ਬਾਦ ਬੁੱਤ ਬਣਾਂਦੇ।
ਤੇਰੀ ਸਮਾਧੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਢੁੱਲ ਚੜਾਂਦੇ।

ਵਿਕ ਗਿਆ ਜਿਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਘਰ-ਬਾਰ,
ਜੀਹਦੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਰਿਹਾ ਨਾ ਕੋਈ ਇਤਬਾਰ,
ਉਸ ਜਹਾਨ ਦੇ ਲੋਕ ਤੇਰੀਆਂ ਗਜਲਾਂ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਂਦੇ।

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵੈਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਮਜਾਕ ਉਡਾਇਆ,
ਤੇਰੇ ਡੁੱਬ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿੰਨਾਂ ਗਮਾਂ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਪਟਵਾਇਆ,
ਉਹ ਤੇਰੀਆਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ ਸਜਾਂਦੇ।

ਯਕੀਨ ਕਰੀ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਤੋਰੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਲੜੀ ਤੂੰ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਸੂਲੀ ਟੰਗ ਦੇਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਤੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਅਖਵਾਂਦੇ

ਕਿੱਥੋਂ ਲਭਦੈਂ ਬਹਾਰਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਖਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿੰਨੇ ਸਹੀਦ ਦਿਸਦੇ ਉਨੇ ਗਦਾਰ ਇਥੇ ।
ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਦੇ ਮਾਪੇ ਹਜਾਰ ਇੱਥੇ।
ਧੀਆਂ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦੇ ਕੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਇਥੇ।
ਬਣ ਕੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਜਾਂਨੀ ਕਰਦੇ ਨੇ ਵਾਰ ਇਥੇ।
ਲੱਭ ਦੇ ਨੇ ਭਾਈ ਬਣਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਕਾਰ ਇਥੇ।
ਵੈਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਰਹਿਦੈ ਵੜਿਆ ਖੁਮਾਰ ਇਥੇ।
ਬੰਦੇ ਵੀ ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਨੇ ਕਰ ਕਰ ਪੁਕਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਮੰਡੀ ਲਉਦੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਇਥੇ।
ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਹਿੜਾ ਲੱਭਦੈ ਲੱਖਾਂ ਜਗਤਾਰ ਇਥੇ।

ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁੱਝਲ ਸੱਜਣਾਂ ਖੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜੀ ਕਰਦੈ ਜਿਥੇ ਕੱਲਿਆਂ ਬੈਹ ਕੇ ਰੋ ਲਈ ਦੈ ।
ਹੰਝੂ ਸਾਡੇ ਇਨੇਂ ਮਹਿਗੇ ਮੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਪਾਟੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਡੁੱਲ ਜਾਦੈ ।
ਪਰ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ ਡੋਲਿਆਂ ਡੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜਿਸਮ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਖਾਤਰ ਤੁੱਲਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ ।
ਚੇਤੇ ਰੱਖੀਂ ਦਿਲ ਪਰ ਕਿਦਰੇ ਤੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਲੇਉਣ ਵੇਲੇ ਜਗਤਾਰ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਲਾਉਦੇ ਨੇ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਦਰ ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਲਈ ਖੁੱਲੇ ਰਹਿਦੇ ਸੀ ।
ਸਣਿਐਂ ਅੱਜ ਕੱਲ ਸੱਜਣੇ ਲਈ ਵੀ ਖੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।

ਜੰਮਿਆਂ ਜੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ।
ਬਾਲਿਆਂ ਦੀ ਛੱਤ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਪੜਨ ਤਾਂ ਲਾਇਆ ਭਾਪੇ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਯਾਰ
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਟੇ ਪਾਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪੜ ਗਿਆ ਚਾਰ ਜਮਾਤਾਂ ਯਾਰ

ਬੀਏ ਕਰਾਕੇ ਰੱਬ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਦਿਖਾਇਆ ਕੋਈ ਹਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ।
ਨੌਕਰੀ ਦੋ ਚਾਰ ਸੌ ਵਾਲੀ ਲੱਭਦੇ ਜਵਾਨੀਂ ਬੀਤ ਜਾਣੀ

ਰਿਸ਼ਵਤ ਜੋਗੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ, ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਪਾਈ ਨਾ ਜਾਣੀ
ਜਮੀਨ ਥੋੜੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਰੂਰ ਨਹੀਂ।

ਲਹੂ ਮੇਰਾ ਉੱਬਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਬੇਬਸ ਇਸ ਜੀਵਨ ਲਈ
ਪੈਂਦੀਆਂ ਜਮੀਰ ਤੇ ਰੋਜ ਸੱਟਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਕਹਿ ਚੁਭਣ ਹੋਈ

ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਜੰਗੇ ਬਣਾਂਗਾ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ।

ਇਹ ਦਰਦ-ਏ-ਦਿਲ ਹੈ ਦੋਸਤਾ ਘਟਣਾ ਨਹੀਂ ਰੋਣ ਨਾਲ
ਇਹ ਗੀਤ ਓਹਦੀ ਅਲਵਿਦਾ ਵਿਰਨਾ ਨਹੀਂ ਗਾਉਣ ਨਾਲ

ਇਹ ਜੋ ਹਵਾਵਾਂ ਰੁਮਕਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਵਗਣਗੀਆਂ ਸਦਾ
ਸੱਧਰਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਚੁੱਪ ਹੋਣਾ ਤੇਰੇ ਪਲ ਕੁ ਵਿਰੌਣ ਨਾਲ

ਬਹੁਤ ਹਰੇ ਸਨ ਇਹ ਰੁੱਖ ਮੁਰਝਾ ਗਏ ਉਡੀਕ ਵਿਚ
ਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਕੀ ਹਰੇ ਹੋਣਾ ਲੱਪ ਹੰਝੂ ਜੇਹੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ

ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਉਤਾਰ ਸਕਣਾ ਟੰਗਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸਲੀਬ
ਸੂਰਜ ਨਹੀਂ ਏਦਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੁਬਾ੍ਹ ਤੇ ਰੰਗ ਲਾਉਣ ਨਾਲ

ਪੁੱਛੋ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਮੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਖਿੜ੍ਹਦੇ ਹੋ ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ
ਤੇ ਕੀ ਹੈ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੇ ਪੌਣ ਨਾਲ

ਨਹੀਂ ਬਦਲਣੀ ਕੋਈ ਕੈਦ ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੋਰ
ਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੀ ਕੋਈ ਪੈਣਾ ਵਟਣੇ ਦੇ ਲਾਉਣ ਨਾਲ

ਜੇ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ਤੂੰ ਚੂਰੀ ਕੁੱਟ ਰੱਖੀਂ
ਵੈਸੇ ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਚੰਨ ਲੱਭਦੇ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਸਜਾਉਣ ਨਾਲ

ਦੇਖ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੇਰ ਸਹਿਣਗੇ ਇਹ ਸੱਜਰੇ ਸਵੇਰੇ
ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੱਥਕੜੀਆਂ ਹਰ ਦਿਨ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਹਨੇਰੇ

ਵਕਤ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਅਰਸ਼ ਦੇ ਬਨੇਰੇ \'ਤੇ
ਸਾਹਾਂ ਚ ਕਲਮ ਡੋਬ 2 ਵਾਰ 2 ਲਿਖੇ ਨਾਂ ਤੇਰੇ

ਮਰਮਰ ਤੇ ਉੱਕਰੇ ਸੀ ਰੇਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਏ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਰੰਗ ਮਿਲਾਏ ਸਾਰੇ ਬਣ ਗਏ ਤੇਰੇ ਚੇਹਰੇ

ਯਾਦ ਏਦਾਂ ਆਵੇ ਤੇਰੀ ਜਿਵੇਂ ਚੀਸ ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਚੀਰੇ
ਤੀਰ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਵਿਚ ਜਗਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰੇ

ਸਨ ਪੈਰੀਂ ਸਾਡੇ ਜੰ਼ਜੀਰਾਂ ਨੱਚਦੇ ਰਹੇ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਤੇ
ਸੀਨੇ ਚ ਸੀ ਬਲਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਸਨ ਬਥੇਰੇ

ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਹੋਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਨਦੀ ਜ਼ੁਲਮ ਵਾਂਗ ਸਹਿੰਦੀ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਟੰਗੇ ਕਿੱਲੀ ਖੰਜ਼ਰ ਮੇਰੇ

ਹੋਟਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਨੀਲੀ ਬੰਸਰੀ ਇੱਕ ਕਹੇਗੀ
ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਚ ਤੂੰ ਸੁਰ ਗਿਣੀਂ ਜਦੋਂ ਪੋਟੇ ਹੋਏ ਤੇਰੇ

ਮਸਤੀ ਦਾ ਸਾਜ ਅੰਦਰੇ ਹੀ ਵਜਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਦਰਦ ਦਾ ਗ਼ੀਤ ਵੀ ਕਦੇ ਗੁਣਗੁਣਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਪਾਣੀ ‘ਚੋਂ ਅਤਰ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਹੈ ਉਂਡਦੀ ਪਈ,
ਆਂਸੂਆਂ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ‘ਚ ਵੀ ਨਹਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਆਦਤ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਡਰਨ ਦੀ,
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੌਤ ‘ਤੇ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਖੋਹ ਲਿਆ, ਭਰ ਲਿਆ ਸਦਾ ਘਰ ਅਪਣਾ,
ਅੱਧੀ ‘ਚੋਂ ਅੱਧੀ ਵੰਡ ਕੇ ਵੀ ਖਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਹਨੇਰੇ ‘ਚ ਭਟਕਦਾ ਟੱਕਰਾਂ ਪਿਆ ਤੂੰ ਮਾਰਦਾ,
ਸੁਰਮਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਨੈਣਾਂ ‘ਚ ਪਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਢਾਈ ਅੱਖਰ ਮਿਲ ਗਏ ‘ਪ੍ਰੇਮ’ ਸਾਥੀ ਹੋ ਗਿਆ,
ਇਹ ਨੁਖ਼ਸਾ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਜ਼ਮਾ ਲਿਆ ਕਰ।

ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਕੱਚੇ ਤੇ ਕਿਨ੍ਹੇ ਖੋਖਲੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਕਿੰਨ੍ਹਾ ਵੀ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਕਰ ਲਉ, ਕੱਚੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜਾ ਤੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਸਵਾਰਥ ਪੂਰਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਨਿਭ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਛਣਾਂ ਵਿੱਚ ਟੁੱਟਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਆਪਣਾ ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਉਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਮਤਲਬ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੇ ਪਤਝੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਗੂੰ,
ਬਿਖਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਵਧਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ,
ਡਾਢੇ ਦੁੱਖ ਜਹਾਨ ਤੇ ਉਹ ਪਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।
ਰਿਸ਼ਤਾ ਰੱਬ ਨਾਲ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਉਏ ਗਿੱਲ,
ਦੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।

ਸਵਾਰਥ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਂ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿੰਨੇ ਝੂਠੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਗਦਾਰ ਨੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਵਾਸਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਰਦੇ ਨੇ ਝੂਠੇ ਇਕਰਾਰ ਲੋਕੀਂ,
ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਹੋਣ ਤੇ ਲੱਤ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਬੇਸਮਝ ਤੇ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਅਨਜਾਣ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨੂੰ ਇੱਜਤ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਅੰਨੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਬੋਲੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਸੱਚ ਤੇ ਫਿਟਕਾ ਝੂਠ ਤੇ ਤਾੜੀ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਝੂਠ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਖਾਤਰ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗਿਰਗੇ ਨੇ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਬੇਦਰਦ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਜਾਲਮ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਂਵਾ ਸਮਝ ਦੀ ਥਾਂ ਉਸ ਤੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਬੇਸਮਝ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਮਲ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।

ਫ਼ਰਿਆਦ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣਦਾ ਹੈ ਕੌਣ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਰੱਖਦਾ ਏ ਆਪਣਾ ਹਰ ਕੋਈ ਹਿਸਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਟੀ.ਵੀ.ਟਾਵਰਾਂ ਦਾ ਕਹਿਰ, ਮਰ ਰਹੇ ਬਦਨਸੀਬ ਪੰਛੀ,
ਆਦਮੀ ਆਦਮੀ ਦਾ ਭਾਲਦਾ ਹੈ ਕਬਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਛਪ ਜਾਵੇ ਅਮੀਰੀ ਦੀ ਛਾਪ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ‘ਤੇ,
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਪਈ ਹੈ ਡੁੱਲ੍ਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਰਵਣ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੱਕ ਹੈ ਗਈ,
ਬਣਿਆ ਹੈ ਹਰ ਲਾਡਲਾ ਇੱਥੇ ਨਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਇੱਜਤ ਵੱਡਿਆਂ ਦੀ ਮਨਫੀ ਦਿਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਹੋ ਗਈ ,
ਦਿੰਦਾ ਏ ਹਰ ਛੋਟਾ, ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਮੇਂ ਦੀ ਹਵਾ ਨੂੰ ਖੌਰੇ ਕੀ ਹਵਾ ਹੈ ਵਗ ਗਈ,
ਕੰਡਾ ਰਾਹ ਦਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਗ਼ੁਲਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ।

ਤੁਰ ਗਏ ਹੋ ਰੁੱਸ ਕੇ ਸਾਥੋਂ, ਵਿਹੁ ਕਿਉਂ ਏਦਾਂ ਘੋਲ ਕੇ ?
ਉਂਡ ਗਿਆ ਜਿਉਂ ਸੁਭਾ ਸਵੇਰੇ, ਕਾਂ ਇੱਕ ਕੋਠੇ ਬੋਲ ਕੇ।
ਤਰਸ ਰਹੇ ਨੇ ਨੈਣ ਅਸਾਡੇ, ਫਿਰ ਦੀਦਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨੂੰ ,
ਦੱਸ ਸਕੇ ਨਾ ਹਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ , ਦਿੱਲ ਅਪਣੇ ਦਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਹਉਕਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਕੇ, ਸਾਡੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ,
ਬਿਨਾਂ ਤੋਲਿਆਂ ਗ਼ਮ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, ਦਿੱਤਾ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਤੋਲ ਕੇ।
ਖੌਰੇ ਮਜ਼ਾ ਕੀ ਆਵੇ ਏਦਾਂ, ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ?
ਰਾਂਝੇ ਵਰਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਰ ਤੇ , ਦਰ-ਬ-ਦਰ ਸੀ ਰੋਲ ਕੇ।
ਫਿਰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਤੜਪੇ,ਦਿੱਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਝੱਲਾ ਏ,
ਕਿੰਝ ਲੈ ਆਵਾਂ ਬੇਕਿਰਕ ਸੱਜਣ ਨੂੰ, ਫੇਰ ਦੁਬਾਰਾ ਟੋਲ ਕੇ ?
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜੀ ਰਾਹ ਕੇ ਜਿੱਤਣਾ,ਮਜ਼ਾ ਇਸੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਦਾ ,
ਹਾਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਪੱਤੇ ਆਪ ਦਿਖਾਏ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਦਿੱਲ ਜੋ ਸਾਡਾ ਅਪਣਾ ਹੈ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਦੇ ਬੈਠੇ,
ਅੱਜ ਕੀ ਇੱਥੋਂ ਪਏ ਹੋ ਟੋਲਦੇ, ਹੱਡ ਨਿਮਾਣੇਂ ਫੋਲ ਕੇ ?
ਛੱਡ ਮਖ਼ਮਲਾਂ ‘ਤੀਰ’ ਇਹ ਕਮਲਾ, ਲੇਟ ਗਿਆ ਹੈ ਕੰਡਿਆਂ ਤੇ,
ਚੁੱਪਕਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਅੰਦਰੇ ਸਹਿ ਲੈ, ਨਸ਼ਰ ਨਾ ਹੋਵੀਂ ਡੋਲਕੇ

ਕਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਕੋਈ ਉਂਡ ਸਕੇਗਾ ਲੈ ਕੇ ਖੰਭ ਉਧਾਰੇ।
ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਰਹੀਆਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਡੁੱਬਦੇ ਪਾਰ ਕਿਨਾਰੇ।
ਕਿਸਮਤ ਕਿਸਮਤ ਕਹਿ ਕੇ ਮੂਰਖ ਰਹਿੰਦੇ ਭਰਦੇ ਆਹਾਂ,
ਹਿੰਮਤ ਵਾਲੇ ਬਲ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਲਿਆਉਂਦੇ ਤਾਰੇ।
ਮੂਰਖ ਨਾਲ ਨਾ ਪਾਓ ਭਿਆਲੀ, ਸੌਦਾ ਘਾਟੇਵੰਦਾ,
ਭਰੀ ਬੇੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਡੋਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ।
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੱਜਣ, ਸੀ ਜੋ ਮੀਤ ਅਸਾਡਾ,
ਅੱਜ ਵੀ ਦਿਨ ਉਹ ਯਾਦ ਨੇ ਆਉਂਦੇ, ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰੇ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਵਰਗੀ ਮਹਿਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਆਵੇ,
ਸੁੱਕਾ ਚਮਨ ਮਹਿਕਦਾ ਜਾਪੇ, ਲੱਗਦੇ ਖ਼ਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਮਜਨੂੰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਹਿ ਸੀ ਬੈਠਾ ਲੈਲਾ ਤੇਰੀ ਕਾਲੀ,
ਹੱਸ ਬੋਲਿਆ ਕੈਸ ਓਸ ਨੂੰ, ਤੇਰੇ ਨੈਣ ਨਾ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ।
ਕੰਨ ਪੜਵਾਏ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰੀਆਂ, ਹੀਰ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈ,
ਗਲ ਅਲਫੀ ਤੇ ਮੋਢੇ ਭੂਰਾ, ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰੇ।
ਸੀਨੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ‘ਤੀਰ’ ਜੋ ਦਿੱਤਾ, ਰਿਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰਦਮ,
ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਨਾ ਲੱਭਾ ਉਸ ਨੂੰ, ਜੋ ਵਿਗੜੀ ਬਾਤ ਸਵਾਰੇ।

ਇੱਜਤ ਹੈ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੁੰਦੀ,ਨਾ ਮੱਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਰੀ ਹੁੰਦੀ,
ਰੋਲ ਦਿੰਦੀ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ,ਚਾਹੇ ਗਲਤੀ ਕੋਈ ਅਨਜਾਣੇ ਚ ਹੁੰਦੀ,
ਪਰ ਨਾ ਹਾਰੋ ਕੋਈ ਜਿੰਦਗੀ ਤੋਂ,ਚਾਹੇ ਲੋਕ ਕਰਨ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਜੀ,
ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਰੋ ਕੰਮ ਕੋਈ ਐਸਾ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆ ਕਰੇ ਸਲਾਮੀ ਜੀ

ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸੰਗ ਵਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੰਡੇ ਦਾ ਰੁੱਖ, ਅਣਭਿਜ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਦੀਵਾ ਬਣ ਬਲਾਂ, ਕਰਾਂ ਖੁੰਝਾ ਰੋਸ਼ਨ,
ਬਣ ਭਾਂਬੜ ਬਲਾਂ, ਦਿਲ ਸਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਤੇਵਰ ਬਦਲੇ ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਮੇਰੇ ਨੇ ਵੀ ,
ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੀ ਕਹਾਂ,ਕਿੰਝ ਕਰਾਂ ,ਉਸਤੇ ਯਕੀਨ ,
ਮਨ ‘ਚ ਰਖਦਾ,ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਕਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਬਣਾ ਲਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ,
ਫੁੱਲ ਵਰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ

ਕੌਣ ਏ ਸਿਖ, ਕਿਥੇ ਆ ਸਿਖ, ਕੇਦਾ ਏ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਸਿਰ ਤੇ ਦਸਤਾਰ ਸਜਾਈ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੀ ਕਰਪਾਨ ਹੈ ਪਾਈ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਉਠ ਸਵੇਰੇ ਤੜਕੇ ਜਿਹੜਾ ਕਰਦਾ ਪਾਠ, ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਚੀਉਚੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸ਼ਬਦ, ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬਾ ਸਾਰਾ ਚੋਲਾ ਹੈ ਪਾਇਆ, ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਵਾਲ ਖਿਲਾਰੇ, ਨੰਗੀ ਪੈਰੀ ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਵੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਘਰਬਾਰ ਛਡ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰੇ ਤਿਆਗੀ ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਠ ਕਰਾਈ ਜਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੇ ਕੇਸ ਤੇ ਲੰਬੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਰਖੀ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿਹੜਾ ਲੰਬੀ ਮਾਲਾ ਦੇ ਫੇਰੀ ਜਾਵੇ ਮਣਕੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਏ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਸਿਖ,
ਏ ਸਿਖ ਤਾਂ ਹਨ ਪਰ ਏ ਹਨ ਬਾਹਰਮੁਖੀ ਸਿਖ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ ਕੇ ਕੌਣ ਏ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਣੀ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਤੇ ਅਮਲ ਕਰੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਹਰੋਂ ਲਭਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਲਭੇ ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦੁਨੀਆਂ ਜਿਤਣ ਨਾਲੋਂ ਜਿਹੜਾ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਤੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਮੰਦਰਾਂ, ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਮਾਤਾਪਿਤਾ ਦੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੇਵਾ,
ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਰਜਾ ਓੁਦੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਰ ਘਟ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਵੇਖੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਥੀ ਮਣਕਾ ਫੇਰਨ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦਾ ਮਣਕਾ ਫੇਰੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦਰਦਰ ਭਟਕਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦੀ ਭਟਕਣ ਰੋਕੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਸਚ ਮੰਨੋਂ ਤਾਂ ਰਬ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੂਪ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।

ਪੋਹ ਦੀ ਬਾਰਸ਼ ਪੰਛੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆ ਟਹਿਣੀਆਂ,
ਕੁੰਗੜ ਕੇ ਰੁਖੀ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਕਰਨ ਕਹਾਣੀਆਂ॥
ਕੁਝ ਉਡ ਚਲੇ ਭਾਲਣ ਹੋਰ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਨੂੰ,
ਕੁਝ ਆਣ ਬੈਠਣ ਫਿਰ ਮਲ ਲੈਣ ਟਹਿਣੀਆ॥
ਕੁਝ ਭਰੀ ਚੁੰਝ ਬੈਠੇ ਬੋਟਾਂ ਲਈ ਆਹਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਕੁਝ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੇ ਬੋਟ ਬਣ ਕੇ ਸਿਆਣੀਆ॥
ਚੁੰਝ ਵਿਚ ਚੁੰਝ ਪਾ ਕੇ ਕਰਨ ਕਲੋਲਾਂ ਬਾਹਲੇ,
ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਕੀਕਣ ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਲੰਘਾਣੀਆਂ॥
ਆਹਲਣਿਆਂ ਚੋਂ ਕਢ ਧੌਣਾਂ ਝਾਕਦੇ ਨੇ ਬੋਟ ਬਾਹਰ,
ਪੇਟ ਭਰ ਉਹਨਾ ਕਦ ਸੁੰਢੀਆ ਨੇ ਖਾਣੀਆ॥
ਠੰਡ ਅਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਸੰਤਾਪ ਲਗੇ ਪੇਟ ਵਾਲਾ,
ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਚੋਗਾ ਪਾਉਣ ਆਈਆ ਨਹੀਂ ਸੁਆਣੀਆ॥
ਬਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਭੋਰੇ ਡਿਗਣ ਜਿਹੜੇ ਧਰਤ ਉਤੇ,
ਅਜ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏ ਯਾਰ ਬੰਨ ਬੰਨ ਢਾਣੀਆਂ॥

ਸਬਰ ਰਖ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾ
ਐਵੇ ਕਿਓ ਵਾਧੂ ਮੰਗ ਕਰਦਾ,
ਜੋ ਨਸੀਬਾ ਵਿਚ ਓਹ ਮਿਲ ਜਾਣਾ
ਐਵੇ ਕਿਓ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦਾ|

ਇਸ ਦੋਲਤ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਮੇਂ ਗਰੀਬ ਹਾ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਬਦਨਸੀਬ ਹਾ,
ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਤਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵਕਤ ਹੀ ਨਹੀ
ਤੇ ਲੋਕ ਸਮਝਦੇ ਨੇ ਮੇਂ ਤੇਰੇ ਸਭ ਤੋ ਕਰੀਬ ਹਾ|

ਬਾਣੀਏ ਦਿਮਾਗ ਨਾਲ,
ਜੱਟ ਜੋਰ ਨਾਲ ਮਾਰ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਬੇਗੈਰਤ ਪਿਠ ਤੇ,
ਤੇ ਸੂਰਮੇ ਹਿਕ ਤੇ ਵਾਰ ਕਰਦੇ ਨੇ

ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਸਖੀਆਂ ਨਾ ਘੁੰਮਣ ਤੂੰ ਜਾਣਾ
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕੰਡੇ ਅਸੀਂ ਸੁੱਟਿਆ ਕਰਾਂਗੇ,
ਟਾਇਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਚਰ ਤੇ ਡਿੱਗ ਜਾਣਾ ਤੁਸੀਂ
ਤੈਨੂੰ ਚੱਕਣਾ ਨੀਂ ਸਹੇਲੀ ਤੇਰੀ ਚੱਕਿਆ ਕਰਾਂਗੇ|

ਸਾਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾਲ ਵੇਖ ਜੇ ਨਹੀਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਯਕੀਨ,
ਅੱਖਾਂ ਖਾ ਜਾਣ ਧੋਖਾ ਚਿਹਰੇ ਵੇਖ ਕੇ ਹਸੀਨ |
ਚੋਲਾ ਸਾਦਗੀ ਦਾ ਪਾ ਕੇ ਜੋ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਠੱਗਦੇ,
ਅਸੀਂ ਐਨੇ ਵੀ ਨੀ ਮਾੜੇ ਜਿੰਨੇ ਤੈਨੂੰ ਲੱਗਦੇ |

ਤੂੰ ਸੋਹਣੀ ਤੇਰੇ ਨੈਣ ਸੋਹਣੇ
ਇਹਨਾ ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮਟਕਾਇਆ ਕਰ.
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਦ ਸੋਹਣੇ
ਸਾਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਨੀਵੀਆਂ ਨਾ ਪਾਇਆ ਕਰ.

ਅੱਜ ਤੜਕੇ ਤੜਕੇ ਅੱਖ ਖੁੱਲੀ
ਇੱਕ ਹੰਜੂ ਨੈਅਣਾ ਚੋ ਡੁੱਲ ਗਿਆ
ਮੈ ਪੁੱਛਿਆ ਰੱਬ ਕੋਲੋ ਕੀ ਹੋਇਆ ?
ਉਹ ਕੰਹਿਦਾ ਜਿਹਨੂੰ ਤੂੰ
ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਯਾਦ ਕੀਤਾ
ਉਹ ਕਦੋ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗੀ..

ਜੇਹੜਾ ਸੂਲਾਂ ਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ, ਹੱਸ ਹੱਸ ਜ਼ਰ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ।
ਉਹ ਹਨੇਰੇ ਦੀ ਸਰਦਲ ਤੇ, ਕੋਈ ਦੀਵਾ ਧਰ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ।
ਕੋਈ ਡਰਦਾ ਤੂਫਾਨਾਂ ਤੋਂ, ਖ਼ੜ੍ਹਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ,
ਉਹ ਜਿਸਨੇ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਸੀ, ਲੱਗਦਾ ਤਰ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ।
ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਉਣੇ ਦਾ, ਐਸਾ ਢੰਗ ਆ ਗਿਆ ਸਾਨੂੰ,
ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗਦਾ ਸ਼ਾਇਦ, ਕਿ ਜ਼ਖ਼ਮ ਭਰ ਗਿਆ ਹੋਣਾ,

ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਹਰ ਸ਼ੌਕ ਹੈ ਕੁਰਬਾਨ ਉਸ ਲਈ,
ਹੈ ਅਸਾਂ ਰੱਖੀ ਬਚਾ ਕੇ ਜਾਨ ਉਸ ਲਈ,
ਪਰ ਕੋਲ ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾਂ ਕਰੇ ਫਿਰ,
ਬਣ ਗਏ ਜਦ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਮਾਨ ਉਸ ਲਈ.