ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਲੱਗੀ ਮਂਡੀ ਚਂਗੇਂ -ਮਾੜੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ

ਉੱਥੇ ਪੁੱਜਗੋ ਅਮੀਰ ਤੇ ਗਰੀਬ ਲੋਕੀਂ ਸਾਰੇ

ਸਭ ਦਿਲਾਂ ਨੂਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਤਾਂ ਲੈ ਗਏ ਅਮੀਰ

ਉੱਥੇ ਰੋਂਦੇ ਵੇਖੇ ਕਿਨੇ ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਸੀ ਵਿਚਾਰੇ

ਉਸ ਮਂਡੀ ਵਿੱਚ "ਬਰਾੜ " ਦੀ ਜਾਨ ਦਾ ਸੀ ਦਿਲ

ਖੁਦ ਨੂਂ ਵੀ ਵੇਚ ਕੇ ਨਾ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਉਹਦਾ ਮੁੱਲ਼

ਰੋਂਦਾਂ ਦਿਲ" ਬਰਾੜ  "ਨੂੱ ਸੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਆਂਵੀਂ ਅਗਲੇ ਜਨਮ ਤੂਂ ਅਮੀਰ ਬਣਕੇ

ਫੇਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾ ਤੇਰੇ ਕੋਂਲੋਂ ਕਰੂ ਮੈਨੂਂ ਵੱਖ ਰਹੂ "ਮਾਲਵੇ" ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੀ ਹੀਰ ਬਣਕੇ,,