ਫੁੱਲ ਪੱਤੇ ਜੋ ਨਾਲ ਬਹਾਰਾਂ ਆਂਦੇ ਨੇ ।
ਪੱਤਝੜਾਂ ਨੂੰ ਸੋਚ ਕੇ ਕਦ ਘਬਰਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਜੀਵਨ - ਜਾਚ ਨਾ ਆਈ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ,
ਕੱਲ੍ਹ ਬਾਰੇ ਜੋ ਸੋਚ ਕੇ \'ਅੱਜ\' ਗਵਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਠੱਗੀ ਠ੍ਹੌਰੀ ਜਿਸ ਦੀ ਆਦਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ,
ਆਪਣਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਫਿਰ ਅੱਖ ਬਚਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਮਿੱਤਰ , ਰਿਸ਼ਤੇ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ,
ਲਾਲਚ ਵਿਚ ਜੋ ਪੈ, ਨਾ ਕੌਲ ਨਿਭਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਭਰਿਆ ਭਰਿਆ ਵਿਹੜਾ ਸਖ਼ਣਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,
ਜਦ ਪੁੱਤਰ ਧੀਆਂ ਅਪਣੇ ਘਰ ਵਸਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਰਹਿਣ ਜਿਥੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਹਰ ਗੱਲ ਪਿਛੋਂ ਅੰਤ ਤੇ ਉਹ ਦੁਆ\'ਦੇ ਨੇ ।