ਲੁੱਟ ਕੇ ਤੂੰ ਮੜ੍ਹੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ,
ਐਪਰ ਮਰਨਾ ਦਿੱਤਾ ਤੂੰ ਆਪ ਵਿਸਾਰ ਬੰਦੇ।
ਬੇਮਾਈਨੀਆਂ ਤੇਰਾ ਹੀ ਧਰਮ ਹੋਇਆ,
ਇਹ ਕਿੰਨੇ ਭੈੜੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਬੰਦੇ।
ਲੁੱਟ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਮੰਦਰੀ ਦਾਨ ਕਰਦਾ,
ਸੱਚਾ ਹੋਣ ਦਾ ਕਰੇ ਇਕਰਾਰ ਬੰਦੇ।
ਸੱਚ ਛੱਡ ਕੇ ਝੂਠ ਦਾ ਲੜ੍ਹ ਫੜਿਆ,
ਲੁੱਚੇ ਲੰਡੇ ਤੇ ਬਦਮਾਸ਼ ਨੇ ਤੇਰੇ ਯਾਰ ਬੰਦੇ।
ਦੀਨ ਭੁਲਾ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਲੁੱਟੇ,ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਨਾ ਆਵੇ।
ਕਾਲ ਬਲੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਫੜਣਾ,ਫਿਰ ਤੂੰ ਤਰਲੇ ਪਾਵੇ।
ਲੁੱਟ ਕਮਾਈਆਂ ਮਹਿਲ ਉਸਾਰੇ, ਉਚੇ ਪਾਏ ਚੁਬਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਕਾਰੂ ਵਰਗੇ ਤੁਰ ਗਏ ਏਥੋਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੰਜ ਰੂਪੈ ਜੋੜੇ।
ਅੰਤ ਮੌਤ ਨੇ ਕੀਤਾ ਕਾਬੂ, ਮਾਨ ਉਹਦੇ ਸੀ ਤੋੜੇ।
ਫਿਰ ਨਾ ਆਏ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ,ਕਈ ਫੰਨੇ ਖਾ ਹੰਕਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਨਾਦਰ ਤੇ ਅਬਦਾਲੀ ਆਏ,ਜਿਹਨਾਂ ਸੀ ਲੁੱਟ ਮਚਾਈ।
ਅੰਤ ਵਾਰ ਸੀ ਰੋਂਦੇ ਤੁਰ ਗਏ,ਉਹ ਦੇਂਦੇ ਗਏ ਦੁਹਾਈ।
ਖਾਲੀ ਆਏ ਸੀ ਖਾਲੀ ਤੁਰ ਗਏ,ਜੋ ਭਰਮਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਇਹ ਝੰਡੇ ਨਹੀਂ ਝੂਲਦੇ ਰਹਿਣੇ, ਨਾ ਰਹਿਣੇ ਨੇ ਮਾਪੇ।
ਇਹ ਕੀਤੇ ਤੈਨੂੰ ਪੈਣੇ ਭੁਗਤਣੇ, ਹੱਥੀਂ ਪਾਏ ਸਿਆਪੇ।
ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਲੇਖਾਂ ਹੋਣਾ,ਜਦ ਧਰਮ ਰਾਜ ਨੇ ਕੀਤੇ ਨਿਤਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ, ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਹਿਲਾ ਮਾੜੀਆਂ ਦਾ ,ਅੰਤ ਹੈ ਇਕ ਦਿਨ ਹੋਣਾ।
ਤੇਰੀ ਸਾਰ ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ ਬੰਦੇ ,ਫਿਰ ਪੈਣਾ ਹੈ ਰੋਣਾ।
ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਚੰਦ ਨਹੀਂ ਦਿਹਦਾ, ਫਿਰ ਦਿਨੀ ਦਿਸਣਗੇ ਤਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਚਾਰ ਦਿਨ ਦਾ ਜੀਵਨ ਜੱਗਤੇ ਕਰ ਲਏ ਕਮਾਈਆਂ।
ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਲਏ,ਪਿਆਰ ਵਧਾ ਲਏ ਭਾਈਆਂ।
ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੇ ਫਿਰ ਜਿੰਦਗੀ ਵਾਲੇ ,ਚੰਗੇ ਪੀਘ ਹੁਲਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ, ਪਾਉਂਦੇ ਮਾਣ ਵੱਡਿਆਈਆਂ।
ਝੁਕ-ਝੁਕ ਲੋਕੀਂ ਕਰਨ ਸਲਾਮਾਂ,ਇੱਜਤਾਂ ਹੋਣ ਸਵਾਈਆਂ।
ਫੁੱਲ ਪੈਂਦੇ ਅਰਸ਼ਾ ਤੋਂ,ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਠਂਗੀਆਂ ਮਾਰਿਆ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ, ਰੱਬ ਕੋਲੋ ਸਭ ਮੰਗੋ।
ਉਹ ਹੈ ਸਭ ਨੂੰ ਦੇਵਣ ਹਾਰਾ,ਯਾਰੋ ਉਸ ਤੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਸੰਗੋ।
‘ਬਰਾੜ ‘ਆਖੇ ਰਂਬ ਹੀ ਵੱਡਾ,ਉਹਦੇ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਸਹਾਰੇ।
ਅੰਤ ਖਾਕ ਨੂੰ ਛਂਡਕੇ ਜਾਣਾ,ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ