ਜਦ ਤੋਂ ਮੱਥਾ ਲਾਇਆ ਏ ਮੈਂ ਜ਼ਬਰਾਂ ਨਾਲ।
ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਯਾਰੀ ਸਬਰਾਂ ਨਾਲ।
ਮੌਤ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਪੈਰੀਂ ਪਾਈ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ,
ਖੌਰੇ ਕਾਹਤੋਂ ਮੋਹ ਏ ਮੈਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਨਾਲ।
ਉੱਠ ਸਵੇਰੇ ਚਾਂਈ ਚਾਂਈ ਪੜਦਾ ਹਾਂ,
ਰੂਹ ਧੁਆਂਖੀ ਜਾਂਦੀ ਮੇਰੀ ਖਬਰਾਂ ਨਾਲ।
ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਲਾਵਾ ਫੱਟਦਾ ਏ,
ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਏ ਜਦੋਂ ਪਿਆਲਾ ਸਬਰਾਂ ਨਾਲ।
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਈਂ ਡਰਾਵੇ ਮਾਰਨ ਦੇ,
‘ਬਰਾੜ’ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕੰਧ ਏ ਕਬਰਾਂ ਨਾਲ।