ਮੁਲ ਪਾਣੀ ਦਾ ਨੀ ਪਿਆਸ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ
ਮੁਲ ਮੋਤ ਦਾ ਨੀ ਸਾਹ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ
ਯਾਰ ਤਾ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੇ ਦੁਨਿਯਾ ਤੇ ਪਰ
ਮੁਲ ਯਾਰੀ ਦਾ ਨੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ|
ਕਦੀ ਕੋਲ ਆ ਗਏ ਕਦੀ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ
ਓਹ੍ਹਨਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਮੁਰਕੇ ਤੱਕੇਆ ਸਾਨੂ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਊਹਦੇ ਲਈ ਬੇਵਫਾ ਜਰੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਕੀ ਗਲਤੀ ਹੋਯੀ ਸਾਥੋ
ਅਸੀਂ ਪੁਛਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਓਹ ਕਹੰਦੇ ਰਹੇ
ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਅਸੀਂ ਮੰਗਦੇ ਰਹੇ ਦੁਆਵਾਂ ਉਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿਯਾਂ
ਓਹ ਸਾਨੁ ਹੀ ਸ਼ੱਡ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਿਯਾ ਆਂਖਾ ਦੇ ਨੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਊਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੈ "ਬੱਲ"
ਪਰ ਅਸੀਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਅੰਦਰ ਤਕ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਮੈਨੂ ਪੀਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਊਹ ਸਜ਼ਾ
ਕੇ ਊਹ ਮਾਰ ਕੇ ਵੀ ਸਾਨੁ ਬੇਕਸੂਰ ਹੋ ਗਏ|
ਓਹ੍ਹਨਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਮੁਰਕੇ ਤੱਕੇਆ ਸਾਨੂ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਊਹਦੇ ਲਈ ਬੇਵਫਾ ਜਰੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਕੀ ਗਲਤੀ ਹੋਯੀ ਸਾਥੋ
ਅਸੀਂ ਪੁਛਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਓਹ ਕਹੰਦੇ ਰਹੇ
ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਅਸੀਂ ਮੰਗਦੇ ਰਹੇ ਦੁਆਵਾਂ ਉਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿਯਾਂ
ਓਹ ਸਾਨੁ ਹੀ ਸ਼ੱਡ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਿਯਾ ਆਂਖਾ ਦੇ ਨੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਊਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੈ "ਬੱਲ"
ਪਰ ਅਸੀਂ ਟੁੱਟ ਕੇ ਅੰਦਰ ਤਕ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ,
ਮੈਨੂ ਪੀਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਮਿਲੀ ਊਹ ਸਜ਼ਾ
ਕੇ ਊਹ ਮਾਰ ਕੇ ਵੀ ਸਾਨੁ ਬੇਕਸੂਰ ਹੋ ਗਏ|
ਜਿੰਦਗੀ ਨਾ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੀ ਏ
ਸਚ ਕਹਨਾ ਗੱਲ ਉਧੜੇ ਚੰਮ ਦੀ ਏ
ਹਕ਼ ਸਚ ਲਈ ਮਰਣਾ ਅਣਖ ਨਾਲ ਖੜਨਾ
ਹੁਣ ਰਹ ਗਿਆ ਪੁਰਾਣੀਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚ
ਹੁਣ ਨਾ ਲਭਦਾ ਭਗਤ ,ਸਰਾਭਾ ਕਿਤੇ
ਊਧਮ ਗਦਰੀ ਬਾਬੇਆਂ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਭੋਗ
ਚਮਕੋਂਦੇ ਰਹ ਗਏ ਸਿਰਫ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਦਾਤਾ ਵਾਰੇ ਜਿਨਾ ਤੋਂ ਤੂੰ ਸੀ ਲਾਲ ਆਪਣੇ
ਭਾਲਦਾ ਜੇ ਤੂ ਨਈ ਵਿਖਾਓੰਦਾ ਕੋਈ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਬਸ ਰਹ ਗਿਆ ਸਚ ਹਨੇਰੀ ਕੋਠੜੀ ਚ
"ਬਰਾੜਾ " ਗੱਲ ਸਚੀ ਮਘਦਾ ਰਹਨਾ ਚਾਨਣ
ਲਕੋਵੋ ਜਿਨਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਭਾਵੇਂ ਗੁਠਾਂ ਨੂ
ਸਚ ਕਹਨਾ ਗੱਲ ਉਧੜੇ ਚੰਮ ਦੀ ਏ
ਹਕ਼ ਸਚ ਲਈ ਮਰਣਾ ਅਣਖ ਨਾਲ ਖੜਨਾ
ਹੁਣ ਰਹ ਗਿਆ ਪੁਰਾਣੀਆ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚ
ਹੁਣ ਨਾ ਲਭਦਾ ਭਗਤ ,ਸਰਾਭਾ ਕਿਤੇ
ਊਧਮ ਗਦਰੀ ਬਾਬੇਆਂ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਭੋਗ
ਚਮਕੋਂਦੇ ਰਹ ਗਏ ਸਿਰਫ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਦਾਤਾ ਵਾਰੇ ਜਿਨਾ ਤੋਂ ਤੂੰ ਸੀ ਲਾਲ ਆਪਣੇ
ਭਾਲਦਾ ਜੇ ਤੂ ਨਈ ਵਿਖਾਓੰਦਾ ਕੋਈ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂ
ਬਸ ਰਹ ਗਿਆ ਸਚ ਹਨੇਰੀ ਕੋਠੜੀ ਚ
"ਬਰਾੜਾ " ਗੱਲ ਸਚੀ ਮਘਦਾ ਰਹਨਾ ਚਾਨਣ
ਲਕੋਵੋ ਜਿਨਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਭਾਵੇਂ ਗੁਠਾਂ ਨੂ
ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ.
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਹੁਣ ਪਰਖ ਕੇ ਮੈਂ ਵੇਖ ਲਿਆ, ਸਭ ਹੁੰਦੇ ਯਾਰ ਨੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ,
ਕੋਈ ਬਾਂਹ ਨਹੀਂ ਫੜਦਾ ਉਸ ਵੇਲੇ, ਜਦੋਂ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਅੱਜ ਕੁੱਖਾਂ ਕਬਰਾਂ ਬਣ ਗਈਆਂ, ਜਿੱਥੇ ਦਫ਼ਨ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਬਾਲੜੀਆਂ,
ਕਿੱਥੋਂ ਕੁੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਜੰਮਣਗੀਆਂ, ਜੇ ਹਾਲ ਹੀ ਰਹੇ ਇੰਝ ਕੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਉਹ 'ਕੱਲ ਦੇ ਨੇਤਾ' ਕੀ ਬਣਨੇ, ਜੋ ਗ਼ੁਰਬਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਲਦੇ ਨੇ,
ਕੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਡੋਰ ਸੰਭਾਲਣਗੇ, ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਮਾਰੇ ਨੇ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ
ਕੋਈ ਬਾਂਹ ਨਹੀਂ ਫੜਦਾ ਉਸ ਵੇਲੇ, ਜਦੋਂ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਅੱਜ ਕੁੱਖਾਂ ਕਬਰਾਂ ਬਣ ਗਈਆਂ, ਜਿੱਥੇ ਦਫ਼ਨ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਬਾਲੜੀਆਂ,
ਕਿੱਥੋਂ ਕੁੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਜੰਮਣਗੀਆਂ, ਜੇ ਹਾਲ ਹੀ ਰਹੇ ਇੰਝ ਕੁੱਖਾਂ ਦੇ |
ਉਹ 'ਕੱਲ ਦੇ ਨੇਤਾ' ਕੀ ਬਣਨੇ, ਜੋ ਗ਼ੁਰਬਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਲਦੇ ਨੇ,
ਕੀ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਡੋਰ ਸੰਭਾਲਣਗੇ, ਜੋ ਖ਼ੁਦ ਮਾਰੇ ਨੇ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ
ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਮੈਂ.
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਖਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਦੁੱਧ ਵੇਚਣ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਘਰ-ਘਰ, ਤੇ.
ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੇ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਪਈ ਵਿਕਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ
ਜਿੰਨੀ ਮੋਟੀ ਅਸਾਮੀ ਨੇ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਇੱਥੇ.
ਉਨੀਂ ਮੋਟੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰ ਗਰੰਥਾਂ ਦੀ ਸੁੰਹ ਖਾ ਕੇ.
ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਵਿਚਕਾਰ ਜੰਗ ਹੁੰਦੀ ਲਾਜਵਾਬ ਦੇਖੀ ਹੈ.
ਕਰਾ ਮੇਂ ਅਰਦਾਸ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰੀ,
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.
ਕਿਉ ਰੱਖਾ ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਲਮ ਵਿੱਚ ਸਿਆਹੀ
ਜਦ ਕੋਈ ਅਰਮਾਨ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਮਚਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉ ਸਭ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ
ਜਦ ਕੋਈ ਸੁੱਕਾ ਫੁੱਲ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚੋਂ' ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਕਸ਼ਿਸ਼ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ "ਚ"
ਪਰ ਕੀ ਕਰਾ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਪਿਘਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਜੇ ਰੱਬ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਮੰਗਾ
ਪਰ ਸੁਣਿਆ ਏ ਉਹ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ|
ਜਦ ਕੋਈ ਅਰਮਾਨ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਮਚਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉ ਸਭ ਸ਼ੱਕ ਕਰਦੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ
ਜਦ ਕੋਈ ਸੁੱਕਾ ਫੁੱਲ ਮੇਰੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚੋਂ' ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਕਸ਼ਿਸ਼ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ "ਚ"
ਪਰ ਕੀ ਕਰਾ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਪਿਘਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ,
ਜੇ ਰੱਬ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਮੰਗਾ
ਪਰ ਸੁਣਿਆ ਏ ਉਹ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ|
ਓਹਨਾਂ ਸਾਡੇ ਪੱਥਰ ਵੀ ਜਦ ਮਾਰਿਆ ਅਸਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਲਿਆ,
ਸਾਡਾ ਦਿੱਤਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਓਹਪੈਰਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਸਮਝ ਕੇ ਚੁਣਦੇ ਰਹੇ,
ਹਰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਓਹ ਸਾਡੀ ਨੂੰ ਬਸ ਚੰਦ ਸਿੱਕਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਤੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਮਿਟਾਵਣ ਲਈ,
ਪਰ ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੁਣਦੇ ਰਹੇ ਓਹ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵਾਂਗਰਾਂ ਪੂਜਦੇ ਰਹੇ,
ਓਹ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਸਾਡੀ ਸੀ, ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਧੇਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਸੁੱਟਿਆ,
ਫਿਰ ਟੁੱਟੇ ਹੇਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਓਹ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਫਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਸਾਡਾ ਦਿੱਤਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਓਹਪੈਰਾਂ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਸਮਝ ਕੇ ਚੁਣਦੇ ਰਹੇ,
ਹਰ ਸੌਗ਼ਾਤ ਓਹ ਸਾਡੀ ਨੂੰ ਬਸ ਚੰਦ ਸਿੱਕਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਤੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਸੱਦਿਆ ਸੀ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਮਿਟਾਵਣ ਲਈ,
ਪਰ ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੁਣਦੇ ਰਹੇ ਓਹ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ।
ਅਸੀਂ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵਾਂਗਰਾਂ ਪੂਜਦੇ ਰਹੇ,
ਓਹ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਸਾਡੀ ਸੀ, ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਧੇਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਸੁੱਟਿਆ,
ਫਿਰ ਟੁੱਟੇ ਹੇਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਓਹ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਫਰੋਲ਼ਦੇ ਰਹੇ।
ਖੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਝੂਠੇ ਪੈ ਜਾਣ,
ਪਰ ਯਾਰੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ,
ਯਾਰਾਂ ਲਈ ਕੀਤਾ ਪਾਪ ਵੀ ਮਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਅਨਮੋਲ ਦਾਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ,
ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਰੱਬ ਦਾ ਸਾਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਅਹਿਸਾਨ ਕੋਈ ਨਾ,
ਪੈਸੇ ਲਈ ਯਾਰ ਛੱਡਣਾ ਬਨਾਉਣਾ,
ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਬੱਸ ਰਹਿਣ ਵਸਦੀਆਂ ਯਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਢਾਣੀਆਂ,
ਨਾਲ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਹੀ ਖੂਨ ਚ ਤਾਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਮਿੱਤਰੋ,
ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਣ ਚ ਹੀ ਯਾਰੀ ਨਾਲ ਇਨਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ.
ਪਰ ਯਾਰੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ,
ਯਾਰਾਂ ਲਈ ਕੀਤਾ ਪਾਪ ਵੀ ਮਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਅਨਮੋਲ ਦਾਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ,
ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਰੱਬ ਦਾ ਸਾਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਅਹਿਸਾਨ ਕੋਈ ਨਾ,
ਪੈਸੇ ਲਈ ਯਾਰ ਛੱਡਣਾ ਬਨਾਉਣਾ,
ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਬੱਸ ਰਹਿਣ ਵਸਦੀਆਂ ਯਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਢਾਣੀਆਂ,
ਨਾਲ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਹੀ ਖੂਨ ਚ ਤਾਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,
ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਮਿੱਤਰੋ,
ਯਾਰੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਣ ਚ ਹੀ ਯਾਰੀ ਨਾਲ ਇਨਸਾਫ ਹੁੰਦਾ ਹੈ.
ਭੁੱਲਕੇ ਨਾ ਲੰਘੀ ਸੱਜਣਾ, ਨਗਰੀ ਇਸ਼ਕ ਵਾਲੀ
ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਹਨੇਰੇ, ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਪੱਲੇ ਤੇਰੇ
ਇਸ ਨਗਰੀ ਸੱਜਣ ਘੱਟ, ਠੱਗ ਚੋਰ ਵਧੇਰੇ
ਗੋਰੇ ਜਿਸਮ ਮਿੱਠੀ ਬੋਲੀ ਯਾਰ ਨਕਾਬੀ ਚਿਹਰੇ
ਲੁੱਟ ਲੈਂਦੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਆਕੇ ਸਾਹਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੇੜੇ
ਰੁੱਲਦਾ ਚਾਕ ਨਿਮਾਣਾ ਯਾਰੋ ਹੀਰ ਵੱਸੇ ਜਦ ਖੇੜੇ
ਮਾਰੂਥਲ ਸੜ੍ਹਦੀ ਸੱਸੀ ਯਾਰ ਨਾ ਦਿਸੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇ ਨਖ਼ਰੇ ਫਿਰ ਸੱਜਣਾ ਲਾਰੇ
ਟੁੱਟੀ ਤੇ ਗਿਣੇ ਪੈਂਦੇ ਬਹਿ ਰਾਤੀਂ ਅੰਬਰੀਂ ਤਾਰੇ
ਗਮ ਦੇਕੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ
ਬਣ ਸੂਲਾਂ ਚੁੰਭਦੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨਾਲ ਵਕਤ ਗੁਜਾਰੇ
ਮਰ ਮਰ ਜੀਣ ਲਈ ਪੀਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹੰਝੂ ਖਾਰੇ
ਜਾਨ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੁੰਦੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ
ਨਗਰੀ ਵਿੱਚ ਹਨੇਰੇ, ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਪੱਲੇ ਤੇਰੇ
ਇਸ ਨਗਰੀ ਸੱਜਣ ਘੱਟ, ਠੱਗ ਚੋਰ ਵਧੇਰੇ
ਗੋਰੇ ਜਿਸਮ ਮਿੱਠੀ ਬੋਲੀ ਯਾਰ ਨਕਾਬੀ ਚਿਹਰੇ
ਲੁੱਟ ਲੈਂਦੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਆਕੇ ਸਾਹਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨੇੜੇ
ਰੁੱਲਦਾ ਚਾਕ ਨਿਮਾਣਾ ਯਾਰੋ ਹੀਰ ਵੱਸੇ ਜਦ ਖੇੜੇ
ਮਾਰੂਥਲ ਸੜ੍ਹਦੀ ਸੱਸੀ ਯਾਰ ਨਾ ਦਿਸੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਬੂਬ ਦੇ ਨਖ਼ਰੇ ਫਿਰ ਸੱਜਣਾ ਲਾਰੇ
ਟੁੱਟੀ ਤੇ ਗਿਣੇ ਪੈਂਦੇ ਬਹਿ ਰਾਤੀਂ ਅੰਬਰੀਂ ਤਾਰੇ
ਗਮ ਦੇਕੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ
ਬਣ ਸੂਲਾਂ ਚੁੰਭਦੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨਾਲ ਵਕਤ ਗੁਜਾਰੇ
ਮਰ ਮਰ ਜੀਣ ਲਈ ਪੀਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹੰਝੂ ਖਾਰੇ
ਜਾਨ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੁੰਦੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ
ਕੋਈ ਡਾਲੀਆਂ ਚੋ ਲੰਘਿਆ ਹਵਾ ਬਣਕੇ,
ਅਸੀਂ ਰਹਿ ਗਏ ਬਿਰਖ ਵਾਲੀ ਹਾਅ ਬਣਕੇ,
ਪੈਂੜਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਤੀਕ ਦੂਰ ਦੂਰ ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੇ ਪੱਤੇ,
ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਦਾ ਗੁਨਾਹ ਬਣਕੇ,
ਪਿਆ ਅੰਬੀਆ ਨੂੰ ਬੂਰ ਸੀ ਕਿ ਕੋਇਲ ਕੂਕ ਪਈ,
ਕਿਸੇ ਜਿੰਦ ਬੀਆਬਾਨ ਦੀ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ,
ਕਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਕਰ,
ਐਂਵੇ ਲੰਘ ਜਾਨਾ ਪਾਣੀਂ ਕਦੇ ਵਾਅ ਬਣਕੇ,
ਜਦੋਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਹਾਣਦਾ ਸੀ ਸਾਂਵਲਾ ਜਿਹਾ,
ਜਦੋਂ ਜੁਦਾ ਹੋਇਆ ਤੁਰ ਗਿਆ ਖੁਦਾ ਬਣਕੇ
ਅਸੀਂ ਰਹਿ ਗਏ ਬਿਰਖ ਵਾਲੀ ਹਾਅ ਬਣਕੇ,
ਪੈਂੜਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਤੀਕ ਦੂਰ ਦੂਰ ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੇ ਪੱਤੇ,
ਡਿੱਗੇ ਮੇਰੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਦਾ ਗੁਨਾਹ ਬਣਕੇ,
ਪਿਆ ਅੰਬੀਆ ਨੂੰ ਬੂਰ ਸੀ ਕਿ ਕੋਇਲ ਕੂਕ ਪਈ,
ਕਿਸੇ ਜਿੰਦ ਬੀਆਬਾਨ ਦੀ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ,
ਕਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਕਰ,
ਐਂਵੇ ਲੰਘ ਜਾਨਾ ਪਾਣੀਂ ਕਦੇ ਵਾਅ ਬਣਕੇ,
ਜਦੋਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਹਾਣਦਾ ਸੀ ਸਾਂਵਲਾ ਜਿਹਾ,
ਜਦੋਂ ਜੁਦਾ ਹੋਇਆ ਤੁਰ ਗਿਆ ਖੁਦਾ ਬਣਕੇ
ਸੋਹਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕੋਈ ਨਾ,
ਰੋਟੀ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਡੰਗ ਮਿਲੇ ਨਾ,
ਓਹਨੂੰ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾ ਲੰਘੇ ਸਾਡਾ ਡੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਰੁੱਸ ਗਏ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਬੋਲ ਪਏ,
ਇਹ ਤਾਂ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਓਣ ਦਾ ਢੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਆਖੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਦੇਣ ਜੋਗੇ ਨਹੀਂ,
ਨਾਲੇ ਸਾਡੀ ਵੀ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਮੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਦਿਲ ਤੋਡਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਕੋਈ ਕੇਸ ਹੋ ਸਕੇ,
ਦਿਲਾ ਹਲੇ ਤੱਕ ਐਸਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੋਈ,
ਰੋਟੀ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਡੰਗ ਮਿਲੇ ਨਾ,
ਓਹਨੂੰ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾ ਲੰਘੇ ਸਾਡਾ ਡੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਰੁੱਸ ਗਏ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਬੋਲ ਪਏ,
ਇਹ ਤਾਂ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਓਣ ਦਾ ਢੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਆਖੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਦੇਣ ਜੋਗੇ ਨਹੀਂ,
ਨਾਲੇ ਸਾਡੀ ਵੀ ਤਾਂ ਓਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਮੰਗ ਕੋਈ ਨਾ,
ਦਿਲ ਤੋਡਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਕੋਈ ਕੇਸ ਹੋ ਸਕੇ,
ਦਿਲਾ ਹਲੇ ਤੱਕ ਐਸਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੋਈ,
ਜਿਹੜੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਬਹੁਤਾ ਦਿਲੋਂ ਭਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਉਹਨਾ ਇਸ਼ਕੇ ਚ ਫੱਟ ਬੜੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਰੋਜ ਮਹਿਫਲਾਂ ਸਜਾਉਂਦੇ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਹਸਾਉਂਦੇ
ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਜਾਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਦਿਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲੁਟਾਂਉਦੇ ਰਾਤੀਂ ਡੋਲਦੇ ਨੇ ਹੰਝੂ
ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਦੇ ਜਿਊਂਦੇ ਪਰ ਮਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਫੁੱਲ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਮਾਣਦੇ
ਪਰ ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਉਹਨਾ ਕਿੰਨੇ ਕੰਡੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ.....
ਉਹਨਾ ਇਸ਼ਕੇ ਚ ਫੱਟ ਬੜੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਰੋਜ ਮਹਿਫਲਾਂ ਸਜਾਉਂਦੇ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਹਸਾਉਂਦੇ
ਪਰ ਕਿਹੜਾ ਜਾਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਦਿਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲੁਟਾਂਉਦੇ ਰਾਤੀਂ ਡੋਲਦੇ ਨੇ ਹੰਝੂ
ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਦੇ ਜਿਊਂਦੇ ਪਰ ਮਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਫੁੱਲ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਮਾਣਦੇ
ਪਰ ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਉਹਨਾ ਕਿੰਨੇ ਕੰਡੇ ਜਰੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ.....
ਕੀ ਕਮੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਤੂੰ ਦਿਲ ਚੋ ਮੈਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ
ਪਾ ਕੇ ਜਿੰਦ ਦੁੱਖਾ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਇੱਕਲਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਨਹੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਦੋਸ਼ ਵੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੈ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਜਦੋ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੀ ਪੂਜਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੇ ਕਰਦੇ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤਾ ਉਹਨੇ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਦੇਣੀ ਸੀ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸੀ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੱਟ ਨੂ ਚੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਖੁਮਾਰੀ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਵਾਲੀ
ਬਾਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਤਾ ਹੁਣ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚੋ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ
ਪਾ ਕੇ ਜਿੰਦ ਦੁੱਖਾ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਇੱਕਲਾ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਨਹੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਦੋਸ਼ ਵੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੈ ਸੱਜਣਾ ਵੇ
ਜਦੋ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੀ ਪੂਜਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੇ ਕਰਦੇ ਨਾ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤਾ ਉਹਨੇ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਦੇਣੀ ਸੀ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸੀ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਜੱਟ ਨੂ ਚੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਖੁਮਾਰੀ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਵਾਲੀ
ਬਾਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਤਾ ਹੁਣ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚੋ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ
ਮੁੱਲ ਨੀ ਪਤਾ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ,
ਤਾਹੀਓਂ ਵੇਚ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟ ਗਈ ਸੀ.
ਸਦਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕੀਤੀ ਅਸਾਂ ਪਰ,
ਛਤਰੀ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਤਾਣ ਤੂੰ ਖੜ੍ ਗਈ ਸੀ.
ਅਣਥੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਦਿਲ 'ਚ ਵੱਸਣ ਦੀ ਪਰ,
ਬੂਹੇ ਦਿਲ ਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜਿੰਦਰਾ ਜੜ੍ ਗਈ ਸੀ
ਉਸੇ ਥਾਏਂ ਪਿਆ ਏ ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਖਜ਼ਾਨਾ,
ਜਿਸ ਦਿਲ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਦੱਬ ਗਈ ਸੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਰੁਲਦਾ,
ਜੀਹਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਜਾਣ ਅਧੂਰਾ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ
ਪਰਤ ਕੇ ਦੇਖੇ ਸੱਜਣਾ ਜਦ ਵੀ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ,
ਮਿਲਣਗੇ ਯਾਰ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੱਗ ਗਈ ਸੀ
ਉਸ ਥਾਏਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲੂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੀਂਦਾ,
ਜਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਰਾਹਾਂ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ
ਤਾਹੀਓਂ ਵੇਚ ਨਾਮਣਾ ਖੱਟ ਗਈ ਸੀ.
ਸਦਾ ਪਿਆਰ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕੀਤੀ ਅਸਾਂ ਪਰ,
ਛਤਰੀ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਤਾਣ ਤੂੰ ਖੜ੍ ਗਈ ਸੀ.
ਅਣਥੱਕ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਦਿਲ 'ਚ ਵੱਸਣ ਦੀ ਪਰ,
ਬੂਹੇ ਦਿਲ ਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜਿੰਦਰਾ ਜੜ੍ ਗਈ ਸੀ
ਉਸੇ ਥਾਏਂ ਪਿਆ ਏ ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਖਜ਼ਾਨਾ,
ਜਿਸ ਦਿਲ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਦੱਬ ਗਈ ਸੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜੋ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਰੁਲਦਾ,
ਜੀਹਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਜਾਣ ਅਧੂਰਾ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ
ਪਰਤ ਕੇ ਦੇਖੇ ਸੱਜਣਾ ਜਦ ਵੀ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ,
ਮਿਲਣਗੇ ਯਾਰ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੱਗ ਗਈ ਸੀ
ਉਸ ਥਾਏਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲੂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰੀਂਦਾ,
ਜਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਰਾਹਾਂ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ
ਸਾਡੀ ਦੋਸਤੀ ਜਾਂ ਆਪਣਾ ਗ਼ਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਦੋਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤੈਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਨਹੀਂ ਕੱਟੇ ਜਾਣੇ ਦਿਨ
ਯਾਦ ਆਪਣੀ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਲੰਘੇ ਲਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਈ ਹਾੜ ਤੇ ਸਿਆਲ
ਕਦੋਂ ਆਉਣਾ ਏ ਤੂੰ ਦਿਨ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਬੜੀ ਭੁੱਲ ਹੋਈ ਪਿਆਰ ਮੰਗ ਬੈਠੇ ਹਾਂ
ਥੋੜਾ ਵਫਾ ਵਾਲਾ ਤੂੰ ਵੀ ਦਸਤੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਕੰਮ ਆਪਣਾ ਹੀ ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਗੱਲ ਦਿਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਦੋਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤੈਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਨਹੀਂ ਕੱਟੇ ਜਾਣੇ ਦਿਨ
ਯਾਦ ਆਪਣੀ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਸਾਥੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਲੰਘੇ ਲਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕਈ ਹਾੜ ਤੇ ਸਿਆਲ
ਕਦੋਂ ਆਉਣਾ ਏ ਤੂੰ ਦਿਨ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਸਾਥੋਂ ਬੜੀ ਭੁੱਲ ਹੋਈ ਪਿਆਰ ਮੰਗ ਬੈਠੇ ਹਾਂ
ਥੋੜਾ ਵਫਾ ਵਾਲਾ ਤੂੰ ਵੀ ਦਸਤੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਕੰਮ ਆਪਣਾ ਹੀ ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਗੱਲ ਦਿਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਹਜ਼ੂਰ ਰੱਖ ਲੈ
ਪੁੱਤ ਗਿਆ ਪ੍ਰਦੇਸ ਨੂੰ, ਹੱਥੋਂ ਗਈ ਜ਼ਮੀਨ,
ਉਥੇ ਰੋਟੀ ਨਾ ਲੱਭਦੀ, ਏਥੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ, ਫ਼ੀਮ।
ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਫ਼ੂਨ,
”ਮੈਂ ਐਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਬਾਬਲਾ, ਹੁਣ ਵਿਗੜੀ ਮੇਰੀ ਜੂਨ।
ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਨਾ ਲੱਗੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿਚ, ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਦੇਸ ਬੁਲਾ,
ਮਾਂ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਚੇਤੇ ਆਂਵਦੀ, ਰਹੀ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗ ਕੁਰਲਾ…।”
ਪਿਓ, ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਿਹਾ,”ਕਰ ਲੈ ਹੱਥੀਂ ਕਾਰ,
ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਕੱਖ ਨਾ ਬੱਚਿਆ, ਤੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰ…।
ਗਹਿਣਾ-ਗੱਟਾ ਵਿਕ ਗਿਆ, ਅੱਧੇ ਵਿਕ ਗਏ ਖੇਤ,
ਖੱਟੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ, ਰਲ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਰੇਤ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਰਿਆਂ-ਭਰਿਆਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ, ਭਟਕੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ,
ਵੇਚ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁੱਲਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਤੂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਖੂਹ…।”
ਯਾਰ ਨੂੰ ਡੋਲਦਾ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਹਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦਿੱਤੀ ਸਲਾਹ,
”ਕੋਈ ਗੋਰੀ ਲੱਭ ‘ਡਾਇਵੋਰਸੀ’, ਏਥੇ ਕਰਲੈ ਵਿਆਹ।”
ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਲੱਭ ਲਈ, ਮਾਂ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਨਾਰ,
ਮੇਮ ਨੂੰ ‘ਨੌਕਰ’ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਠਾਹਰ
ਉਥੇ ਰੋਟੀ ਨਾ ਲੱਭਦੀ, ਏਥੇ ਖਾਂਦਾ ਸੀ, ਫ਼ੀਮ।
ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਫ਼ੂਨ,
”ਮੈਂ ਐਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਬਾਬਲਾ, ਹੁਣ ਵਿਗੜੀ ਮੇਰੀ ਜੂਨ।
ਮੇਰਾ ਚਿੱਤ ਨਾ ਲੱਗੇ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿਚ, ਮੈਨੂੰ ਛੇਤੀ ਦੇਸ ਬੁਲਾ,
ਮਾਂ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਚੇਤੇ ਆਂਵਦੀ, ਰਹੀ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗ ਕੁਰਲਾ…।”
ਪਿਓ, ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਿਹਾ,”ਕਰ ਲੈ ਹੱਥੀਂ ਕਾਰ,
ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ ਕੱਖ ਨਾ ਬੱਚਿਆ, ਤੂੰ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰ…।
ਗਹਿਣਾ-ਗੱਟਾ ਵਿਕ ਗਿਆ, ਅੱਧੇ ਵਿਕ ਗਏ ਖੇਤ,
ਖੱਟੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ, ਰਲ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਰੇਤ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਰਿਆਂ-ਭਰਿਆਂ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ, ਭਟਕੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ,
ਵੇਚ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁੱਲਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਤੂਤਾਂ ਵਾਲਾ ਖੂਹ…।”
ਯਾਰ ਨੂੰ ਡੋਲਦਾ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਹਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦਿੱਤੀ ਸਲਾਹ,
”ਕੋਈ ਗੋਰੀ ਲੱਭ ‘ਡਾਇਵੋਰਸੀ’, ਏਥੇ ਕਰਲੈ ਵਿਆਹ।”
ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਲੱਭ ਲਈ, ਮਾਂ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਨਾਰ,
ਮੇਮ ਨੂੰ ‘ਨੌਕਰ’ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਠਾਹਰ
ਜਿਥੇ ਗਰੀਬ ਸੜਕ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਨੇ,ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ ਕੁੱਤੇ ਨੇ ,ਕਿਰਤੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਭੁੱਖੇ ਨੇ,
ਜਿਸ ਮੁਲਕ 'ਚ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਹੈ,ਜਿਥੇ ਚਲਦੀ ਸੀਨਾ ਜ਼ੋਰੀ ਹੈ,
ਜਿਥੇ ਔਰਤ ਕੁੱਟਦੀ ਰੋੜੀ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਬੱਚੇ ਹੱਥ ਹਥੌੜੀ ਹੈ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ।
ਜਿਥੇ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਪੁਲਸ ਲਾਹੁੰਦੀ ਦਸਤਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਨਾ ਹੱਕ ਮਿਲਣ ਹੱਕਦਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਸਹੂਰਤ ਮਿਲੇ ਗੱਦਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਜਿਥੇ ਨਿੱਤ ਘੁਟਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਇਨਸਾਫ ਦੇ ਮੁੰਦਰ ਗੁੰਗੇ ਨੇ
ਗੱਦੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਗੁੰਡੇ ਨੇ, ਬੰਦ ਨਿਆਂ ਦੇ ਕੁੰਡੇ ਨੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ
ਜਿਸ ਮੁਲਕ 'ਚ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਹੈ,ਜਿਥੇ ਚਲਦੀ ਸੀਨਾ ਜ਼ੋਰੀ ਹੈ,
ਜਿਥੇ ਔਰਤ ਕੁੱਟਦੀ ਰੋੜੀ ਹੈ, ਜਿਥੇ ਬੱਚੇ ਹੱਥ ਹਥੌੜੀ ਹੈ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ।
ਜਿਥੇ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਪੁਲਸ ਲਾਹੁੰਦੀ ਦਸਤਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਨਾ ਹੱਕ ਮਿਲਣ ਹੱਕਦਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਜਿਥੇ ਸਹੂਰਤ ਮਿਲੇ ਗੱਦਾਰਾਂ ਨੂੰ
ਜਿਥੇ ਨਿੱਤ ਘੁਟਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਇਨਸਾਫ ਦੇ ਮੁੰਦਰ ਗੁੰਗੇ ਨੇ
ਗੱਦੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਗੁੰਡੇ ਨੇ, ਬੰਦ ਨਿਆਂ ਦੇ ਕੁੰਡੇ ਨੇ,
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਹਾਂ
ਕੀ ਕਿਸੇ ਨੂ ਕਰੀਏ ਸ਼ਿਕਵਾ,
ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ ਹੋਏ ਨੇ,
ਜਿਨਾ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਸਾਨੂ ਮੇਹਕ ਨੀ ਮਿਲਦੀ,
ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਫੁੱਲ ਉਗਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..
ਜਿਨਾ ਦੁਖਾਂ ਨੂ ਸੋਚ ਕੇ ਕੰਬਦੀ ਦੁਨੀਆਂ,
ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਦੁਖ ਹੰਦਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..
ਕਿਸਮਤ ਬਾਂਝ ਨੀ ਸਚੇ ਯਾਰ ਮਿਲਦੇ ,
ਉਂਝ ਭਾਵੇਂ ਲਖਾਂ ਯਾਰ ਬਨਾਏ ਹੋਏ ਨੇ..
ਮਹਫਿਲਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਹਸਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,
ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ " ਦਿਲ " ਵਿਚ ਦਰਦ ਛੁਪਾਏ ਹੋਏ ਨੇ.
ਅਸੀਂ ਮਾੜੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਏ ਹੋਏ ਨੇ,
ਜਿਨਾ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਸਾਨੂ ਮੇਹਕ ਨੀ ਮਿਲਦੀ,
ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਫੁੱਲ ਉਗਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..
ਜਿਨਾ ਦੁਖਾਂ ਨੂ ਸੋਚ ਕੇ ਕੰਬਦੀ ਦੁਨੀਆਂ,
ਅਸੀਂ ਏਹੋ ਜੇਹੇ ਦੁਖ ਹੰਦਾਏ ਹੋਏ ਨੇ ..
ਕਿਸਮਤ ਬਾਂਝ ਨੀ ਸਚੇ ਯਾਰ ਮਿਲਦੇ ,
ਉਂਝ ਭਾਵੇਂ ਲਖਾਂ ਯਾਰ ਬਨਾਏ ਹੋਏ ਨੇ..
ਮਹਫਿਲਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਹਸਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,
ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ " ਦਿਲ " ਵਿਚ ਦਰਦ ਛੁਪਾਏ ਹੋਏ ਨੇ.
ਪਿਆਰ ਚ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ , ਮੈਥੋਂ ਮੁੱਖ ਮੋੜੇ ਦੀ
ਦੱਸ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਵਾਂ, ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਤੋੜੇ ਦੀ
ਤੇਰੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ ਗੁਨਾਂਹ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ
ਤੇਰੇ ਜਿਹੇ ਝੂਠਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਬਦਨਾਮ
ਰੱਬ ਜਿਹੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਨਾਮ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਸੀ ਮਸਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ
ਦੱਸ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇਵਾਂ, ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਤੋੜੇ ਦੀ
ਤੇਰੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਮੈਂ ਗੁਨਾਂਹ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ
ਤੇਰੇ ਜਿਹੇ ਝੂਠਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਬਦਨਾਮ
ਰੱਬ ਜਿਹੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਨਾਮ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਸੀ ਮਸਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਲਵਾਂਉਂਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ
ਕਰਾ ਮੇਂ ਅਰਦਾਸ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਤੂੰ ਕਬੂਲ ਕਰੀ,
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.
ਕਰਦਾ ਜੋ ਦਿੱਲੋ ਪਿਆਰ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਉਸ ਤੋ ਦੂਰ ਕਰੀ,
ਕਰਦੀ ਹਾ ਤੇਰੇ ਤੇ ਇੰਨਾ ਯਕੀਨ ਰੱਬਾ ਸਭ ਤੇ ਮੇਹਰਾ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਰੱਖੀ,
ਨਾ ਟੁੱਟਣ ਦੇਵੀ ਭਰੋਸਾ ਮੇਰਾ ਬੂਰੇ ਖਿਆਲਾ ਤੋ ਸਭ ਨੂੰ ਵੱਖ ਰੱਖੀ,
ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਲੂਮਾ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦਾ ਇਥੇ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨਸਾਫ ਕਰੀ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਫਰਿਆਦ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾ ਚ ਜੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਮਾਫ ਕਰੀ.
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ।
ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਸੁਕਰਾਤ ਵਾਂਗੂੰ ਪੀ ਪਿਆਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ।
ਦਰਦ ਬੜਾ ਨੇ ਦੇ ਰਹੇ ਫੁੱਲ ਜੋ ਮਾਰੇ ਯਾਰ ਨੇ,
ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਂਵਦਾ ਪੱਥਰ ਮਾਰੇ ਗ਼ੈਰ ਦਾ।
ਗੀਤ ਉਹ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਣੇ ਗਾਏ ਜੋ ਹਵਾ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ,
ਆਖਿਰੀ ਹੈ ਇਹ ਬੋਲ ਮੇਰਾ, ਇਸ ਸਰਾਪੀ ਬਹਿਰ ਦਾ।
ਰਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਇਹ ਰੌਣਕਾਂ ਰਹਿਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਦਾ,
ਆਖਰੀ ਲਮਾਹ ਸਮਝ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਅਭਾਗੇ ਪਹਿਰ ਦਾ।
ਬਣਾਇਆ ਕਦੇ ਸੀ ਆਸ਼ੀਆਂ, ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਰੇਤ ਤੇ,
ਥਪੇੜਾ ਨਾ ਸੀ ਸਹਿ ਸਕਿਆ, ਉਂਠੀ ਕਾਤਿਲ ਲਹਿਰ ਦਾ।
ਹਸਤੀ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕੀ ਲਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ,
ਸਿਲ੍ਹਾ ਹੈ ਮਿਲਿਆ ‘ਤੀਰ’ ਨੂੰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ ਉਂਠੇ ਕਹਿਰ ਦਾ।
ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਸੁਕਰਾਤ ਵਾਂਗੂੰ ਪੀ ਪਿਆਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ।
ਦਰਦ ਬੜਾ ਨੇ ਦੇ ਰਹੇ ਫੁੱਲ ਜੋ ਮਾਰੇ ਯਾਰ ਨੇ,
ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਂਵਦਾ ਪੱਥਰ ਮਾਰੇ ਗ਼ੈਰ ਦਾ।
ਗੀਤ ਉਹ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਣੇ ਗਾਏ ਜੋ ਹਵਾ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ,
ਆਖਿਰੀ ਹੈ ਇਹ ਬੋਲ ਮੇਰਾ, ਇਸ ਸਰਾਪੀ ਬਹਿਰ ਦਾ।
ਰਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਇਹ ਰੌਣਕਾਂ ਰਹਿਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸਦਾ,
ਆਖਰੀ ਲਮਾਹ ਸਮਝ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਅਭਾਗੇ ਪਹਿਰ ਦਾ।
ਬਣਾਇਆ ਕਦੇ ਸੀ ਆਸ਼ੀਆਂ, ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਰੇਤ ਤੇ,
ਥਪੇੜਾ ਨਾ ਸੀ ਸਹਿ ਸਕਿਆ, ਉਂਠੀ ਕਾਤਿਲ ਲਹਿਰ ਦਾ।
ਹਸਤੀ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕੀ ਲਿਆ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ,
ਸਿਲ੍ਹਾ ਹੈ ਮਿਲਿਆ ‘ਤੀਰ’ ਨੂੰ ਮਜ੍ਹਬਾਂ ਦੇ ਉਂਠੇ ਕਹਿਰ ਦਾ।
ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈ ਅੱਜ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ
ਖਾਸ ਹੈ
ਡਿੱਗਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕਣੀ ਅੰਬਰੋਂ
ਬੱਦਲਾਂ ਨੇ ਢੱਕਿਆ ਆਕਾਸ਼ ਹੈ ।
ਨਹਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਚੜੀਆ ਵੀ
ਖੜੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ
ਕਿਉਂ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਰੁੱਤ
ਕਰਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੈ ।
ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ
ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਇੰਝ
ਜਿਵੇਂ ਮਨ ਹਢਾ ਰਿਹਾ ਵਣਵਾਸ ਹੈ ।
ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੁਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਕੂਕ\'ਚੋ
ਬਾਕੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਲਈ
ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਬਕਵਾਸ਼ ਹੈ ।
ਲੱਤੜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਰਿਸ਼ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਈ ਵਾਰ
ਪਰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਉਂਘਰਦੇ ਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਜਿਵੇਂ ਉਂਘਰਦੀ ਘਾਸ ਹੈ ।
ਇੱਕਲੇਪਣ ਵਿੱਚ ਮਨ ਰਹਿੰਦਾ ਤੜਫ਼ਦਾ
ਖਿੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ
ਜਦ ਹੁੰਦੀ ਤੂੰ ਆਸ ਪਾਸ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਬਾਅਦੋਂ ਸਤਵੰਤ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈ ਅੱਜ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ ਖਾਸ ਹੈ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ
ਖਾਸ ਹੈ
ਡਿੱਗਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕਣੀ ਅੰਬਰੋਂ
ਬੱਦਲਾਂ ਨੇ ਢੱਕਿਆ ਆਕਾਸ਼ ਹੈ ।
ਨਹਾਉਂਦੀਆਂ ਨੇ ਚੜੀਆ ਵੀ
ਖੜੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ
ਕਿਉਂ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਰੁੱਤ
ਕਰਦੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੈ ।
ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ
ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਇੰਝ
ਜਿਵੇਂ ਮਨ ਹਢਾ ਰਿਹਾ ਵਣਵਾਸ ਹੈ ।
ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੁਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਕੂਕ\'ਚੋ
ਬਾਕੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਲਈ
ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਬਕਵਾਸ਼ ਹੈ ।
ਲੱਤੜੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਰਿਸ਼ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਈ ਵਾਰ
ਪਰ ਮੁੜ-ਮੁੜ ਉਂਘਰਦੇ ਨੇ ਜਜ਼ਬਾਤ
ਜਿਵੇਂ ਉਂਘਰਦੀ ਘਾਸ ਹੈ ।
ਇੱਕਲੇਪਣ ਵਿੱਚ ਮਨ ਰਹਿੰਦਾ ਤੜਫ਼ਦਾ
ਖਿੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਦਿਲ
ਜਦ ਹੁੰਦੀ ਤੂੰ ਆਸ ਪਾਸ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਬਾਅਦੋਂ ਸਤਵੰਤ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਲਾਸ਼ ਹੈ
ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈ ਅੱਜ ਯਾਦ ਤੇਰੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਦਿਨ ਖਾਸ ਹੈ
ਉੱਚੀਆਂ-ਉੱਚੀਆਂ ਬਾਂਹਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ,
ਜਦ ਖੜਨੇ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਜਦ ਔਕੜ ਵਿਚ ਅੱਗੇ ਵਧਕੇ ਘੁੱਟਕੇ ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ,
ਬਹੁਤ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਬੋਝ ਬਣੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਛੇਤੀ ਲੰਘਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ,
ਵਿਰਲੇ ਇਸ ਚੋਂ ਪਾਰ ਗਏ ਨੇ ਬਹੁਤੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਜੰਗ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਸਬ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਵੀ ਪਰਖੇ,
ਪਿਆਰ ਦੇ ਉਸ ਦੇ ਤੀਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਜਦ ਖੜਨੇ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਜਦ ਔਕੜ ਵਿਚ ਅੱਗੇ ਵਧਕੇ ਘੁੱਟਕੇ ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ,
ਬਹੁਤ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਬੋਝ ਬਣੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਛੇਤੀ ਲੰਘਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ,
ਵਿਰਲੇ ਇਸ ਚੋਂ ਪਾਰ ਗਏ ਨੇ ਬਹੁਤੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਜੰਗ ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਸਬ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਵੀ ਪਰਖੇ,
ਪਿਆਰ ਦੇ ਉਸ ਦੇ ਤੀਰਾਂ ਮੂਹਰੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਰ ਗਵਾਚੇ।
ਠੋਕਰ ਹੈ ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ,ਸੁੱਖ ਇੱਕ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਦੁੱਖਾਂ ਭਰੀ ਇਹ ਜਿ਼ੰਦਗੀ,ਕੋਈ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਨਹੀਂ
ਮੇਥੋਂ ਸੁਖੀ ਨੇ ਵਸਦੇ, ਦੋਜ਼ਖ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ
ਮੇਰੇ ਜੇਹਾ ਬਦ ਕਿਸਮਤ,ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਧੱਕੇ ਠੇਡੇ ਠੋਕਰਾਂ , ਚੋਟਾਂ ਤੇ ਹਾਦਸੇ
ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ,ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਸੀ ਨਹੀਂ
ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ,ਰੰਗਤ ਤਾਂ ਖੂਬ ਸੀ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫੁੱਲ ਦੀ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਮਿਲੀ ਨਹੀਂ
ਲੱਖਾਂ ਸਦਮੇਂ ਸੈਹਿ ਲਏ,ਦੜ ਵੱਟ ਦਿੱਲ ਨੇ
ਸਿ਼ਕਵਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ,ਆਹ ਵੀ ਨਿਕਲੀ ਨਹੀਂ
ਵੈਰੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਅਰਸ਼ੀ,ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਵੈਰੀ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਤਾਂ,ਕੀਤੀ ਭਲੀ ਨਹੀਂ
ਦੁੱਖਾਂ ਭਰੀ ਇਹ ਜਿ਼ੰਦਗੀ,ਕੋਈ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਨਹੀਂ
ਮੇਥੋਂ ਸੁਖੀ ਨੇ ਵਸਦੇ, ਦੋਜ਼ਖ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ
ਮੇਰੇ ਜੇਹਾ ਬਦ ਕਿਸਮਤ,ਦਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਧੱਕੇ ਠੇਡੇ ਠੋਕਰਾਂ , ਚੋਟਾਂ ਤੇ ਹਾਦਸੇ
ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ,ਕੀਤੀ ਮੈਂ ਸੀ ਨਹੀਂ
ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ,ਰੰਗਤ ਤਾਂ ਖੂਬ ਸੀ
ਪਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਫੁੱਲ ਦੀ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਮਿਲੀ ਨਹੀਂ
ਲੱਖਾਂ ਸਦਮੇਂ ਸੈਹਿ ਲਏ,ਦੜ ਵੱਟ ਦਿੱਲ ਨੇ
ਸਿ਼ਕਵਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ,ਆਹ ਵੀ ਨਿਕਲੀ ਨਹੀਂ
ਵੈਰੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਅਰਸ਼ੀ,ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਵੈਰੀ
ਮੇਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਵੀ ਤਾਂ,ਕੀਤੀ ਭਲੀ ਨਹੀਂ
ਗਾਥਾ ਜੁਲਮ ਦੀ ਜਦੋਂ ਪਰਚਾਰ ਹੋਵੇਗੀ,
ਸਾਡਾ ਸਿਰ ਤੇ ਤੇਰੀ ਕਟਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।1।
ਕੌਣ ਸੱਚਾ ? ਦੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਰਖ ਹੋਊ,
ਤਵੀ ਦੇ ਤਖਤ ਤੇ ਸੱਚੀ ਸਰਕਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।2।
ਵਿੱਸਰੀ ਤੂੰਂ ਜੇ ਮੇਰਿਆਂ ਚੇਤਿਆਂ ਚੋਂ,
ਅੰਬਰ ਕੰਬੇਗਾ ਧਰਤੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।3।
ਪੈੜ ਲੱਭ ਕੇ ਹਵਾ ਚੋਂ ਚਾਨਣਾਂ ਦੀ,
ਸਾਜਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਨ੍ਹੇਰੀ ਤਲਵਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।4।
ਮਾਣ ਟੁੱਟੇਗਾ ਮਹਿਲਾਂ ਤੇਰਿਆਂ ਦਾ
ਝੁੱਗੀ ਸਾਡੀ ਨਾ ਜਦ ਕਰਜ਼ਦਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।5।
ਹਸਰਤ ਤੇਰੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ਬਸ ਬਾਕੀ
ਮੌਤ ਖੜੀ ਜਦ ਮੇਰੇ ਦੁਆਰ ਹੋਵੇਗੀ
ਸਾਡਾ ਸਿਰ ਤੇ ਤੇਰੀ ਕਟਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।1।
ਕੌਣ ਸੱਚਾ ? ਦੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਰਖ ਹੋਊ,
ਤਵੀ ਦੇ ਤਖਤ ਤੇ ਸੱਚੀ ਸਰਕਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।2।
ਵਿੱਸਰੀ ਤੂੰਂ ਜੇ ਮੇਰਿਆਂ ਚੇਤਿਆਂ ਚੋਂ,
ਅੰਬਰ ਕੰਬੇਗਾ ਧਰਤੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।3।
ਪੈੜ ਲੱਭ ਕੇ ਹਵਾ ਚੋਂ ਚਾਨਣਾਂ ਦੀ,
ਸਾਜਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਨ੍ਹੇਰੀ ਤਲਵਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।4।
ਮਾਣ ਟੁੱਟੇਗਾ ਮਹਿਲਾਂ ਤੇਰਿਆਂ ਦਾ
ਝੁੱਗੀ ਸਾਡੀ ਨਾ ਜਦ ਕਰਜ਼ਦਾਰ ਹੋਵੇਗੀ।5।
ਹਸਰਤ ਤੇਰੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ਬਸ ਬਾਕੀ
ਮੌਤ ਖੜੀ ਜਦ ਮੇਰੇ ਦੁਆਰ ਹੋਵੇਗੀ
ਜਿਉਂਦੇ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾਂ ਨਾ ਪੁਛਿਆ ਮਰੇ ਬਾਦ ਬੁੱਤ ਬਣਾਂਦੇ।
ਤੇਰੀ ਸਮਾਧੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਢੁੱਲ ਚੜਾਂਦੇ।
ਵਿਕ ਗਿਆ ਜਿਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਘਰ-ਬਾਰ,
ਜੀਹਦੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਰਿਹਾ ਨਾ ਕੋਈ ਇਤਬਾਰ,
ਉਸ ਜਹਾਨ ਦੇ ਲੋਕ ਤੇਰੀਆਂ ਗਜਲਾਂ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਂਦੇ।
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵੈਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਮਜਾਕ ਉਡਾਇਆ,
ਤੇਰੇ ਡੁੱਬ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿੰਨਾਂ ਗਮਾਂ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਪਟਵਾਇਆ,
ਉਹ ਤੇਰੀਆਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ ਸਜਾਂਦੇ।
ਯਕੀਨ ਕਰੀ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਤੋਰੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਲੜੀ ਤੂੰ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਸੂਲੀ ਟੰਗ ਦੇਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਤੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਅਖਵਾਂਦੇ
ਤੇਰੀ ਸਮਾਧੀ ਤੇ ਤੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਢੁੱਲ ਚੜਾਂਦੇ।
ਵਿਕ ਗਿਆ ਜਿਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਘਰ-ਬਾਰ,
ਜੀਹਦੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਰਿਹਾ ਨਾ ਕੋਈ ਇਤਬਾਰ,
ਉਸ ਜਹਾਨ ਦੇ ਲੋਕ ਤੇਰੀਆਂ ਗਜਲਾਂ ਮਹਿਫਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਂਦੇ।
ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵੈਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਮਜਾਕ ਉਡਾਇਆ,
ਤੇਰੇ ਡੁੱਬ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿੰਨਾਂ ਗਮਾਂ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਪਟਵਾਇਆ,
ਉਹ ਤੇਰੀਆਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ ਸਜਾਂਦੇ।
ਯਕੀਨ ਕਰੀ ਸੱਚੇ ਦੋਸਤਾ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚਲਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਤੋਰੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਲੜੀ ਤੂੰ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਰਹਾਂਗਾ,
ਸੂਲੀ ਟੰਗ ਦੇਣ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜੋ ਤੇਰੇ ਕਾਤਿਲ ਅਖਵਾਂਦੇ
ਕਿੱਥੋਂ ਲਭਦੈਂ ਬਹਾਰਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ ਖਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿੰਨੇ ਸਹੀਦ ਦਿਸਦੇ ਉਨੇ ਗਦਾਰ ਇਥੇ ।
ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਦੇ ਮਾਪੇ ਹਜਾਰ ਇੱਥੇ।
ਧੀਆਂ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦੇ ਕੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਇਥੇ।
ਬਣ ਕੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਜਾਂਨੀ ਕਰਦੇ ਨੇ ਵਾਰ ਇਥੇ।
ਲੱਭ ਦੇ ਨੇ ਭਾਈ ਬਣਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਕਾਰ ਇਥੇ।
ਵੈਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਰਹਿਦੈ ਵੜਿਆ ਖੁਮਾਰ ਇਥੇ।
ਬੰਦੇ ਵੀ ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਨੇ ਕਰ ਕਰ ਪੁਕਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਮੰਡੀ ਲਉਦੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਇਥੇ।
ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਹਿੜਾ ਲੱਭਦੈ ਲੱਖਾਂ ਜਗਤਾਰ ਇਥੇ।
ਜਿੰਨੇ ਸਹੀਦ ਦਿਸਦੇ ਉਨੇ ਗਦਾਰ ਇਥੇ ।
ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਫਿਰਦੇ ਮਾਪੇ ਹਜਾਰ ਇੱਥੇ।
ਧੀਆਂ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦੇ ਕੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਇਥੇ।
ਬਣ ਕੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਜਾਂਨੀ ਕਰਦੇ ਨੇ ਵਾਰ ਇਥੇ।
ਲੱਭ ਦੇ ਨੇ ਭਾਈ ਬਣਕੇ ਆਪਣੇ ਸਿਕਾਰ ਇਥੇ।
ਵੈਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਰਹਿਦੈ ਵੜਿਆ ਖੁਮਾਰ ਇਥੇ।
ਬੰਦੇ ਵੀ ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਨੇ ਕਰ ਕਰ ਪੁਕਾਰ ਇਥੇ ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਮੰਡੀ ਲਉਦੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਯਾਰ ਇਥੇ।
ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਹਿੜਾ ਲੱਭਦੈ ਲੱਖਾਂ ਜਗਤਾਰ ਇਥੇ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁੱਝਲ ਸੱਜਣਾਂ ਖੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜੀ ਕਰਦੈ ਜਿਥੇ ਕੱਲਿਆਂ ਬੈਹ ਕੇ ਰੋ ਲਈ ਦੈ ।
ਹੰਝੂ ਸਾਡੇ ਇਨੇਂ ਮਹਿਗੇ ਮੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਪਾਟੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਡੁੱਲ ਜਾਦੈ ।
ਪਰ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ ਡੋਲਿਆਂ ਡੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜਿਸਮ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਖਾਤਰ ਤੁੱਲਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ ।
ਚੇਤੇ ਰੱਖੀਂ ਦਿਲ ਪਰ ਕਿਦਰੇ ਤੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਲੇਉਣ ਵੇਲੇ ਜਗਤਾਰ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਲਾਉਦੇ ਨੇ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਦਰ ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਲਈ ਖੁੱਲੇ ਰਹਿਦੇ ਸੀ ।
ਸਣਿਐਂ ਅੱਜ ਕੱਲ ਸੱਜਣੇ ਲਈ ਵੀ ਖੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁੱਝਲ ਸੱਜਣਾਂ ਖੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜੀ ਕਰਦੈ ਜਿਥੇ ਕੱਲਿਆਂ ਬੈਹ ਕੇ ਰੋ ਲਈ ਦੈ ।
ਹੰਝੂ ਸਾਡੇ ਇਨੇਂ ਮਹਿਗੇ ਮੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਪਾਟੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਡੁੱਲ ਜਾਦੈ ।
ਪਰ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ ਡੋਲਿਆਂ ਡੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਜਿਸਮ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਖਾਤਰ ਤੁੱਲਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ ।
ਚੇਤੇ ਰੱਖੀਂ ਦਿਲ ਪਰ ਕਿਦਰੇ ਤੁੱਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਲੇਉਣ ਵੇਲੇ ਜਗਤਾਰ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਲਾਉਦੇ ਨੇ ।
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਦਰ ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਲਈ ਖੁੱਲੇ ਰਹਿਦੇ ਸੀ ।
ਸਣਿਐਂ ਅੱਜ ਕੱਲ ਸੱਜਣੇ ਲਈ ਵੀ ਖੁਲਦੇ ਨਹੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੋ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਭੁੱਲ ਦੇ ਨਹੀ ।
ਜੰਮਿਆਂ ਜੇ ਕੰਗਾਲਾਂ ਦੇ ਘਰ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ।
ਬਾਲਿਆਂ ਦੀ ਛੱਤ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਨਹੀਂ।
ਪੜਨ ਤਾਂ ਲਾਇਆ ਭਾਪੇ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਯਾਰ
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਟੇ ਪਾਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪੜ ਗਿਆ ਚਾਰ ਜਮਾਤਾਂ ਯਾਰ
ਬੀਏ ਕਰਾਕੇ ਰੱਬ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਦਿਖਾਇਆ ਕੋਈ ਹਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ।
ਨੌਕਰੀ ਦੋ ਚਾਰ ਸੌ ਵਾਲੀ ਲੱਭਦੇ ਜਵਾਨੀਂ ਬੀਤ ਜਾਣੀ
ਰਿਸ਼ਵਤ ਜੋਗੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ, ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਪਾਈ ਨਾ ਜਾਣੀ
ਜਮੀਨ ਥੋੜੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਰੂਰ ਨਹੀਂ।
ਲਹੂ ਮੇਰਾ ਉੱਬਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਬੇਬਸ ਇਸ ਜੀਵਨ ਲਈ
ਪੈਂਦੀਆਂ ਜਮੀਰ ਤੇ ਰੋਜ ਸੱਟਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਕਹਿ ਚੁਭਣ ਹੋਈ
ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਜੰਗੇ ਬਣਾਂਗਾ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ।
ਬਾਲਿਆਂ ਦੀ ਛੱਤ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੂਰ ਨਹੀਂ।
ਪੜਨ ਤਾਂ ਲਾਇਆ ਭਾਪੇ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਯਾਰ
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਪਾਟੇ ਪਾਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪੜ ਗਿਆ ਚਾਰ ਜਮਾਤਾਂ ਯਾਰ
ਬੀਏ ਕਰਾਕੇ ਰੱਬ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਦਿਖਾਇਆ ਕੋਈ ਹਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ।
ਨੌਕਰੀ ਦੋ ਚਾਰ ਸੌ ਵਾਲੀ ਲੱਭਦੇ ਜਵਾਨੀਂ ਬੀਤ ਜਾਣੀ
ਰਿਸ਼ਵਤ ਜੋਗੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ, ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਪਾਈ ਨਾ ਜਾਣੀ
ਜਮੀਨ ਥੋੜੀ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਸਰੂਰ ਨਹੀਂ।
ਲਹੂ ਮੇਰਾ ਉੱਬਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਬੇਬਸ ਇਸ ਜੀਵਨ ਲਈ
ਪੈਂਦੀਆਂ ਜਮੀਰ ਤੇ ਰੋਜ ਸੱਟਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅਕਹਿ ਚੁਭਣ ਹੋਈ
ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਜੰਗੇ ਬਣਾਂਗਾ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਦਰਦ-ਏ-ਦਿਲ ਹੈ ਦੋਸਤਾ ਘਟਣਾ ਨਹੀਂ ਰੋਣ ਨਾਲ
ਇਹ ਗੀਤ ਓਹਦੀ ਅਲਵਿਦਾ ਵਿਰਨਾ ਨਹੀਂ ਗਾਉਣ ਨਾਲ
ਇਹ ਜੋ ਹਵਾਵਾਂ ਰੁਮਕਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਵਗਣਗੀਆਂ ਸਦਾ
ਸੱਧਰਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਚੁੱਪ ਹੋਣਾ ਤੇਰੇ ਪਲ ਕੁ ਵਿਰੌਣ ਨਾਲ
ਬਹੁਤ ਹਰੇ ਸਨ ਇਹ ਰੁੱਖ ਮੁਰਝਾ ਗਏ ਉਡੀਕ ਵਿਚ
ਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਕੀ ਹਰੇ ਹੋਣਾ ਲੱਪ ਹੰਝੂ ਜੇਹੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ
ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਉਤਾਰ ਸਕਣਾ ਟੰਗਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸਲੀਬ
ਸੂਰਜ ਨਹੀਂ ਏਦਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੁਬਾ੍ਹ ਤੇ ਰੰਗ ਲਾਉਣ ਨਾਲ
ਪੁੱਛੋ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਮੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਖਿੜ੍ਹਦੇ ਹੋ ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ
ਤੇ ਕੀ ਹੈ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੇ ਪੌਣ ਨਾਲ
ਨਹੀਂ ਬਦਲਣੀ ਕੋਈ ਕੈਦ ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੋਰ
ਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੀ ਕੋਈ ਪੈਣਾ ਵਟਣੇ ਦੇ ਲਾਉਣ ਨਾਲ
ਜੇ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ਤੂੰ ਚੂਰੀ ਕੁੱਟ ਰੱਖੀਂ
ਵੈਸੇ ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਚੰਨ ਲੱਭਦੇ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਸਜਾਉਣ ਨਾਲ
ਇਹ ਗੀਤ ਓਹਦੀ ਅਲਵਿਦਾ ਵਿਰਨਾ ਨਹੀਂ ਗਾਉਣ ਨਾਲ
ਇਹ ਜੋ ਹਵਾਵਾਂ ਰੁਮਕਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਵਗਣਗੀਆਂ ਸਦਾ
ਸੱਧਰਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਚੁੱਪ ਹੋਣਾ ਤੇਰੇ ਪਲ ਕੁ ਵਿਰੌਣ ਨਾਲ
ਬਹੁਤ ਹਰੇ ਸਨ ਇਹ ਰੁੱਖ ਮੁਰਝਾ ਗਏ ਉਡੀਕ ਵਿਚ
ਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਕੀ ਹਰੇ ਹੋਣਾ ਲੱਪ ਹੰਝੂ ਜੇਹੇ ਪਾਉਣ ਨਾਲ
ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਉਤਾਰ ਸਕਣਾ ਟੰਗਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸਲੀਬ
ਸੂਰਜ ਨਹੀਂ ਏਦਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੁਬਾ੍ਹ ਤੇ ਰੰਗ ਲਾਉਣ ਨਾਲ
ਪੁੱਛੋ ਨਾ ਫੁੱਲਾਂ ਮੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਖਿੜ੍ਹਦੇ ਹੋ ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ
ਤੇ ਕੀ ਹੈ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੇ ਪੌਣ ਨਾਲ
ਨਹੀਂ ਬਦਲਣੀ ਕੋਈ ਕੈਦ ਤੇਰੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਦ ਹੋਰ
ਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੀ ਕੋਈ ਪੈਣਾ ਵਟਣੇ ਦੇ ਲਾਉਣ ਨਾਲ
ਜੇ ਆਉਣਾ ਹੋਇਆ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ਤੂੰ ਚੂਰੀ ਕੁੱਟ ਰੱਖੀਂ
ਵੈਸੇ ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਚੰਨ ਲੱਭਦੇ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਸਜਾਉਣ ਨਾਲ
ਦੇਖ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੇਰ ਸਹਿਣਗੇ ਇਹ ਸੱਜਰੇ ਸਵੇਰੇ
ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੱਥਕੜੀਆਂ ਹਰ ਦਿਨ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਹਨੇਰੇ
ਵਕਤ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਅਰਸ਼ ਦੇ ਬਨੇਰੇ \'ਤੇ
ਸਾਹਾਂ ਚ ਕਲਮ ਡੋਬ 2 ਵਾਰ 2 ਲਿਖੇ ਨਾਂ ਤੇਰੇ
ਮਰਮਰ ਤੇ ਉੱਕਰੇ ਸੀ ਰੇਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਏ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਰੰਗ ਮਿਲਾਏ ਸਾਰੇ ਬਣ ਗਏ ਤੇਰੇ ਚੇਹਰੇ
ਯਾਦ ਏਦਾਂ ਆਵੇ ਤੇਰੀ ਜਿਵੇਂ ਚੀਸ ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਚੀਰੇ
ਤੀਰ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਵਿਚ ਜਗਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰੇ
ਸਨ ਪੈਰੀਂ ਸਾਡੇ ਜੰ਼ਜੀਰਾਂ ਨੱਚਦੇ ਰਹੇ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਤੇ
ਸੀਨੇ ਚ ਸੀ ਬਲਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਸਨ ਬਥੇਰੇ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਹੋਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਨਦੀ ਜ਼ੁਲਮ ਵਾਂਗ ਸਹਿੰਦੀ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਟੰਗੇ ਕਿੱਲੀ ਖੰਜ਼ਰ ਮੇਰੇ
ਹੋਟਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਨੀਲੀ ਬੰਸਰੀ ਇੱਕ ਕਹੇਗੀ
ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਚ ਤੂੰ ਸੁਰ ਗਿਣੀਂ ਜਦੋਂ ਪੋਟੇ ਹੋਏ ਤੇਰੇ
ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੱਥਕੜੀਆਂ ਹਰ ਦਿਨ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਹਨੇਰੇ
ਵਕਤ ਦੇ ਸਫ਼ੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਅਰਸ਼ ਦੇ ਬਨੇਰੇ \'ਤੇ
ਸਾਹਾਂ ਚ ਕਲਮ ਡੋਬ 2 ਵਾਰ 2 ਲਿਖੇ ਨਾਂ ਤੇਰੇ
ਮਰਮਰ ਤੇ ਉੱਕਰੇ ਸੀ ਰੇਤ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਾਏ
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਰੰਗ ਮਿਲਾਏ ਸਾਰੇ ਬਣ ਗਏ ਤੇਰੇ ਚੇਹਰੇ
ਯਾਦ ਏਦਾਂ ਆਵੇ ਤੇਰੀ ਜਿਵੇਂ ਚੀਸ ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਚੀਰੇ
ਤੀਰ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਲਿਸ਼ਕਦੇ ਵਿਚ ਜਗਦੇ ਹਨ੍ਹੇਰੇ
ਸਨ ਪੈਰੀਂ ਸਾਡੇ ਜੰ਼ਜੀਰਾਂ ਨੱਚਦੇ ਰਹੇ ਅੰਗਿਆਰਾਂ ਤੇ
ਸੀਨੇ ਚ ਸੀ ਬਲਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਤਾਰੇ ਸਨ ਬਥੇਰੇ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਹੋਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਨਦੀ ਜ਼ੁਲਮ ਵਾਂਗ ਸਹਿੰਦੀ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਟੰਗੇ ਕਿੱਲੀ ਖੰਜ਼ਰ ਮੇਰੇ
ਹੋਟਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਨੀਲੀ ਬੰਸਰੀ ਇੱਕ ਕਹੇਗੀ
ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਚ ਤੂੰ ਸੁਰ ਗਿਣੀਂ ਜਦੋਂ ਪੋਟੇ ਹੋਏ ਤੇਰੇ
ਮਸਤੀ ਦਾ ਸਾਜ ਅੰਦਰੇ ਹੀ ਵਜਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਦਰਦ ਦਾ ਗ਼ੀਤ ਵੀ ਕਦੇ ਗੁਣਗੁਣਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਪਾਣੀ ‘ਚੋਂ ਅਤਰ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਹੈ ਉਂਡਦੀ ਪਈ,
ਆਂਸੂਆਂ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ‘ਚ ਵੀ ਨਹਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਆਦਤ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਡਰਨ ਦੀ,
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੌਤ ‘ਤੇ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਖੋਹ ਲਿਆ, ਭਰ ਲਿਆ ਸਦਾ ਘਰ ਅਪਣਾ,
ਅੱਧੀ ‘ਚੋਂ ਅੱਧੀ ਵੰਡ ਕੇ ਵੀ ਖਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਹਨੇਰੇ ‘ਚ ਭਟਕਦਾ ਟੱਕਰਾਂ ਪਿਆ ਤੂੰ ਮਾਰਦਾ,
ਸੁਰਮਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਨੈਣਾਂ ‘ਚ ਪਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਢਾਈ ਅੱਖਰ ਮਿਲ ਗਏ ‘ਪ੍ਰੇਮ’ ਸਾਥੀ ਹੋ ਗਿਆ,
ਇਹ ਨੁਖ਼ਸਾ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਜ਼ਮਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਦਰਦ ਦਾ ਗ਼ੀਤ ਵੀ ਕਦੇ ਗੁਣਗੁਣਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਪਾਣੀ ‘ਚੋਂ ਅਤਰ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਹੈ ਉਂਡਦੀ ਪਈ,
ਆਂਸੂਆਂ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ‘ਚ ਵੀ ਨਹਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਆਦਤ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਡਰਨ ਦੀ,
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੌਤ ‘ਤੇ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਖੋਹ ਲਿਆ, ਭਰ ਲਿਆ ਸਦਾ ਘਰ ਅਪਣਾ,
ਅੱਧੀ ‘ਚੋਂ ਅੱਧੀ ਵੰਡ ਕੇ ਵੀ ਖਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਹਨੇਰੇ ‘ਚ ਭਟਕਦਾ ਟੱਕਰਾਂ ਪਿਆ ਤੂੰ ਮਾਰਦਾ,
ਸੁਰਮਾ ਗਿਆਨ ਦਾ ਨੈਣਾਂ ‘ਚ ਪਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਢਾਈ ਅੱਖਰ ਮਿਲ ਗਏ ‘ਪ੍ਰੇਮ’ ਸਾਥੀ ਹੋ ਗਿਆ,
ਇਹ ਨੁਖ਼ਸਾ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਅਜ਼ਮਾ ਲਿਆ ਕਰ।
ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਕੱਚੇ ਤੇ ਕਿਨ੍ਹੇ ਖੋਖਲੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਕਿੰਨ੍ਹਾ ਵੀ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਕਰ ਲਉ, ਕੱਚੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜਾ ਤੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਸਵਾਰਥ ਪੂਰਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਨਿਭ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਛਣਾਂ ਵਿੱਚ ਟੁੱਟਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਆਪਣਾ ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਉਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਮਤਲਬ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੇ ਪਤਝੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਗੂੰ,
ਬਿਖਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਵਧਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ,
ਡਾਢੇ ਦੁੱਖ ਜਹਾਨ ਤੇ ਉਹ ਪਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।
ਰਿਸ਼ਤਾ ਰੱਬ ਨਾਲ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਉਏ ਗਿੱਲ,
ਦੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।
ਕਿੰਨ੍ਹਾ ਵੀ ਇੰਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਕਰ ਲਉ, ਕੱਚੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜਾ ਤੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਸਵਾਰਥ ਪੂਰਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਨਿਭ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਗਰਜ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਛਣਾਂ ਵਿੱਚ ਟੁੱਟਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਆਪਣਾ ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਣਾਉਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ,
ਮਤਲਬ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੇ ਪਤਝੜ ਦੇ ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਗੂੰ,
ਬਿਖਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਭ।
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਵਧਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ,
ਡਾਢੇ ਦੁੱਖ ਜਹਾਨ ਤੇ ਉਹ ਪਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।
ਰਿਸ਼ਤਾ ਰੱਬ ਨਾਲ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਉਏ ਗਿੱਲ,
ਦੁੱਖਾਂ ਸੁੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਦਾ ਏ ਗਿੱਲ।
ਸਵਾਰਥ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਂ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿੰਨੇ ਝੂਠੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਗਦਾਰ ਨੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਵਾਸਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਰਦੇ ਨੇ ਝੂਠੇ ਇਕਰਾਰ ਲੋਕੀਂ,
ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਹੋਣ ਤੇ ਲੱਤ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਬੇਸਮਝ ਤੇ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਅਨਜਾਣ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨੂੰ ਇੱਜਤ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਅੰਨੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਬੋਲੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਸੱਚ ਤੇ ਫਿਟਕਾ ਝੂਠ ਤੇ ਤਾੜੀ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਝੂਠ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਖਾਤਰ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗਿਰਗੇ ਨੇ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਬੇਦਰਦ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਜਾਲਮ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਂਵਾ ਸਮਝ ਦੀ ਥਾਂ ਉਸ ਤੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਬੇਸਮਝ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਮਲ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਝੂਠੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਗਦਾਰ ਨੇ ਲੋਕੀਂ ।
ਵਾਸਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਰਦੇ ਨੇ ਝੂਠੇ ਇਕਰਾਰ ਲੋਕੀਂ,
ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਹੋਣ ਤੇ ਲੱਤ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਬੇਸਮਝ ਤੇ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਅਨਜਾਣ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨੂੰ ਇੱਜਤ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਅੰਨੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਬੋਲੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਸੱਚ ਤੇ ਫਿਟਕਾ ਝੂਠ ਤੇ ਤਾੜੀ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਝੂਠ ਨੂੰ ਪਾਉਣ ਖਾਤਰ ਸੱਚ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਆਪਣੀਆਂ ਹੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਗਿਰਗੇ ਨੇ ਅੱਜ ਦੇ ਲੋਕੀਂ।
ਕਿੰਨੇ ਬੇਦਰਦ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਜਾਲਮ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਂਵਾ ਸਮਝ ਦੀ ਥਾਂ ਉਸ ਤੇ ਹੱਸਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਬੇਸਮਝ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ,
ਕਮਲ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਦਾ ਖਿਤਾਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕੀਂ।
ਫ਼ਰਿਆਦ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸੁਣਦਾ ਹੈ ਕੌਣ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਰੱਖਦਾ ਏ ਆਪਣਾ ਹਰ ਕੋਈ ਹਿਸਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਟੀ.ਵੀ.ਟਾਵਰਾਂ ਦਾ ਕਹਿਰ, ਮਰ ਰਹੇ ਬਦਨਸੀਬ ਪੰਛੀ,
ਆਦਮੀ ਆਦਮੀ ਦਾ ਭਾਲਦਾ ਹੈ ਕਬਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਛਪ ਜਾਵੇ ਅਮੀਰੀ ਦੀ ਛਾਪ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ‘ਤੇ,
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਪਈ ਹੈ ਡੁੱਲ੍ਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਰਵਣ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੱਕ ਹੈ ਗਈ,
ਬਣਿਆ ਹੈ ਹਰ ਲਾਡਲਾ ਇੱਥੇ ਨਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਇੱਜਤ ਵੱਡਿਆਂ ਦੀ ਮਨਫੀ ਦਿਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਹੋ ਗਈ ,
ਦਿੰਦਾ ਏ ਹਰ ਛੋਟਾ, ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਮੇਂ ਦੀ ਹਵਾ ਨੂੰ ਖੌਰੇ ਕੀ ਹਵਾ ਹੈ ਵਗ ਗਈ,
ਕੰਡਾ ਰਾਹ ਦਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਗ਼ੁਲਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ।
ਰੱਖਦਾ ਏ ਆਪਣਾ ਹਰ ਕੋਈ ਹਿਸਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਟੀ.ਵੀ.ਟਾਵਰਾਂ ਦਾ ਕਹਿਰ, ਮਰ ਰਹੇ ਬਦਨਸੀਬ ਪੰਛੀ,
ਆਦਮੀ ਆਦਮੀ ਦਾ ਭਾਲਦਾ ਹੈ ਕਬਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਛਪ ਜਾਵੇ ਅਮੀਰੀ ਦੀ ਛਾਪ ਹਰ ਜ਼ਿਹਨ ‘ਤੇ,
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਪਈ ਹੈ ਡੁੱਲ੍ਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਰਵਣ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੱਕ ਹੈ ਗਈ,
ਬਣਿਆ ਹੈ ਹਰ ਲਾਡਲਾ ਇੱਥੇ ਨਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਇੱਜਤ ਵੱਡਿਆਂ ਦੀ ਮਨਫੀ ਦਿਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਹੋ ਗਈ ,
ਦਿੰਦਾ ਏ ਹਰ ਛੋਟਾ, ਵੱਡੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ।
ਸਮੇਂ ਦੀ ਹਵਾ ਨੂੰ ਖੌਰੇ ਕੀ ਹਵਾ ਹੈ ਵਗ ਗਈ,
ਕੰਡਾ ਰਾਹ ਦਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਗ਼ੁਲਾਬ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ।
ਤੁਰ ਗਏ ਹੋ ਰੁੱਸ ਕੇ ਸਾਥੋਂ, ਵਿਹੁ ਕਿਉਂ ਏਦਾਂ ਘੋਲ ਕੇ ?
ਉਂਡ ਗਿਆ ਜਿਉਂ ਸੁਭਾ ਸਵੇਰੇ, ਕਾਂ ਇੱਕ ਕੋਠੇ ਬੋਲ ਕੇ।
ਤਰਸ ਰਹੇ ਨੇ ਨੈਣ ਅਸਾਡੇ, ਫਿਰ ਦੀਦਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨੂੰ ,
ਦੱਸ ਸਕੇ ਨਾ ਹਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ , ਦਿੱਲ ਅਪਣੇ ਦਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਹਉਕਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਕੇ, ਸਾਡੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ,
ਬਿਨਾਂ ਤੋਲਿਆਂ ਗ਼ਮ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, ਦਿੱਤਾ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਤੋਲ ਕੇ।
ਖੌਰੇ ਮਜ਼ਾ ਕੀ ਆਵੇ ਏਦਾਂ, ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ?
ਰਾਂਝੇ ਵਰਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਰ ਤੇ , ਦਰ-ਬ-ਦਰ ਸੀ ਰੋਲ ਕੇ।
ਫਿਰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਤੜਪੇ,ਦਿੱਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਝੱਲਾ ਏ,
ਕਿੰਝ ਲੈ ਆਵਾਂ ਬੇਕਿਰਕ ਸੱਜਣ ਨੂੰ, ਫੇਰ ਦੁਬਾਰਾ ਟੋਲ ਕੇ ?
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜੀ ਰਾਹ ਕੇ ਜਿੱਤਣਾ,ਮਜ਼ਾ ਇਸੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਦਾ ,
ਹਾਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਪੱਤੇ ਆਪ ਦਿਖਾਏ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਦਿੱਲ ਜੋ ਸਾਡਾ ਅਪਣਾ ਹੈ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਦੇ ਬੈਠੇ,
ਅੱਜ ਕੀ ਇੱਥੋਂ ਪਏ ਹੋ ਟੋਲਦੇ, ਹੱਡ ਨਿਮਾਣੇਂ ਫੋਲ ਕੇ ?
ਛੱਡ ਮਖ਼ਮਲਾਂ ‘ਤੀਰ’ ਇਹ ਕਮਲਾ, ਲੇਟ ਗਿਆ ਹੈ ਕੰਡਿਆਂ ਤੇ,
ਚੁੱਪਕਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਅੰਦਰੇ ਸਹਿ ਲੈ, ਨਸ਼ਰ ਨਾ ਹੋਵੀਂ ਡੋਲਕੇ
ਉਂਡ ਗਿਆ ਜਿਉਂ ਸੁਭਾ ਸਵੇਰੇ, ਕਾਂ ਇੱਕ ਕੋਠੇ ਬੋਲ ਕੇ।
ਤਰਸ ਰਹੇ ਨੇ ਨੈਣ ਅਸਾਡੇ, ਫਿਰ ਦੀਦਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਨੂੰ ,
ਦੱਸ ਸਕੇ ਨਾ ਹਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ , ਦਿੱਲ ਅਪਣੇ ਦਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਹਉਕਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਕੇ, ਸਾਡੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ,
ਬਿਨਾਂ ਤੋਲਿਆਂ ਗ਼ਮ ਵੀ ਦਿੱਤਾ, ਦਿੱਤਾ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਤੋਲ ਕੇ।
ਖੌਰੇ ਮਜ਼ਾ ਕੀ ਆਵੇ ਏਦਾਂ, ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ?
ਰਾਂਝੇ ਵਰਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਰ ਤੇ , ਦਰ-ਬ-ਦਰ ਸੀ ਰੋਲ ਕੇ।
ਫਿਰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਤੜਪੇ,ਦਿੱਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਝੱਲਾ ਏ,
ਕਿੰਝ ਲੈ ਆਵਾਂ ਬੇਕਿਰਕ ਸੱਜਣ ਨੂੰ, ਫੇਰ ਦੁਬਾਰਾ ਟੋਲ ਕੇ ?
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਜੀ ਰਾਹ ਕੇ ਜਿੱਤਣਾ,ਮਜ਼ਾ ਇਸੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਦਾ ,
ਹਾਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਪੱਤੇ ਆਪ ਦਿਖਾਏ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ।
ਦਿੱਲ ਜੋ ਸਾਡਾ ਅਪਣਾ ਹੈ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਦੇ ਬੈਠੇ,
ਅੱਜ ਕੀ ਇੱਥੋਂ ਪਏ ਹੋ ਟੋਲਦੇ, ਹੱਡ ਨਿਮਾਣੇਂ ਫੋਲ ਕੇ ?
ਛੱਡ ਮਖ਼ਮਲਾਂ ‘ਤੀਰ’ ਇਹ ਕਮਲਾ, ਲੇਟ ਗਿਆ ਹੈ ਕੰਡਿਆਂ ਤੇ,
ਚੁੱਪਕਰ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਅੰਦਰੇ ਸਹਿ ਲੈ, ਨਸ਼ਰ ਨਾ ਹੋਵੀਂ ਡੋਲਕੇ
ਕਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਕੋਈ ਉਂਡ ਸਕੇਗਾ ਲੈ ਕੇ ਖੰਭ ਉਧਾਰੇ।
ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਰਹੀਆਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਡੁੱਬਦੇ ਪਾਰ ਕਿਨਾਰੇ।
ਕਿਸਮਤ ਕਿਸਮਤ ਕਹਿ ਕੇ ਮੂਰਖ ਰਹਿੰਦੇ ਭਰਦੇ ਆਹਾਂ,
ਹਿੰਮਤ ਵਾਲੇ ਬਲ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਲਿਆਉਂਦੇ ਤਾਰੇ।
ਮੂਰਖ ਨਾਲ ਨਾ ਪਾਓ ਭਿਆਲੀ, ਸੌਦਾ ਘਾਟੇਵੰਦਾ,
ਭਰੀ ਬੇੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਡੋਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ।
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੱਜਣ, ਸੀ ਜੋ ਮੀਤ ਅਸਾਡਾ,
ਅੱਜ ਵੀ ਦਿਨ ਉਹ ਯਾਦ ਨੇ ਆਉਂਦੇ, ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰੇ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਵਰਗੀ ਮਹਿਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਆਵੇ,
ਸੁੱਕਾ ਚਮਨ ਮਹਿਕਦਾ ਜਾਪੇ, ਲੱਗਦੇ ਖ਼ਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਮਜਨੂੰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਹਿ ਸੀ ਬੈਠਾ ਲੈਲਾ ਤੇਰੀ ਕਾਲੀ,
ਹੱਸ ਬੋਲਿਆ ਕੈਸ ਓਸ ਨੂੰ, ਤੇਰੇ ਨੈਣ ਨਾ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ।
ਕੰਨ ਪੜਵਾਏ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰੀਆਂ, ਹੀਰ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈ,
ਗਲ ਅਲਫੀ ਤੇ ਮੋਢੇ ਭੂਰਾ, ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰੇ।
ਸੀਨੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ‘ਤੀਰ’ ਜੋ ਦਿੱਤਾ, ਰਿਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰਦਮ,
ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਨਾ ਲੱਭਾ ਉਸ ਨੂੰ, ਜੋ ਵਿਗੜੀ ਬਾਤ ਸਵਾਰੇ।
ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਰਹੀਆਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਡੁੱਬਦੇ ਪਾਰ ਕਿਨਾਰੇ।
ਕਿਸਮਤ ਕਿਸਮਤ ਕਹਿ ਕੇ ਮੂਰਖ ਰਹਿੰਦੇ ਭਰਦੇ ਆਹਾਂ,
ਹਿੰਮਤ ਵਾਲੇ ਬਲ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਲਿਆਉਂਦੇ ਤਾਰੇ।
ਮੂਰਖ ਨਾਲ ਨਾ ਪਾਓ ਭਿਆਲੀ, ਸੌਦਾ ਘਾਟੇਵੰਦਾ,
ਭਰੀ ਬੇੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ, ਡੋਬ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਸਾਰੇ।
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੱਜਣ, ਸੀ ਜੋ ਮੀਤ ਅਸਾਡਾ,
ਅੱਜ ਵੀ ਦਿਨ ਉਹ ਯਾਦ ਨੇ ਆਉਂਦੇ, ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰੇ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਵਰਗੀ ਮਹਿਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਆਵੇ,
ਸੁੱਕਾ ਚਮਨ ਮਹਿਕਦਾ ਜਾਪੇ, ਲੱਗਦੇ ਖ਼ਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਮਜਨੂੰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਹਿ ਸੀ ਬੈਠਾ ਲੈਲਾ ਤੇਰੀ ਕਾਲੀ,
ਹੱਸ ਬੋਲਿਆ ਕੈਸ ਓਸ ਨੂੰ, ਤੇਰੇ ਨੈਣ ਨਾ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ।
ਕੰਨ ਪੜਵਾਏ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰੀਆਂ, ਹੀਰ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈ,
ਗਲ ਅਲਫੀ ਤੇ ਮੋਢੇ ਭੂਰਾ, ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰੇ।
ਸੀਨੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ‘ਤੀਰ’ ਜੋ ਦਿੱਤਾ, ਰਿਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਰਦਮ,
ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਨਾ ਲੱਭਾ ਉਸ ਨੂੰ, ਜੋ ਵਿਗੜੀ ਬਾਤ ਸਵਾਰੇ।
ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸੰਗ ਵਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੰਡੇ ਦਾ ਰੁੱਖ, ਅਣਭਿਜ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਦੀਵਾ ਬਣ ਬਲਾਂ, ਕਰਾਂ ਖੁੰਝਾ ਰੋਸ਼ਨ,
ਬਣ ਭਾਂਬੜ ਬਲਾਂ, ਦਿਲ ਸਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਤੇਵਰ ਬਦਲੇ ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਮੇਰੇ ਨੇ ਵੀ ,
ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੀ ਕਹਾਂ,ਕਿੰਝ ਕਰਾਂ ,ਉਸਤੇ ਯਕੀਨ ,
ਮਨ ‘ਚ ਰਖਦਾ,ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਕਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਬਣਾ ਲਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ,
ਫੁੱਲ ਵਰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੰਡੇ ਦਾ ਰੁੱਖ, ਅਣਭਿਜ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਦੀਵਾ ਬਣ ਬਲਾਂ, ਕਰਾਂ ਖੁੰਝਾ ਰੋਸ਼ਨ,
ਬਣ ਭਾਂਬੜ ਬਲਾਂ, ਦਿਲ ਸਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਤੇਵਰ ਬਦਲੇ ਹੁਣ ਪਿੰਡ ਮੇਰੇ ਨੇ ਵੀ ,
ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੀ ਕਹਾਂ,ਕਿੰਝ ਕਰਾਂ ,ਉਸਤੇ ਯਕੀਨ ,
ਮਨ ‘ਚ ਰਖਦਾ,ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਕਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਬਣਾ ਲਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ,
ਫੁੱਲ ਵਰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੌਣ ਏ ਸਿਖ, ਕਿਥੇ ਆ ਸਿਖ, ਕੇਦਾ ਏ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਸਿਰ ਤੇ ਦਸਤਾਰ ਸਜਾਈ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੀ ਕਰਪਾਨ ਹੈ ਪਾਈ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਉਠ ਸਵੇਰੇ ਤੜਕੇ ਜਿਹੜਾ ਕਰਦਾ ਪਾਠ, ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਚੀਉਚੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸ਼ਬਦ, ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬਾ ਸਾਰਾ ਚੋਲਾ ਹੈ ਪਾਇਆ, ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਵਾਲ ਖਿਲਾਰੇ, ਨੰਗੀ ਪੈਰੀ ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਵੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਘਰਬਾਰ ਛਡ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰੇ ਤਿਆਗੀ ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਠ ਕਰਾਈ ਜਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੇ ਕੇਸ ਤੇ ਲੰਬੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਰਖੀ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿਹੜਾ ਲੰਬੀ ਮਾਲਾ ਦੇ ਫੇਰੀ ਜਾਵੇ ਮਣਕੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਏ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਸਿਖ,
ਏ ਸਿਖ ਤਾਂ ਹਨ ਪਰ ਏ ਹਨ ਬਾਹਰਮੁਖੀ ਸਿਖ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ ਕੇ ਕੌਣ ਏ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਣੀ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਤੇ ਅਮਲ ਕਰੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਹਰੋਂ ਲਭਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਲਭੇ ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦੁਨੀਆਂ ਜਿਤਣ ਨਾਲੋਂ ਜਿਹੜਾ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਤੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਮੰਦਰਾਂ, ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਮਾਤਾਪਿਤਾ ਦੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੇਵਾ,
ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਰਜਾ ਓੁਦੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਰ ਘਟ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਵੇਖੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਥੀ ਮਣਕਾ ਫੇਰਨ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦਾ ਮਣਕਾ ਫੇਰੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦਰਦਰ ਭਟਕਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦੀ ਭਟਕਣ ਰੋਕੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਸਚ ਮੰਨੋਂ ਤਾਂ ਰਬ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੂਪ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਸਿਰ ਤੇ ਦਸਤਾਰ ਸਜਾਈ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੀ ਕਰਪਾਨ ਹੈ ਪਾਈ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਉਠ ਸਵੇਰੇ ਤੜਕੇ ਜਿਹੜਾ ਕਰਦਾ ਪਾਠ, ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਚੀਉਚੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸ਼ਬਦ, ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬਾ ਸਾਰਾ ਚੋਲਾ ਹੈ ਪਾਇਆ, ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਵਾਲ ਖਿਲਾਰੇ, ਨੰਗੀ ਪੈਰੀ ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਵੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਘਰਬਾਰ ਛਡ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰੇ ਤਿਆਗੀ ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਠ ਕਰਾਈ ਜਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਲੰਬੇ ਕੇਸ ਤੇ ਲੰਬੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਰਖੀ ਕੀ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਜਿਹੜਾ ਲੰਬੀ ਮਾਲਾ ਦੇ ਫੇਰੀ ਜਾਵੇ ਮਣਕੇ ਓੁ ਆ ਸਿਖ,
ਏਦੇ ਬਾਰੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦਸੋਂ, ਕਿਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਸਿਖ।
ਏ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਸਿਖ,
ਏ ਸਿਖ ਤਾਂ ਹਨ ਪਰ ਏ ਹਨ ਬਾਹਰਮੁਖੀ ਸਿਖ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸਦਾ ਹਾਂ ਕੇ ਕੌਣ ਏ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਣੀ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਤੇ ਅਮਲ ਕਰੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਬਾਹਰੋਂ ਲਭਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਲਭੇ ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦੁਨੀਆਂ ਜਿਤਣ ਨਾਲੋਂ ਜਿਹੜਾ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਤੇ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਮੰਦਰਾਂ, ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਮਾਤਾਪਿਤਾ ਦੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੇਵਾ,
ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਰਜਾ ਓੁਦੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਰ ਘਟ ਅੰਦਰ ਜਿਹੜਾ ਵੇਖੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਹਥੀ ਮਣਕਾ ਫੇਰਨ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦਾ ਮਣਕਾ ਫੇਰੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਦਰਦਰ ਭਟਕਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਮਨ ਦੀ ਭਟਕਣ ਰੋਕੇ ਜਿਹੜਾ, ਓੁ ਆ ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਸਚ ਮੰਨੋਂ ਤਾਂ ਰਬ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੂਪ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਸਚਾ ਤੇ ਅਸਲੀ ਸਿਖ।
ਪੋਹ ਦੀ ਬਾਰਸ਼ ਪੰਛੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀਆ ਟਹਿਣੀਆਂ,
ਕੁੰਗੜ ਕੇ ਰੁਖੀ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਕਰਨ ਕਹਾਣੀਆਂ॥
ਕੁਝ ਉਡ ਚਲੇ ਭਾਲਣ ਹੋਰ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਨੂੰ,
ਕੁਝ ਆਣ ਬੈਠਣ ਫਿਰ ਮਲ ਲੈਣ ਟਹਿਣੀਆ॥
ਕੁਝ ਭਰੀ ਚੁੰਝ ਬੈਠੇ ਬੋਟਾਂ ਲਈ ਆਹਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਕੁਝ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੇ ਬੋਟ ਬਣ ਕੇ ਸਿਆਣੀਆ॥
ਚੁੰਝ ਵਿਚ ਚੁੰਝ ਪਾ ਕੇ ਕਰਨ ਕਲੋਲਾਂ ਬਾਹਲੇ,
ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਕੀਕਣ ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਲੰਘਾਣੀਆਂ॥
ਆਹਲਣਿਆਂ ਚੋਂ ਕਢ ਧੌਣਾਂ ਝਾਕਦੇ ਨੇ ਬੋਟ ਬਾਹਰ,
ਪੇਟ ਭਰ ਉਹਨਾ ਕਦ ਸੁੰਢੀਆ ਨੇ ਖਾਣੀਆ॥
ਠੰਡ ਅਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਸੰਤਾਪ ਲਗੇ ਪੇਟ ਵਾਲਾ,
ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਚੋਗਾ ਪਾਉਣ ਆਈਆ ਨਹੀਂ ਸੁਆਣੀਆ॥
ਬਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਭੋਰੇ ਡਿਗਣ ਜਿਹੜੇ ਧਰਤ ਉਤੇ,
ਅਜ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏ ਯਾਰ ਬੰਨ ਬੰਨ ਢਾਣੀਆਂ॥
ਕੁੰਗੜ ਕੇ ਰੁਖੀ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਕਰਨ ਕਹਾਣੀਆਂ॥
ਕੁਝ ਉਡ ਚਲੇ ਭਾਲਣ ਹੋਰ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਨੂੰ,
ਕੁਝ ਆਣ ਬੈਠਣ ਫਿਰ ਮਲ ਲੈਣ ਟਹਿਣੀਆ॥
ਕੁਝ ਭਰੀ ਚੁੰਝ ਬੈਠੇ ਬੋਟਾਂ ਲਈ ਆਹਾਰ ਲੈ ਕੇ,
ਕੁਝ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੇ ਬੋਟ ਬਣ ਕੇ ਸਿਆਣੀਆ॥
ਚੁੰਝ ਵਿਚ ਚੁੰਝ ਪਾ ਕੇ ਕਰਨ ਕਲੋਲਾਂ ਬਾਹਲੇ,
ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਕੀਕਣ ਰਾਤਾਂ ਨੇ ਲੰਘਾਣੀਆਂ॥
ਆਹਲਣਿਆਂ ਚੋਂ ਕਢ ਧੌਣਾਂ ਝਾਕਦੇ ਨੇ ਬੋਟ ਬਾਹਰ,
ਪੇਟ ਭਰ ਉਹਨਾ ਕਦ ਸੁੰਢੀਆ ਨੇ ਖਾਣੀਆ॥
ਠੰਡ ਅਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਸੰਤਾਪ ਲਗੇ ਪੇਟ ਵਾਲਾ,
ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਚੋਗਾ ਪਾਉਣ ਆਈਆ ਨਹੀਂ ਸੁਆਣੀਆ॥
ਬਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਭੋਰੇ ਡਿਗਣ ਜਿਹੜੇ ਧਰਤ ਉਤੇ,
ਅਜ ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏ ਯਾਰ ਬੰਨ ਬੰਨ ਢਾਣੀਆਂ॥
ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਪਹਲਾਂ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵਧ ਚਲੀਆਂ ।
ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਜਿਉਣ ਤੇ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮਾਰਨੇ ਤੇ ਵੀ ਲੱਗ ਚਲੀਆਂ ।
ਇਹ ਹਸਰਤ ਮਿਲਣ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਗੁਆਚ ਗਈ ਕਿਦਰੇ ,
ਇਹ ਸਧਰਾਂ ਲਾਸ਼ ਬਣਕੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚ ਹੀ ਦਬ ਚਲੀਆਂ
ਓਹ ਤਾਂ ਸੀ ਬੇਗਾਨੇ ਛਡ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ ਗਿਲਾ ਕਾਹਦਾ ,
ਧੜਕਣਾ ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਲਗਦਾ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਛਡ ਚਲੀਆਂ ।
ਭੁਲ ਗਿਆ ਰਾਹ ਓਹਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਤੇ ਵਿਸਰੇ ਮੀਲ ਪਥਰ ਵੀ ,
ਓਹਦੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਵਣ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਰਾਹਵਾਂ ਲਭ ਚਲੀਆਂ
ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਜਿਉਣ ਤੇ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮਾਰਨੇ ਤੇ ਵੀ ਲੱਗ ਚਲੀਆਂ ।
ਇਹ ਹਸਰਤ ਮਿਲਣ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਗੁਆਚ ਗਈ ਕਿਦਰੇ ,
ਇਹ ਸਧਰਾਂ ਲਾਸ਼ ਬਣਕੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚ ਹੀ ਦਬ ਚਲੀਆਂ
ਓਹ ਤਾਂ ਸੀ ਬੇਗਾਨੇ ਛਡ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ ਗਿਲਾ ਕਾਹਦਾ ,
ਧੜਕਣਾ ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਲਗਦਾ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਛਡ ਚਲੀਆਂ ।
ਭੁਲ ਗਿਆ ਰਾਹ ਓਹਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਤੇ ਵਿਸਰੇ ਮੀਲ ਪਥਰ ਵੀ ,
ਓਹਦੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਵਣ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਰਾਹਵਾਂ ਲਭ ਚਲੀਆਂ
ਕੁੱਛ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕੁੱਛ ਗਵਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਕੁਛ ਅਰਸਾ ਤਾਪ ਹੰਡਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਕੁੱਛ ਉਸਾਰਨ ਦਾ ਹੁਨਰ ਸਿੱਖ ਲੈ ਤੂੰ ਵੀ
ਖਿਲਰੇ ਤੀਲਿਆਂ ਤੋ ਆਲੱਣਾ ਬਨਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਬੈਠਿਆਂ ਦਲੇਰੀਆਂ ਹਡਾ ਚ੍ਹੰ ਨਹੀ ਰੁਚ ਦੀਆਂ
ਸੁੱਤੀ ਅਣਖ ਨੂੰ ਵਾਜ ਮਾਰ ਜਗਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,
ਪੱੜ ਲੈਆ ਕਰ ਚਾਰ ਅੱਖਰ ਪੌਥੀ ਦੇ ਵੀ
ਰੁਸੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਬਿੰਦਆ ਕਦੇ ਮਨਾਉਣਾਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਤਕਦੀਰਾਂ ਕੇ ਪੈਡੇ ਬੜੇ ਅਜੀਬ ਨੇ
ਗਮਾ ਦੀ ਪੰਡ ਹੇਠ ਵੀ ਮੁਸਕਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਕੁਛ ਅਰਸਾ ਤਾਪ ਹੰਡਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਕੁੱਛ ਉਸਾਰਨ ਦਾ ਹੁਨਰ ਸਿੱਖ ਲੈ ਤੂੰ ਵੀ
ਖਿਲਰੇ ਤੀਲਿਆਂ ਤੋ ਆਲੱਣਾ ਬਨਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਬੈਠਿਆਂ ਦਲੇਰੀਆਂ ਹਡਾ ਚ੍ਹੰ ਨਹੀ ਰੁਚ ਦੀਆਂ
ਸੁੱਤੀ ਅਣਖ ਨੂੰ ਵਾਜ ਮਾਰ ਜਗਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ,
ਪੱੜ ਲੈਆ ਕਰ ਚਾਰ ਅੱਖਰ ਪੌਥੀ ਦੇ ਵੀ
ਰੁਸੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਬਿੰਦਆ ਕਦੇ ਮਨਾਉਣਾਂ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਤਕਦੀਰਾਂ ਕੇ ਪੈਡੇ ਬੜੇ ਅਜੀਬ ਨੇ
ਗਮਾ ਦੀ ਪੰਡ ਹੇਠ ਵੀ ਮੁਸਕਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਸੁੱਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਖਿੰਡ ਜਾਵਣਗੇ ਰਿਸ਼ਤੇ
ਕੀ ਮਿਲੇਗਾ ਹਵਾ ’ਚ ਸੱਚ ਖਿਲਾਰ ਕੇ,
ਹੁਣ ਤੱਕ ਹਿੱਸੇ ਆਈ ਨਫਰਤ ਅੰਤਾਂ ਦੀ
ਨਾ ਹੋਵੇ ਭਰੋਸਾ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ’ਤੇ,
ਮਲਾਹ ਖੁਦ ਹੀ ਸਾਗਰਾਂ ’ਚ ਗੁੰਮ ਗਏ
ਬੇੜੀ ਨੇ ਦੋਸ਼ ਕੀ ਲਾਉਣੇ ਮੰਝਧਾਰ ’ਤੇ,
ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਆਉਣੀ ਹਿੱਸੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਮੈਦਾਨ ’ਚ ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਠੇ ਨੇ ਜੋ ਹਾਰ ਕੇ,
ਸਿਦਕ ਸਾਡਾ ਕੀ ਪਰਖਣਗੇ ਟੁਕੜੇ ਕੱਚ ਦੇ
ਅਸਾਂ ਤੁਰਦੇ ਆਏ ਹਾਂ ਤਲਵਾਰ ਦੀ ਧਾਰ ’ਤੇ
ਕੀ ਮਿਲੇਗਾ ਹਵਾ ’ਚ ਸੱਚ ਖਿਲਾਰ ਕੇ,
ਹੁਣ ਤੱਕ ਹਿੱਸੇ ਆਈ ਨਫਰਤ ਅੰਤਾਂ ਦੀ
ਨਾ ਹੋਵੇ ਭਰੋਸਾ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ’ਤੇ,
ਮਲਾਹ ਖੁਦ ਹੀ ਸਾਗਰਾਂ ’ਚ ਗੁੰਮ ਗਏ
ਬੇੜੀ ਨੇ ਦੋਸ਼ ਕੀ ਲਾਉਣੇ ਮੰਝਧਾਰ ’ਤੇ,
ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਆਉਣੀ ਹਿੱਸੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਮੈਦਾਨ ’ਚ ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਠੇ ਨੇ ਜੋ ਹਾਰ ਕੇ,
ਸਿਦਕ ਸਾਡਾ ਕੀ ਪਰਖਣਗੇ ਟੁਕੜੇ ਕੱਚ ਦੇ
ਅਸਾਂ ਤੁਰਦੇ ਆਏ ਹਾਂ ਤਲਵਾਰ ਦੀ ਧਾਰ ’ਤੇ
ਸਾਉਣੋ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਅੱਖ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਤੇਰੀ ਯਾਦ
ਵਿਛੜਿਆ ਸੱਜਣਾ ਰਹਿ ਵਸਦਾ ਇਹੋ ਮੇਰੀ ਫਰਿਆਦ
ਭਾਂਵੇ ਨਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਜਾਣੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੱਦਾਂ ਜਿਉਂਨੇ ਆਂ
ਤੂੰ ਆਵੇਂ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਨੇ ਆਂ??
ਖਿੱਚ ਤੇਰੀ ਸੀ ਜੋ ਰੂਹ ਮੇਰੀ ਨੂੰ, ਉਹ ਘਟੀ ਨਹੀਂ
ਨਿੱਤ ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੀ ਫੋਟੋ ਤੇ ਜਾਣੋ ਹਟੀ ਨਹੀਂ
ਦਿਲ ਮੰਗਦਾ ਖੈਰਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਜਦ ਵੀ ਰੱਬ ਧਿਆਉਂਦੇ ਹਾਂ
ਤੂੰ ਆਵੇਂ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਨੇ ਆਂ??
ਵਿਛੜਿਆ ਸੱਜਣਾ ਰਹਿ ਵਸਦਾ ਇਹੋ ਮੇਰੀ ਫਰਿਆਦ
ਭਾਂਵੇ ਨਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਜਾਣੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੱਦਾਂ ਜਿਉਂਨੇ ਆਂ
ਤੂੰ ਆਵੇਂ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਨੇ ਆਂ??
ਖਿੱਚ ਤੇਰੀ ਸੀ ਜੋ ਰੂਹ ਮੇਰੀ ਨੂੰ, ਉਹ ਘਟੀ ਨਹੀਂ
ਨਿੱਤ ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੀ ਫੋਟੋ ਤੇ ਜਾਣੋ ਹਟੀ ਨਹੀਂ
ਦਿਲ ਮੰਗਦਾ ਖੈਰਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਜਦ ਵੀ ਰੱਬ ਧਿਆਉਂਦੇ ਹਾਂ
ਤੂੰ ਆਵੇਂ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਨੇ ਆਂ??
ਸਾਡੇ ਹਾਸੇ ਤੇ ਗਿਲਾ ਨੇ ਯਾਰ ਕਰਦੇ,ਕਹਿੰਦੇ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਚ ਦਿਸਦਾ ਨਾਂ ਦੁਖ ਕੋਈ.
ਕਹਿੰਦੇ ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਪਾਕ-ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ,ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਲਈ ਨਾਂ ਰੋਈ.
ਫ਼ਿਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ,ਏ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀਆਂ ਚੋਟਾਂ ਬੁਰੀਆਂ ਨੇਂ, ਏ ਇਸ਼ਕ ਆਪ ਸਿਖਾ ਦਿਊਂਗਾ.
ਜੇ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ,ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਜਖਮ ਦਿਖਾ ਦਿਊਂਗਾ.
ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਕੇ ਇਸ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ,ਹਾਸੇ ਚ’ ਗਮ ਛੁਪਾਈ ਬੈਠੇ ਹਾਂ.
ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਦਾ ਤੁਸੀਂ ਗਿਲਾ ਕਰਦੇ, ਕਿਸੇ ਲਈ ਰੋ-ਰੋ ਅਸੀਂ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਮੁਕਾਈ ਬੈਠੇ ਹਾਂ .
ਕਹਿੰਦੇ ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਪਾਕ-ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ,ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਲਈ ਨਾਂ ਰੋਈ.
ਫ਼ਿਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ,ਏ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀਆਂ ਚੋਟਾਂ ਬੁਰੀਆਂ ਨੇਂ, ਏ ਇਸ਼ਕ ਆਪ ਸਿਖਾ ਦਿਊਂਗਾ.
ਜੇ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ,ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਜਖਮ ਦਿਖਾ ਦਿਊਂਗਾ.
ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਕੇ ਇਸ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ,ਹਾਸੇ ਚ’ ਗਮ ਛੁਪਾਈ ਬੈਠੇ ਹਾਂ.
ਇੱਕ ਹੰਝੂ ਦਾ ਤੁਸੀਂ ਗਿਲਾ ਕਰਦੇ, ਕਿਸੇ ਲਈ ਰੋ-ਰੋ ਅਸੀਂ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਮੁਕਾਈ ਬੈਠੇ ਹਾਂ .
ਵੈਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਜ਼ਮਾਨਾ ਰੋਵੇ ਪਿਆਰ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ
ਅਸੀ ਦੁਨਿਆ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੁਣ ਅੱਡਣਾ ਨੀ ਪੱਲਾ
ਪੈਣਾ ਰੱਖਣਾ ਪਿਆਰ ਜੱਗ ਤੋ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਤੈਨੂੰ
ਮੰਗਣਾ ਖੁਦਾ ਤੋ ਅੱਜ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਮਜਾਰ ਤੇ
ਚਿਰਾਗ ਬਾਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਾ ਵਿਚ ਤੂੰ
ਮੇਰੇ ਰਾਹਾ ਵਿੱਚ ਤੂੰਕੀ ਕਰਨਾ ਜ਼ਮਾਨਾ ਹੋਵੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ
ਪਿਆਰ ਪਲਦਾ ਹੈ ਮਾਸ ਦਿਲ ਦਾ ਖੁਆਲ ਕੇ
ਤੈਨੂੰ ਮੰਗਣਾ ਖੁਦਾ ਤੋ ਅੱਜ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਮਜਾਰ ਤੇ ਚਿਰਾਗ ਬਾਲ ਕੇ
ਅਸੀ ਦੁਨਿਆ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੁਣ ਅੱਡਣਾ ਨੀ ਪੱਲਾ
ਪੈਣਾ ਰੱਖਣਾ ਪਿਆਰ ਜੱਗ ਤੋ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਤੈਨੂੰ
ਮੰਗਣਾ ਖੁਦਾ ਤੋ ਅੱਜ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਮਜਾਰ ਤੇ
ਚਿਰਾਗ ਬਾਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਾ ਵਿਚ ਤੂੰ
ਮੇਰੇ ਰਾਹਾ ਵਿੱਚ ਤੂੰਕੀ ਕਰਨਾ ਜ਼ਮਾਨਾ ਹੋਵੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ
ਪਿਆਰ ਪਲਦਾ ਹੈ ਮਾਸ ਦਿਲ ਦਾ ਖੁਆਲ ਕੇ
ਤੈਨੂੰ ਮੰਗਣਾ ਖੁਦਾ ਤੋ ਅੱਜ ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਮਜਾਰ ਤੇ ਚਿਰਾਗ ਬਾਲ ਕੇ
ਮਜਬੂਰੀ ਵਸ ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਯਾਰੋ ਇਸ ਜਮਾਨੇ ਨਾਲ ,
ਇਸ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹਰ ਪਲ ਧੋਖਾ ਬੰਦੇ ਬਿਬੇ ਦਾਨੇ ਨਾਲ|
ਜਿਓ-ਜਿਓਂ ਉਸ ਤੋਂ ਮੁਖ ਮੋੜਿਆ ਦਰਦ ਦੇਖਨੇ ਯਾਰ੍ਰਾਂ ਨੇ ,
ਤਿਓਂ -ਤਿਓਂ ਉਸ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਪਣਾ ਜੋੜ ਲਿਆ ਮੈਖਾਨੇ ਨਾਲ |
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗਲ ਮੁਕਾਈ ਮੁਖ ਘੁਮਾ ਕੇ ਉਠ ਗਿਆ ,
ਦੁਖ ਦਰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਡੇ ਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਅਫਸਾਨੇ ਨਾਲ |
ਅਜ ਦੇ ਬਾਬੇ ਕਾਰਾ ਵਿਚ ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ,
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀ ਧਰਤੀ ਗਾਹੀ ਸੀ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਮਰਦਾਨੇ ਨਾਲ |
ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਨਾ ਖਾਨਾ - ਪੀਨਾ ਇਹ ਨੇ ਸ਼ੋਂਕ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ,
ਗੈਵੀ ਭੂਖੇ ਢਿਡ ਨਾ ਯਾਰੀ ਪੂਗੇ ਲੋਕੋ ਇਸ਼ਕ ਤਰਾਨੇ ਨਾਲ |
ਇਸ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹਰ ਪਲ ਧੋਖਾ ਬੰਦੇ ਬਿਬੇ ਦਾਨੇ ਨਾਲ|
ਜਿਓ-ਜਿਓਂ ਉਸ ਤੋਂ ਮੁਖ ਮੋੜਿਆ ਦਰਦ ਦੇਖਨੇ ਯਾਰ੍ਰਾਂ ਨੇ ,
ਤਿਓਂ -ਤਿਓਂ ਉਸ ਨੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਪਣਾ ਜੋੜ ਲਿਆ ਮੈਖਾਨੇ ਨਾਲ |
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗਲ ਮੁਕਾਈ ਮੁਖ ਘੁਮਾ ਕੇ ਉਠ ਗਿਆ ,
ਦੁਖ ਦਰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਡੇ ਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਅਫਸਾਨੇ ਨਾਲ |
ਅਜ ਦੇ ਬਾਬੇ ਕਾਰਾ ਵਿਚ ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ,
ਨੰਗੇ ਪੈਰੀ ਧਰਤੀ ਗਾਹੀ ਸੀ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੇ ਮਰਦਾਨੇ ਨਾਲ |
ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਨਾ ਖਾਨਾ - ਪੀਨਾ ਇਹ ਨੇ ਸ਼ੋਂਕ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ,
ਗੈਵੀ ਭੂਖੇ ਢਿਡ ਨਾ ਯਾਰੀ ਪੂਗੇ ਲੋਕੋ ਇਸ਼ਕ ਤਰਾਨੇ ਨਾਲ |
ਕੁਛ ਕੱਢਣ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਕੋਈ ਰੁੱਸਣ ਮਨਾਉਣ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਕੋਈ ਰੋਣ ਹਸਾਉਣ ਨੂੰ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ਏ,
ਦਿਲ ਪੈਰੀਂ ਲੱਤੜ ਵਿਖਾਇਆ ਏ,
ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰਵਾਇਆ ਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ- ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਸਬ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਝੂਠੀਆਂ ਨੇ ਬਸ ਐਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਜਦ ਜਾਨੋਂ ਵਧ ਪਿਆਰੇ ਈ ਗਮ ਝੋਲੀ ਪਾ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਜਦ ਆਪਣਿਆਂ ਹੀ ਲੁੱਟਿਆ ਏ
ਸਾਡੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟਿਆ ਏ ,
ਯਾਰੋ ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਏ,,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,
ਕੋਈ ਰੁੱਸਣ ਮਨਾਉਣ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਕੋਈ ਰੋਣ ਹਸਾਉਣ ਨੂੰ ਨੂੰ ਬਚਿਆ ਨਾ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ਏ,
ਦਿਲ ਪੈਰੀਂ ਲੱਤੜ ਵਿਖਾਇਆ ਏ,
ਸਾਨੂੰ ਹੱਸਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰਵਾਇਆ ਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਦਿਲ ਦੇ ਟੁਕੜੇ- ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਗੈਰਾਂ ਨਾਲ ਬਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਸਬ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਝੂਠੀਆਂ ਨੇ ਬਸ ਐਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਜਦ ਜਾਨੋਂ ਵਧ ਪਿਆਰੇ ਈ ਗਮ ਝੋਲੀ ਪਾ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,,
ਜਦ ਆਪਣਿਆਂ ਹੀ ਲੁੱਟਿਆ ਏ
ਸਾਡੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟਿਆ ਏ ,
ਯਾਰੋ ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਟੁੱਟਿਆ ਏ,,
ਫਿਰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏ ਜਿਂਦਗੀ ਤੋਂ,
ਖਿਆਲਾਂ ਮੇਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਮੀ {ਸਿੱਲ} ਅੱਜ ਐਵੇ ਨਹੀ ਆ ਗਈ
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਬਹਿਕੇ ਕੱਲਾ ਉਹ ਰੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ ਵਰਗੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਦਾਗ ਜਿਹੜਾ ਲੱਗਿਆ
ਉਹਨੇ ਗੰਗਾਂ ਜਲ ਵਰਗੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਧੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਗਲਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕੋਈ
ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚੋ ਕੋਈ ਚੰਗਾਂ ਗੁਣ ਤਾਂ ਟੋਹਿਆਂ ਹੋਵੇਗਾ
ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗਾ ਸੁਭਾਅ ਉਹਦਾ ਮੁਰਝਾਅ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਛੇਤੀ
ਮੇਰਾ ਕੰਡਿਆਂ ਵਰਗਾ ਬੋਲ ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਹੋਵੇਗਾ
"ਗੈਵੀ" ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਾ
ਮੈਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇਕੇ ਬਾਹਰ ਬੂਹਾ ਪਲਕਾਂ ਦਾ ਢੋਹਿਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਬਹਿਕੇ ਕੱਲਾ ਉਹ ਰੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ ਵਰਗੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਦਾਗ ਜਿਹੜਾ ਲੱਗਿਆ
ਉਹਨੇ ਗੰਗਾਂ ਜਲ ਵਰਗੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਧੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਗਲਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਕੋਈ
ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚੋ ਕੋਈ ਚੰਗਾਂ ਗੁਣ ਤਾਂ ਟੋਹਿਆਂ ਹੋਵੇਗਾ
ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗਾ ਸੁਭਾਅ ਉਹਦਾ ਮੁਰਝਾਅ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਛੇਤੀ
ਮੇਰਾ ਕੰਡਿਆਂ ਵਰਗਾ ਬੋਲ ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਹੋਵੇਗਾ
"ਗੈਵੀ" ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਾ
ਮੈਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇਕੇ ਬਾਹਰ ਬੂਹਾ ਪਲਕਾਂ ਦਾ ਢੋਹਿਆ ਹੋਵੇਗਾ
ਕਾਲਜ ਦੇ ਦਿਨਾ ਦੀ ਅੱਲਗ ਸੀ ਕਹਾਣੀ ਲੱਗਦਾ ਏ ਬਾਤ ਹੁੱਣ ਹੋ ਗਈ ਏ ਪੁਰਾਣੀ,
ਚਾਰ ਹਾਣੀ ਇੱਕਠੇ ਹੋ ਕੇ ਢੋਲੇ ਦੀਆਂ ਲਾਉਦੇ ਸੀ ਪੰਜਵੇ ਤੋਂ ਨਹੀਉ ਕੋਈ ਬੋਲ ਅਖਵਾਉਦੇ ਸੀ,
ਕੋਈ ਯਾਰ ਹੋਂਡਾ ਕੋਈ ਬੁਲਟ ਲਿਆਉਦਾ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਰੋਡਵੇਜ ਉਤੇ ਆਉਦਾ,
ਉਦੋ ਕੋਈ-ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਜੀਨ ਵਾਲੀ ਸੀ ਸਾਰੇ ਚੋਬਰਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਹੂੰਦੀ ਉਹਨੇ ਮਾਰੀ ਸੀ,
ਆਉਦਾ ਪੇਪਰਾ ਦਾ ਵੇਲਾ ਉਦੋ ਖਿੱਚਦੇ ਤਿਆਰੀ ਇਕ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲੈਦੇ ਸਾਰੀ,
ਪਤਾਂ ਹੀ ਲੱਗਾਂ ਦਿਨ ਉਹ ਕਦ ਬੀਤ ਗਏ ਕਈ ਵੇਲੀ ਸਾਥ ਕਈ ਛੱਡ ਤੁਰ ਗਏ,
ਯਾਦ ਬੜੇ ਆਉਦੇ ਉਹ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ ਭੂੱਲਦੇ ਨੀ ਵੇਲੇ ਜੋ ਸੀ ਇਕਠੀਆਂ ਗੁਜਾਰੇ
ਚਾਰ ਹਾਣੀ ਇੱਕਠੇ ਹੋ ਕੇ ਢੋਲੇ ਦੀਆਂ ਲਾਉਦੇ ਸੀ ਪੰਜਵੇ ਤੋਂ ਨਹੀਉ ਕੋਈ ਬੋਲ ਅਖਵਾਉਦੇ ਸੀ,
ਕੋਈ ਯਾਰ ਹੋਂਡਾ ਕੋਈ ਬੁਲਟ ਲਿਆਉਦਾ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਰੋਡਵੇਜ ਉਤੇ ਆਉਦਾ,
ਉਦੋ ਕੋਈ-ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਜੀਨ ਵਾਲੀ ਸੀ ਸਾਰੇ ਚੋਬਰਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਹੂੰਦੀ ਉਹਨੇ ਮਾਰੀ ਸੀ,
ਆਉਦਾ ਪੇਪਰਾ ਦਾ ਵੇਲਾ ਉਦੋ ਖਿੱਚਦੇ ਤਿਆਰੀ ਇਕ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਕਰ ਲੈਦੇ ਸਾਰੀ,
ਪਤਾਂ ਹੀ ਲੱਗਾਂ ਦਿਨ ਉਹ ਕਦ ਬੀਤ ਗਏ ਕਈ ਵੇਲੀ ਸਾਥ ਕਈ ਛੱਡ ਤੁਰ ਗਏ,
ਯਾਦ ਬੜੇ ਆਉਦੇ ਉਹ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰੇ ਭੂੱਲਦੇ ਨੀ ਵੇਲੇ ਜੋ ਸੀ ਇਕਠੀਆਂ ਗੁਜਾਰੇ
ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਨਿਵਾਣ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ…
ਸੰਗ ਚੰਗਿਆਂ ਦਾ ਕਰੀ ਕਦੇ ਮਾੜੇ ਕੋ ਨਈ ਬਹਿਣਾ……
ਜਦੋ ਪਹੁੰਚੇਗਾ ਬਲੰਦੀਆਂ ਤੇ ਐਨਾ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ…
ਜਿਹੜਾ ਚੜਿਆ ਸਵੇਰੇ ਉਹਨੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਲਹਿਣਾ..
ਹੁੰਦੀ ਆਦਮੀ ਵਿੱਚ ਗੈਰਤ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਗਹਿਣਾ..
ਬਾਹਰ ਛੇੜੀਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਘਰੇ ਤੇਰੀਆ ਵੀ ਭੈਣਾ ..
ਵਾਗੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਹੱਸ ਕੇ ਹੰਢਾ ਲਈ….
ਸਾਹ ਫਿਰ ਲਵੀਂ " ਗੈਵੀ " ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਬ-ਰੱਬ ਕਹਿਣਾ....
ਸੰਗ ਚੰਗਿਆਂ ਦਾ ਕਰੀ ਕਦੇ ਮਾੜੇ ਕੋ ਨਈ ਬਹਿਣਾ……
ਜਦੋ ਪਹੁੰਚੇਗਾ ਬਲੰਦੀਆਂ ਤੇ ਐਨਾ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ…
ਜਿਹੜਾ ਚੜਿਆ ਸਵੇਰੇ ਉਹਨੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਲਹਿਣਾ..
ਹੁੰਦੀ ਆਦਮੀ ਵਿੱਚ ਗੈਰਤ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਗਹਿਣਾ..
ਬਾਹਰ ਛੇੜੀਂ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਘਰੇ ਤੇਰੀਆ ਵੀ ਭੈਣਾ ..
ਵਾਗੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਹੱਸ ਕੇ ਹੰਢਾ ਲਈ….
ਸਾਹ ਫਿਰ ਲਵੀਂ " ਗੈਵੀ " ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਬ-ਰੱਬ ਕਹਿਣਾ....
ਲਿਆ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਜੋ ਦੀਦ ਕਰੀਏ ਆ ਜਾ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਜਾਇਕੇ ਆਖ ਰਾਂਝਾ ਤੈਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਕਰਦਾ ਘੁੰਢ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਸਾਨੂੰ ਮਿਹਰ ਦੇ ਨਾਲ ਦਿਖਾ ਸੂਰਤ ਝਾਕ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਮੈਂ ਈ
ਜ਼ੁਲਫ ਨਾਗ ਵਾਂਗੂੰ ਚੱਕਰ ਘਤ ਬੈਠੀ ਗਲੋਂ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਦਿੰਹ ਰਾਤ ਨਾ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਟਿਕਣ ਦੇਂਦੀ ਤੇਰੀ ਚਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਲੋੜ੍ਹੇ ਲੁਟਿਆਂ ਨੈਨਾਂ ਦੀ ਝਾਕ ਦੇ ਕੇ ਲੋੜ੍ਹ ਜਾ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਨਿਆਜ਼ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਭਾਰਾ ਸਿਰੋਂ ਲਾ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ..
ਜਾਇਕੇ ਆਖ ਰਾਂਝਾ ਤੈਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਕਰਦਾ ਘੁੰਢ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਸਾਨੂੰ ਮਿਹਰ ਦੇ ਨਾਲ ਦਿਖਾ ਸੂਰਤ ਝਾਕ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਮੈਂ ਈ
ਜ਼ੁਲਫ ਨਾਗ ਵਾਂਗੂੰ ਚੱਕਰ ਘਤ ਬੈਠੀ ਗਲੋਂ ਲਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਦਿੰਹ ਰਾਤ ਨਾ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਟਿਕਣ ਦੇਂਦੀ ਤੇਰੀ ਚਾਹ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਲੋੜ੍ਹੇ ਲੁਟਿਆਂ ਨੈਨਾਂ ਦੀ ਝਾਕ ਦੇ ਕੇ ਲੋੜ੍ਹ ਜਾ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ
ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਨਿਆਜ਼ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਭਾਰਾ ਸਿਰੋਂ ਲਾ ਵੋ ਦਿਲਬਰਾ ਵਾਸਤਾ ਈ..
ਘੁੰਡ ਲਾਹ ਕੇ ਹੀਰ ਦੀਦਾਰ ਦਿੱਤਾ ਰਹਿਆ ਹੋਸ਼ ਨਾ, ਅਕਲ ਥੀਂ ਆਕ ਕੀਤਾ
ਲੰਕ ਬਾਜ਼ ਦੀ ਪਰੀ ਨੇ ਝਾਕ ਦੇ ਕੇ ਸੀਨਾ ਪਾੜ ਕੇ ਚਾਕ ਦਾ ਚਾਕ ਕੀਤਾ
ਬੰਨ੍ਹ ਮਾਪਿਆਂ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਟੋਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਖਾਕ ਕੀਤਾ
ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇ ਅੰਗ ਭੁਲਾ ਬੈਠੀ ਅਸਾਂ ਚਾਕ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਾਕ ਕੀਤਾ
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅੰਗ ਲਾਇਆ ਸੀਨਾ ਸਾੜ ਕੇ ਬਿਰਹੋਂ ਨੇ ਖਾਕ ਕੀਤਾ
ਦੇਖ ਨਵੀਂ ਨਰੋਈ ਅਮਾਨ ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਹਦ ਹਾਲ ਦਾ ਮੈਂ ਰਬ ਪਾਕ ਕੀਤਾ
ਅੱਲਾਹ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਏਨ੍ਹਾਂ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੇ ਮਜ਼ੇ ਜ਼ੌਕ ਨੂੰ ਚਾ ਤਲਾਕ ਕੀਤਾ
ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਲੈ ਚਲਣਾ ਤੁਸਾਂ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਜਿਊ ਜ਼ੰਮਨਾਕ ਕੀਤਾ...
ਲੰਕ ਬਾਜ਼ ਦੀ ਪਰੀ ਨੇ ਝਾਕ ਦੇ ਕੇ ਸੀਨਾ ਪਾੜ ਕੇ ਚਾਕ ਦਾ ਚਾਕ ਕੀਤਾ
ਬੰਨ੍ਹ ਮਾਪਿਆਂ ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਟੋਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਖਾਕ ਕੀਤਾ
ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇ ਅੰਗ ਭੁਲਾ ਬੈਠੀ ਅਸਾਂ ਚਾਕ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਾਕ ਕੀਤਾ
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅੰਗ ਲਾਇਆ ਸੀਨਾ ਸਾੜ ਕੇ ਬਿਰਹੋਂ ਨੇ ਖਾਕ ਕੀਤਾ
ਦੇਖ ਨਵੀਂ ਨਰੋਈ ਅਮਾਨ ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਹਦ ਹਾਲ ਦਾ ਮੈਂ ਰਬ ਪਾਕ ਕੀਤਾ
ਅੱਲਾਹ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਏਨ੍ਹਾਂ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੇ ਮਜ਼ੇ ਜ਼ੌਕ ਨੂੰ ਚਾ ਤਲਾਕ ਕੀਤਾ
ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਲੈ ਚਲਣਾ ਤੁਸਾਂ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਜਿਊ ਜ਼ੰਮਨਾਕ ਕੀਤਾ...
ਤੁਸੀਂ ਕਰੋ ਜੇ ਹੁਕਮ ਤਾਂ ਘਰ ਜਾਈਏ ਨਾਲ ਸਹਿਤੀ ਦੇ ਸਾਜ਼ ਬਨਾਈਏ ਜੀ
ਬਹਿਰ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਖੁਸ਼ਕ ਗੰਮ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਮੀਂਹ ਅਕਲ ਦੇ ਨਾਲ ਭਰਾਈਏ ਜੀ
ਕਿਵੇਂ ਕਰਾਂ ਕੁਸ਼ਾਇਸ਼ ਮੈਂ ਅਕਲ ਵਾਲੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਪਾਈਏ ਜੀ
ਜਾ ਤਿਆਰੀਆਂ ਟੁਰਨ ਦੀਆਂ ਝਬ ਕਰੀਏ ਸਾਨੂੰ ਸਜਨੋ ਹੁਕਮ ਕਰਾਈਏ ਜੀ
ਹਜ਼ਰਤ ਸੂਰਾ ਇਖਲਾਸ ਲਿਖ ਦੋਵੋ ਮੈਨੂੰ ਫਾਲ ਕੁਰਆ ਨਜੂਮ ਦਾ ਪਾਈਏ ਜੀ
ਖੋਲ ਫਾਲ ਦੇ ਕਾਜ ਦੀਵਾਨ ਹਾਫਿਜ਼ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਥੋਂ ਫਾਲ ਕਢਾਈਏ
ਬਹਿਰ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਖੁਸ਼ਕ ਗੰਮ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਮੀਂਹ ਅਕਲ ਦੇ ਨਾਲ ਭਰਾਈਏ ਜੀ
ਕਿਵੇਂ ਕਰਾਂ ਕੁਸ਼ਾਇਸ਼ ਮੈਂ ਅਕਲ ਵਾਲੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਪੂਰੀਆਂ ਪਾਈਏ ਜੀ
ਜਾ ਤਿਆਰੀਆਂ ਟੁਰਨ ਦੀਆਂ ਝਬ ਕਰੀਏ ਸਾਨੂੰ ਸਜਨੋ ਹੁਕਮ ਕਰਾਈਏ ਜੀ
ਹਜ਼ਰਤ ਸੂਰਾ ਇਖਲਾਸ ਲਿਖ ਦੋਵੋ ਮੈਨੂੰ ਫਾਲ ਕੁਰਆ ਨਜੂਮ ਦਾ ਪਾਈਏ ਜੀ
ਖੋਲ ਫਾਲ ਦੇ ਕਾਜ ਦੀਵਾਨ ਹਾਫਿਜ਼ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਥੋਂ ਫਾਲ ਕਢਾਈਏ
Subscribe to:
Posts (Atom)